Er is verzet tegen TTIP en de in de media inmiddels berucht verklaarde ISDS-clausule die daarbij hoort. Wat is het echte probleem?
Zou het toeval zijn dat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken het Diplomatic Culinary Partnership dat in 2012 ontstond, gisteren weer in het zonnetje zette voor de Milaan Expo?
Amerika heeft geweldig eten te bieden, vertelde John Kerry gisteren in Washington. Hij wil met ons aan tafel. Zijn speech is hier na te lezen. Een stukje is te horen in onderstaande tweet van LTO-lobbyist Koert Verkerk in Brussel. Hij zag er meteen een charme-offensief in. Lekker eten van de beste koks moet ons de nare TTIP-bijsmaak van Amerikaans eten doen vergeten, lijkt hij te willen zeggen
TTIP zou chloorkip en ander smerigs op ons bord brengen, terwijl we dat niet meer tegen kunnen houden en niets meer kunnen doen aan de normen die we aan ons voedsel willen stellen. De VS willen graag met Europa partneren om een bevriend en zeker deel van de wereldmarkt gemakkelijk te kunnen beleveren. Wij mogen dat dan ook hun kant op, maar dan moeten we wel aan hun spelregels voldoen.
Het gaat niet over eten
Criticasters zijn fel op de gevolgen. We zouden zelfs ziek worden van het Amerikaanse eten. Maar zoals we op Foodlog leerden, is de chloorkip niet slechter voor een consument dan onze 'goorkip'. Omdat wij niet decontamineren, doen wij het misschien wel slechter dan zij, zei dierenarts en vleesveiligheidsexpert Boyd Berends hier.
Vergeet het dus maar. Het gaat helemaal niet over eten. Heel Europa smulde altijd op vakantie in de VS. Nog nooit heeft iemand zich afgevraagd of hij daar ziek van zou worden. Dat doen we nu pas.
Waar gaat het verzet dan wel over? Wie de kranten openslaat, krijgt immers de indruk dat de maffia ons overneemt als TTIP er komt.
Het werkelijke verzet gaat over de verschillende politieke culturen tussen de VS en Europese landen. In het land van het vrije ondernemerschap bepaalt Corporate America veel meer dan hier de politieke agenda en de daaruit voortvloeiende wet- en regelgeving. Het verzet op ouderwets Links is dan ook begrijpelijk. Ook het verzet van de Milieu- en Dierenrechtenbeweging is begrijpelijk. Bedrijven zullen veeleer de kaders bepalen en daaraan vasthouden door regelingen als ISDS. Dat betekent dat de wezenlijke ecologische en sociale vernieuwingen waar onze tijd om vraagt buiten de arena van de openbare besluitvorming komen te liggen; mogelijk betekent het zelfs dat ze niet op de publieke agenda komen. Corporates willen een duidelijke route waar ze rond hun investeringen langjarig rekening mee kunnen houden. Ook willen ze hun investeringen uit het verleden op een voor hen gunstige manier afschrijven en niet gedwongen worden dat sneller te doen dan hen uitkomt.
Ook bij schaliegas als Nederland buiten spel
Inmiddels komen de verhalen los. Een Amerikaans bedrijf zou op basis van een ISDS-regeling bij het vrijhandelsakkoord tussen de VS en Canada in een beschermd natuurgebied de winning van basalt hebben los gekregen. Het zou door de Canadezen ongewenste ecologische effecten in hun eigen land opleveren. Maar de Canadezen kunnen er niets aan doen, behalve een forse boete betalen. Dat is niet best. Daarom moet je het niet willen.
Dat is het verschil waar we het aan Kerry's met heerlijke Amerikaanse gerechten gedekte tafel over moeten hebben. Kunnen we de ecologische en sociale uitdagingen waar onze tijd voor staat beter op de Amerikaanse Corporate of de Europese, in ieder geval Hollandse 'met z'n allen' manier oplossen? Dat is de echte vraag waar we voor staan. Daar moeten ze het in de VS ook eens over hebben als ze willen snappen waar de echte pijn zit.
Vergeet niet: handel met die lui hebben we nodig om de pensioenen van het vergrijzende museum Europa te betalen als we ons minder thuis blijven voelen bij de Russen en Chinezen. Vergeet wel die chloorkip. Die is leuk voor de bij borrel. Vergeet ook TTIP, het gaat over hoe we willen besluiten over wat we willen.
