Steven Schepers las een stuk in de New York Times over Unilever en herinnerde zich de interventie van CEO Paul Polman op deze site. Hij plaatst een uitdaging aan diens adres.
De NY Times beschrijft een aantal obstakels die CEO Paul Polman ondervindt bij het verduurzamen van de tanker Unilever. Daaruit blijkt dat de omzet van Unilever sneller groeit dan de dan verkleining van de ecologische voetafdruk van het bedrijf. Polman onderschrijft die conclusies: "Unilever’s goal of halving its environmental impact by 2020 is impossible".
Die halvering was Polmans ene belofte. De andere was "het verdubbelen van Unilever's verkoopsresultaten tegen 2020." Over de voortgang op dat gebied blijken de aandeelhouders niet ontevreden. Hun aandeel zag de omzet stijgen met 22 procent sinds Polman het roer overnam. De aandeelhouders morren daar niet over, al houdt de winst geen gelijke tred met de stijgende omzet.
Interessant is wat er gezegd wordt over een duurzaam aankoopprogramma voor soja in de VS:
"Unilever doesn’t ask the farmers to change much at all. All that the program requires is that farmers pledge to become more ecologically sound and use the Field to Market software to share voluminous data about how they run their farms." Zo ontstaat een situatie waarin leverancier en afnemer elkaar moreel maximaal inspireren om het mogelijke te doen zonder het af te hoeven dwingen.
Men herinnere zich de recente polemiek - waarbij Paul Polman zich persoonlijk in het debat mengde op Foodlog - over Liptonthee uit India. Het keurmerk Rainforest Alliance heeft, ondanks alarmerende persaandacht doorheen de jaren, de plantage-eigenaars (die de Liptonthee aanleveren) niet kunnen vermurwen tot ernstige sociale reflexen.
"Like 'natural,' the word 'sustainable' is sufficiently vague to mean quite a lot or nothing at all," schrijft David Gelles in zijn artikel op NY Times.
Polman ziet duurzaamheid als continuous improvement. Volgens het artikel doen burgers als consumenten niet mee om zelf voldoende inspanningen te leveren om op die manier voldoende snel voor de noodzakelijke verandering te zorgen.
Theepluksters
Wie dat wel willen, zijn die Indiase theepluksters als producenten. Ze waren onlangs in het nieuws. Zij ondervonden dat de gecertificeerde duurzaamheidsaspiraties van supertankers hen op termijn definitief met een kluitje in het riet dreigden te sturen. Hun actie genereerde weinig aandacht in de media of activiteit op Polman's Twitter-account. Tegen de wil van vakbonden en andere belangenbehartigers in, wisten de vrouwen ondertussen een gezamenlijke vuist te maken. Niet als consument dus, maar als werkers. In de voetsporen van William Lever himself, die Port Sunlight bouwde: "a company town where soap factory workers lived in pleasant houses near the improving influences of libraries and museums", schrijft de NY Times. Als consumenten niet opschieten, maar werknemers wel, waarom zou je daar als Unilever dan niet op inspelen?
Ik vind dat Polman eens rustig zou moeten nadenken wat zijn Amerikaanse aanpak kan betekenen voor die in lage lonen landen. Het resultaat daarvan zou hij op Foodlog kunnen publiceren.
Fotcredits: Een soja-akker die produceert voor Unilever, Ryan Donnell voor The New York Times
Dit artikel afdrukken
Die halvering was Polmans ene belofte. De andere was "het verdubbelen van Unilever's verkoopsresultaten tegen 2020." Over de voortgang op dat gebied blijken de aandeelhouders niet ontevreden. Hun aandeel zag de omzet stijgen met 22 procent sinds Polman het roer overnam. De aandeelhouders morren daar niet over, al houdt de winst geen gelijke tred met de stijgende omzet.
Ik vind dat Polman er eens rustig over na moet denken wat zijn Amerikaanse aanpak kan betekenen voor lage lonen landen. Het resultaat daarvan zou hij op Foodlog kunnen publiceren'Quite a lot or nothing at all'
Interessant is wat er gezegd wordt over een duurzaam aankoopprogramma voor soja in de VS:
"Unilever doesn’t ask the farmers to change much at all. All that the program requires is that farmers pledge to become more ecologically sound and use the Field to Market software to share voluminous data about how they run their farms." Zo ontstaat een situatie waarin leverancier en afnemer elkaar moreel maximaal inspireren om het mogelijke te doen zonder het af te hoeven dwingen.
Men herinnere zich de recente polemiek - waarbij Paul Polman zich persoonlijk in het debat mengde op Foodlog - over Liptonthee uit India. Het keurmerk Rainforest Alliance heeft, ondanks alarmerende persaandacht doorheen de jaren, de plantage-eigenaars (die de Liptonthee aanleveren) niet kunnen vermurwen tot ernstige sociale reflexen.
"Like 'natural,' the word 'sustainable' is sufficiently vague to mean quite a lot or nothing at all," schrijft David Gelles in zijn artikel op NY Times.
Polman ziet duurzaamheid als continuous improvement. Volgens het artikel doen burgers als consumenten niet mee om zelf voldoende inspanningen te leveren om op die manier voldoende snel voor de noodzakelijke verandering te zorgen.
