Hoera, zegt de consument.
De vissers moeten nu dokken want ze krijgen zo'n blauw stickertje. En dat betekent dus ook een verdrievoudiging van de inkomsten van het label.
Hoera, zegt MSC.
Slim?
Makreel is niet echt een bedreigde vissoort. Hij is niet duur, barst uit z'n vel van de gezonde omega-3's en, kraakvers, is het een van de lekkerste sashimi vissen die er zijn. Hij mag om die redenen wat populairder gemaakt worden dan hij nu is. Misschien is dat de reden dat de Schotse vissers toehappen. Maar aan hun vangstmethode of visstandbeheer verandert helemaal niets. Een fors quotum bleek dus altijd al duurzaam bevist te worden. Het enige verschil tussen vroeger en nu wordt dat de vissers bij moeten betalen voor hun altijd al duurzaam zijn.
Dat is de omgekeerde wereld. Ze zouden juist een beloning moeten krijgen.
Wouter Klootwijk had het onlangs met MSC aan de
De makreelcase is opmerkelijk. Voor de goede waarnemer ontstaat wel degelijk twijfel. Een flink quotum doodordinair gevangen vis blijkt zomaar te voldoen aan de normen. Dat is goed nieuws voor duurzaamheid. Ik vraag me ernstig af of het ook goed nieuws is voor MSC. In plaats van te belonen, blijken ze belasting te heffen. In plaats van de duurzaamheidsgrenzen waar mogelijk verder te verleggen door ze te verbeteren, blijken ze bestaande praktijken te bestendigen. De consument at in de regel altijd al 'duurzame makreel'. Weg perspectief op een duurzamere makreel.
Voorstel: MSC gaat boeven vangen of zorgt ervoor dat er écht meer duurzaamheid komt. De bestaande goede praktijken benoemen en belasten is een beetje flauwekul. Dat kun je ook doen door prijzen uit te reiken en de winnaars een stickertje te geven. Daar is helemaal geen dure organisatie die zijn inkomsten moet oppompen voor nodig.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Dar zit hem de truuk. Een overheid doet jaren moeite om een bepaalde visserij te bestuderen en de vangsten bij te sturen en een theoretische poging om het vissen "duurzaam" te maken (niemand kan berekenen of een visserij echt duurzaam is, maar kom). Alaska is een mooi voorbeeld. Daar staat duurzaamheid gewoon in de grondwet.
Dan komt MSC voorbij. Zij doen NIETS, maar eisen fortuinen om het labeltje te mogen dragen. Geld verdienen met de inspanningen van anderen. De uitdrukking "door derden" komt wel heel vaak voor in de verdediging van MSC Nederland.
De schuld ligt in deze ook bij de Nederlandse overheid die een beate aanbidding van het MSC label stimuleert. Zo'n label zou automatisch moeten afgeleverd worden, niet commercieel zoals MSC doet. Dat zijn afzetpraktijken. MSC kan de prijs die zij voor een label eist niet verantwoorden. Welke kosten maken zij? Tenzij als dubbel werk voor die kosten welke door de controlerende overheid en de sector zelf al werden gedragen.
Als de Schotse visserij duurzaam is, dan betekent dit dat de makreelbestanden waarop door de Schotten gevist wordt, duurzaam zijn. Dus is ook elke andere makreelvisserij op dezelfde populatie (makrelen trekken van Noord naar Zuid en terug) dat automatisch ook, in welk ander land en met welke vangstmethode dit ook gebeurt(er is geen bodemberoerende visserij op makreel). Geef de Franse, Noorse en Deense makreelvisserij dus ook zo'n label. Waarom zouden zij daarvoor extra moeten betalen als het nu al vaststaat dat de hele Oost-Atlantische makreelvisserij duurzaam is?
MSC certificering moet GRATIS zijn!
Het is precies wat ook de Noren overkomt. Ver voordat Unilever en het Wereld Natuur Fonds de koppen bij elkaar staken om te komen tot zoiets als het MSC-keur (Captain Iglo was de eerste die het keur kreeg op een gepaneerde visstick), hadden de Noren al een streng visserijbeleid en een goed controlesysteem. Noren zijn strenger voor hun vissers dan de Europese Unie, en ze waren al met goed visstandbeheer bezig toen in Nederland nog een minister moest vallen (Braks) om zijn slappe visserijbeleid.
De Noren voelden niets voor certificering door een nieuwbakken keurmerkstempelaar met een kantoorje in Londen. Toch wordt nu ook door de Noren overgegaan op stempelen, waarvoor veel betaald moet worden aan MSC omdat het om grote hoeveelheden vis gaat. Aan de visserij door de Noren is niets veranderd, maar de druk vanuit de Europese vishandel op de Noren deed ze overstag gaan. Puur uit commercieel belang doen ze mee met MSC. Hun puike verstandig gevangen vis is in de handel minder waard geworden zonder keur. Met het keur is het nog steeds dezelfde vis uit Noorwegen die aldus wat duurder is geworden. En het kan niet anders dan dat de extra kosten betaald wordet door degenenen die de vis eten, de burgers, maar op zee blijft alles voor de Noren zoals het was.
Zijweg: Vis met MSC-keur is wat duurder inkopen voor de detailhandel. En wat doet de kruidenier? Die rekent marge bovenop de inkoopprijs, dus maakt ook winst op de extra MSC-kosten. Vraag maar aan Eko, Fair Trade en andere goede bedoelingeninstellingen. Zo werk dat.
Vraag aan Nick, die tenslotte een achtergrond heeft als wetenschappelijk visonderzoeker op zee:
hoeveel kost een adequate controle van visstanden tbv op de continuiteit van visstanden gericht overheidsbeleid?
Dick: 'hoeveel kost een adequate controle van visstanden'? Ik denk dat Nick gaat zeggen: 'een aanzienlijk deel van wat een staat of een groep staten aan belastingen binnen krijgt'.
O jee, zit dat in het gebruik van het woord 'adequaat'?
Hoe doen de Noren het?