Fotocredits: John Kerry, U.S. Embassy Tel Aviv
Dit artikel afdrukken
Amerika heeft geweldig eten te bieden, vertelde John Kerry gisteren in Washington. Hij wil met ons aan tafel. Zijn speech is hier na te lezen. Een stukje is te horen in onderstaande tweet van LTO-lobbyist Koert Verkerk in Brussel. Hij zag er meteen een charme-offensief in. Lekker eten van de beste koks moet ons de nare TTIP-bijsmaak van Amerikaans eten doen vergeten, lijkt hij te willen zeggen
Amerikanen lanceren charme offensief om Amerikaans voedsel te promoten. Top chefs als VS voedsel ambassadeurs http://t.co/kOBiQPSqW9
— Koert Verkerk (@koertverkerk) April 22, 2015
TTIP zou chloorkip en ander smerigs op ons bord brengen, terwijl we dat niet meer tegen kunnen houden en niets meer kunnen doen aan de normen die we aan ons voedsel willen stellen. De VS willen graag met Europa partneren om een bevriend en zeker deel van de wereldmarkt gemakkelijk te kunnen beleveren. Wij mogen dat dan ook hun kant op, maar dan moeten we wel aan hun spelregels voldoen.
Het gaat niet over eten
Criticasters zijn fel op de gevolgen. We zouden zelfs ziek worden van het Amerikaanse eten. Maar zoals we op Foodlog leerden, is de chloorkip niet slechter voor een consument dan onze 'goorkip'. Omdat wij niet decontamineren, doen wij het misschien wel slechter dan zij, zei dierenarts en vleesveiligheidsexpert Boyd Berends hier.
Vergeet het dus maar. Het gaat helemaal niet over eten. Heel Europa smulde altijd op vakantie in de VS. Nog nooit heeft iemand zich afgevraagd of hij daar ziek van zou worden. Dat doen we nu pas.
Wij zijn gewend de straat op te gaan en de regering tot een verbod te dwingen. Dat kan dan niet meer. In de VS moet je de naam van het bedrijf dat voor ongewenste zaken zorgt namen & shamenVerschillende politieke culturen
Waar gaat het verzet dan wel over? Wie de kranten openslaat, krijgt immers de indruk dat de maffia ons overneemt als TTIP er komt.
Het werkelijke verzet gaat over de verschillende politieke culturen tussen de VS en Europese landen. In het land van het vrije ondernemerschap bepaalt Corporate America veel meer dan hier de politieke agenda en de daaruit voortvloeiende wet- en regelgeving. Het verzet op ouderwets Links is dan ook begrijpelijk. Ook het verzet van de Milieu- en Dierenrechtenbeweging is begrijpelijk. Bedrijven zullen veeleer de kaders bepalen en daaraan vasthouden door regelingen als ISDS. Dat betekent dat de wezenlijke ecologische en sociale vernieuwingen waar onze tijd om vraagt buiten de arena van de openbare besluitvorming komen te liggen; mogelijk betekent het zelfs dat ze niet op de publieke agenda komen. Corporates willen een duidelijke route waar ze rond hun investeringen langjarig rekening mee kunnen houden. Ook willen ze hun investeringen uit het verleden op een voor hen gunstige manier afschrijven en niet gedwongen worden dat sneller te doen dan hen uitkomt.
Ook bij schaliegas als Nederland buiten spel
Inmiddels komen de verhalen los. Een Amerikaans bedrijf zou op basis van een ISDS-regeling bij het vrijhandelsakkoord tussen de VS en Canada in een beschermd natuurgebied de winning van basalt hebben los gekregen. Het zou door de Canadezen ongewenste ecologische effecten in hun eigen land opleveren. Maar de Canadezen kunnen er niets aan doen, behalve een forse boete betalen. Dat is niet best. Daarom moet je het niet willen.
Vergeet ook TTIP, het gaat over hoe we willen besluiten over wat we willenOok gasconcessies zouden onder een ISDS-constructies afgedwongen kunnen worden. Indien de concessies die in Nederland zijn afgegeven voor het boren naar schaliegas in Amerikaanse handen komen, zouden we dus als Nederland ook buitenspel staan. Zelfs het verzakkende Groningen zou vette pech hebben. Wij zijn gewend de straat op te gaan en de regering tot een verbod te dwingen. Dat kan dan niet meer. In de VS moet je de naam van het bedrijf dat voor ongewenste zaken zorgt namen & shamen. Als het bedrijf echter in de VS zijn klanten heeft, raak je dat daar niet echt mee.