Theepluksters
Wie dat wel willen, zijn die Indiase theepluksters als producenten. Ze waren onlangs in het nieuws. Zij ondervonden dat de gecertificeerde duurzaamheidsaspiraties van supertankers hen op termijn definitief met een kluitje in het riet dreigden te sturen. Hun actie genereerde weinig aandacht in de media of activiteit op Polman's Twitter-account. Tegen de wil van vakbonden en andere belangenbehartigers in, wisten de vrouwen ondertussen een gezamenlijke vuist te maken. Niet als consument dus, maar als werkers. In de voetsporen van William Lever himself, die Port Sunlight bouwde: "a company town where soap factory workers lived in pleasant houses near the improving influences of libraries and museums", schrijft de NY Times. Als consumenten niet opschieten, maar werknemers wel, waarom zou je daar als Unilever dan niet op inspelen?
Ik vind dat Polman eens rustig zou moeten nadenken wat zijn Amerikaanse aanpak kan betekenen voor die in lage lonen landen. Het resultaat daarvan zou hij op Foodlog kunnen publiceren.
Fotcredits: Een soja-akker die produceert voor Unilever, Ryan Donnell voor The New York Times
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Ik heb Polman gemaild: "Beste Paul, met Parijs in zicht, wens ik je veel moed en succes bij het bepleiten van verdere stappen in de verduurzaming van ons handelen. Ik wil dan ook niet verder van je kostbare tijd vragen. Foodlog zou graag een interview met je afnemen. De formule, daarover kunnen we van gedachten wisselen. We zouden kunnen vertrekken vanuit vragen en voorstellen vanuit de Foodlog-community."
Antwoord: "Thanks. Happy to do in future. Indeed incredibly busy now. Warm regards. Paul"
Polman maakt deel uit van een groep van zakelijke leiders die overheden willen overhalen zich te verbinden tot zero netto-uitstoot in 2050. Hij zal in Parijs zijn.
In een persbericht daarover op REUTERS vandaag: "Nestle marked the U.S. Thanksgiving holiday on Thursday by noting that volatile weather had hit the pumpkin harvest this year as it highlighted its aim of using more renewable energy, although it has yet to set detailed targets."
Het zal toch geen toeval zijn dat een Belg aan het hoofd staat van Nestlé en België zonder klimaatplan naar Parijs gaat?
Jan Peter, dank voor de suggestie in je laatste alinea. Het zou een vraag moeten zijn in een gesprek/interview met Paul Polman. Het hoofdkwartier van Carglass ligt in Hasselt en daar leerde ik Bart Lambrachts kennen, HR-manager met een bijzonder inspirerend en succesvol beleid. Bij Carglass® is het goed werken. Hij schreef ethisch en sociaal engagement letterlijk in de bedrijfsmissie in. Carglass schenkt en drinkt o.m. fairtradekoffie, sinds we elkaar leerden kennen. Carglass is bij ons ook bekend om de vele sociale initiatieven die werknemers ondersteunen of opzetten. Dus ja, het kan.
Verder met Polman: hij heeft ook een directeur duurzaamheid in Rotterdam, waarvan ik me afvraag: waarom laat je hier niet even van je horen, Anniek? Dan kunnen we samen vragen verzamelen, naast de zoektocht naar de missing link tussen de theeplukkers in India en de amerikaanse sojaboeren, en vinden we vast samen ook een formule om dat interview mooi te brengen.
Dat is een goed idee Steven, maar veel te confronterend en ongemakkelijk. Want het betekent dat we ons gedrag moeten veranderen. Moeten nadenken over wat we doen en consequenties trekken.
"Gaat de aarde er op vooruit of achteruit met wat ik nu aan het doen ben?" (laptop aan, vaatwasser loopt, kachel op 20, zo met auto naar de Lidl). En als ie er op achteruit gaat, wat kan ik dan veranderen? Het is toch niet veel simpeler dan dat. Kom er maar in Hendrik 'Schiphol dicht en gestaffelde brandstofprijzen'.
Ik vind het wel een interessante gedachte om van de Unilever werknemers 'duurzame' consumenten te maken. Het is vast fijn om te werken bij een bedrijf met een sustainable living plan. Het wil nog niet zeggen dat je dat meeneemt naar je privé-leven.
Jan Peter, dan moeten we het op Foodlog mss maar eens samen gaan omschrijven? Ik denk dat de geloofwaardigheid van dit forum er ook steeds meer van zal afhangen, bij het exact benoemen van waar we het dan over hebben met elkaar.
Die consument, daar was de vraag: "Als consumenten niet opschieten, maar werknemers wel, waarom zou je daar als Unilever dan niet op inspelen?"
In zijn tweede antwoordmail lijkt Polman niet akkoord te gaan met deze aanname. En vraagt hij: " What American approach? " Vooraleer ik hem straks antwoord, hoe begrijpt Foodlog die "Amerikaanse aanpak" uit het artikel?
Jopie, duurzaamheid is toch prima te omschrijven. We maken het complex omdat we het niet willen omschrijven. Er niet aan vast willen zitten. We willen genieten, ons leventje niet opgeven. En degene die ons leventje nog niet hebben gehad, kijken er reikhalzend naar uit.
En zo is het natuurlijk ook met Unilever. Ik geloof best in de integriteit van Polman. Maar kom op, tweemaal de omzet en de helft van de footprint, zoals bij de introductie van het sustainable living plan 3 a 4 jaar geleden, wie geloofde dat?
Maar gelukkig lees ik dat de consument weer niet meewerkt.