Dat is het verschil waar we het aan Kerry's met heerlijke Amerikaanse gerechten gedekte tafel over moeten hebben. Kunnen we de ecologische en sociale uitdagingen waar onze tijd voor staat beter op de Amerikaanse Corporate of de Europese, in ieder geval Hollandse 'met z'n allen' manier oplossen? Dat is de echte vraag waar we voor staan. Daar moeten ze het in de VS ook eens over hebben als ze willen snappen waar de echte pijn zit.
Vergeet niet: handel met die lui hebben we nodig om de pensioenen van het vergrijzende museum Europa te betalen als we ons minder thuis blijven voelen bij de Russen en Chinezen. Vergeet wel die chloorkip. Die is leuk voor de bij borrel. Vergeet ook TTIP, het gaat over hoe we willen besluiten over wat we willen.
Fotocredits: John Kerry, U.S. Embassy Tel Aviv
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Citaat Milieudefensie: TTIP is het Paard van Troje waarmee de VS allerlei ongezonde, onsmakelijke en ronduit gevaarlijke zaken Europa binnen proberen te smokkelen.
Vandaag zaterdag 23 mei demonstraties voor meer bewustwording. Wie niet wil dat Europa gekocht wordt door Amerika, komt ook. Hier lees je over de bijeenkomst om 14.00 uur op de Dam in Amsterdam.
In Zwolle ook een mars tegen Monsanto / TTIP. Ze hebben ook een fb pagina.
Niet dat ik in de organisatie zit, maar ik draag graag een steentje bij.
Hier een artikel over dat TTIP er al voor gezorgd heeft dat er meer pesticiden toegestaan worden in Europa.
Reden genoeg om te helpen voorkomen dat we als Europa door Amerika gekocht worden.
Peter, zijn die concessies van Philip Morris niet mede het gevolg van de internet-campagne van Avaaz?
Kijk, als Amerikaanse bedrijven straks aan de lopende band rechtszaken beginnen tegen overheden die hun beleid willen aanscherpen, dan wordt het een uitputtingsslag van overheden en NGO's tegen schatrijke bedrijven en hun peperdure advocatenkantoren. Diezelfde bedrijven financieren verkiezingscampagnes van Amerikaanse politici, dus ook van die kant kan nog druk komen.
Dat moeten we toch niet willen?
De redenatie van Philip Morris vs Uruguay is " Omdat Uruguay eist dat 80% van de oppervlakte van een pakje sigaretten bedrukt moet zijn met grafische weergave van de gevolgen van rookverslaving is het ons onmogelijk om nog een herkenbaar brand/merk te voeren dus zien we het als inbreuk op trademarkrecht dat vastgelegd was tussen Zwitserland en Uruguay". 50% zou een compromis kunnen zijn.
Natuurlijk is het het bedrijf om het antirookbeleid van de overheid te doen, en PM heeft al concessies gedaan maar toch belopen ze mijns inziens een correcte rechtsgang. Of zie ik iets over het hoofd?
Wouter, het vorige stuk ging over gebrek aan kanswaarneming onder agri-ondernemers. Dat was marketing. Over een tijdje word ik geacht iets te zeggen op een boerenpodium over hun problemen. Ik wilde de kans laten zien, want dat is wat ondernemers moeten doen. Het stukje verscheen naast de Levensmiddelenkrant ook in een pluimveeblad.
Niet alleen wil ik niet naar zo'n samenleving, ik denk ook dat zo'n samenleving niet past bij de snelheid van ontwikkeling van techniek en maatschappij omdat we ons zowel technologisch als sociaal (opvattingen over hoe het hoort en het moet) ontwikkelen in fasen die in jaren in plaats van decennia geteld worden. Ik denk dat vooral dat het verzet sociologisch verklaart.
Hèhè, Dick, dit stuk is een stuk evenwichtiger dan je vorige over TTIP. Dat de chloorkip niet het cruciale issue is, ben ik met je eens. Je vraagt terecht om democratische controle over de regels die de overheid vaststelt.
Welnu, die controle ligt al onder vuur binnen de EU, al wordt ze geleidelijk beter. Binnen TTIP wordt die controle zo goed als onmogelijk.
Handhaving van de Europese regels zal al een heel gevecht worden, maar aanscherping zal al snel worden geblokkeerd zodra een Amerikaanse bedrijf in de desbetreffende sector heeft geïnvesteerd. Kijk maar naar Uruguay, waar Philip Morris de staat voor de rechter sleept vanwege aanscherping van het rookbeleid. Chilling.
Wil je naar zo'n samenleving?