Jan Robben, Nederland’s ‘Mister Aardbei’, was niet blij met het Libelle-publiek. Lelijke woorden gebruikte hij nauwelijks, maar teleurgesteld was hij wel.
Met de Nederlandse Aardappelen, Groenten en Fruit-boeren bemande hij de AGF-stand op de Libelle-zomerweek. Besloten was immers dat AGF dichter bij het publiek moest communiceren. Heel dichtbij werd het dus. Een confrontatie met de gemiddelde Nederlandse vrouw. Die heb je immers te pakken met de Libelle. Niet op schrift of op een scherm, maar in levenden lijve. Tijdens die zomerweek van het blad die twee weken geleden al plaatsvond.
Jan hoopte op serieuze liefhebsters van lekkere dingen. Maar ze waren er niet. Hij zag graaisters en beurskoopjesjaagsters. Hoe moet dat nou als je een betere aardbei aan de man wilt brengen?
Daar correspondeerden we wat over, toen ik ontdekte dat Jan deze week zachtjes op z'n donder kreeg van z'n hoofdredacteur. In de papieren editie van Groenten en Fruit zegt die over het AGF paviljoen: “de promotie van groenten en fruit concentreerde zich op het strand van Almere tijdens de Libelle Zomerweek. Onverwacht leverde dat toch tegenstrijdige berichten op. Coördinator Maurice Wubben sms’te regelmatig dat het een gekkenhuis was, de meeste bedrijven en organisaties strooiden met enthousiaste persberichten, maar ‘mister aardbei’ Jan Robben was veel minder enthousiast. Weinig gezonde kooplust, maar vooral veel graaigedrag, zo luidde zijn conclusie.”
Ik begrijp het wel. Jan zag natuurlijk de gebruikelijke huishoudbeurstaferelen. Zo’n mensengolf van vrouwen, wat verdwaalde mannen en kinderen. Overal staat wat hapklaar. Overal wordt achteloos van gegeten. De entree moet er driedubbel uit door onbeperkt schransen en 'beursaanbiedingen'. Folders gaan mee voor bij het oudpapier thuis.
Jan’s aardbeienboom stond er vast ook. Iedere 3 minuten leeg. Alles voor nop. Hap weg en nog een derde en vierde.
Natuurlijk was iedereen blij. Want iedereen at, dronk gezonde smoothies en nam folders mee waarin staat wat je al weet: eet meer groenten en fruit. Maar voor hoeveel kilo extra verkopen zal het zorgen?
Jan gelooft er niet in. Weggeven is makkelijk handel doen. Na zo’n feestje roepen dat iedereen maar bleef eten en dat het zo’n succes was ook.
Zou er een Libelle-factor zijn of is het weggegooid geld omdat groenten en fruit nou eenmaal allang bekend zijn? En als het weggegooid geld is, hoe zou het dan moeten?
Het programma vermeldt:
Jan Robben Aardbeien zal u minimaal 6 verschillende soorten lekkere aardbeien voorschotelen (www.aardbeien.net)
De Wijnborch uit Rosmalen, laat verschillende bijpassende Italiaanse wijnen proeven,
Ellen Steenbergen, bekend als finalist voor de beste hobbykok van Nederland in Herman den Blijkers tv-programma Herrie aan de Horizon, zal heerlijke hapjes met aardbeien maken (www.culinaireduizendpoot.nl)
Uiteraard is er naast het proeven van alle lekkers ook de mogelijkheid om de producten te kopen.
Welkom op Boterwijksestraat 15, 5688 HX in Oirschot
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Jan mag niet klagen van alle positieve aandacht die Foodlog aan m geeft. Dick, heb je aandelen?
Ik zou wel willen dat meer producenten zich zo met foodlog bemoeiden als Jan Robben!
Voor alle volledigheid: Jan stond niet in het AGF paviljoen, maar had een eigen stand. Die kostte namelijk eenvijfde van het bedrag waarmee hij tegen het AGF paviljoen mocht aanschurken. In het AGF paviljoen werden producten gul en gratis uitgedeeld. Voor 5 euro konden de Libelledames ook een tas met verse groenten en fruit laten vullen. Dat liep goed. Jan daarentegen kon zich niet veroorloven om dagelijks 10.000 dames gratis van aardbeien te voorzien en dat was te merken aan de reactie van het publiek. Een beker met een klein half pond aardbeien kostte bij hem 2 euro. Bij La Place koste diezelfde beker met kwalitatief veel mindere aardbeien + wat yoghurt het dubbele. Het was opvallend hoe de dames de bekers van Jan oversloegen en naar La Place renden. Dat stemt dus tot nadenken.
Tijdens de Libelle Zomerweek publiceerde de website van Groenten en Fruit steeds zeer positieve berichten over het evenement, steeds afkomstig van het AGF-paviljoen. Dat het niet alleen rozengeur en maneschijn was probeerde Jan in zijn weblog te verwoorden. En dat gaf verwarring op de redactie. Vandaar het commentaar.
Jan moet uiteraard nadenken wat zijn missie is om aan deze dagen deel te nemen: promoten van aardbeien, promoten van het merk 'Jan Robben' of verkopen van zijn streekproduct, vers of als jam.
@Wouter, Jan krijgt inderdaad veel positieve aandacht, niet alleen van Foodlog maar van de hele Nederlandse pers. De vraag is: waarom hij wel en andere aardbeientelers niet? Dat zegt toch wel iets over de persoon en zijn visie.
Wouter, nee, geen aandelen. Ik begrijp Jan's zorgen en vindt zijn aardbeien de moeite waard. Maar nog interessanter vind ik de discussie die hij aanzwengelt: helpt het uitdelen van groenten en fruit bij de verkopen ervan?
Bulk is immers bulk. Het ligt iedere dag in alle winkels en iedereen weet dat je het zou moeten eten. Het is zo dichtbij als maar zijn kan, want het zit al in het consumentenbrein. Het probleem zit'm misschien wel niet in het bewustzijn van AGF, maar in de aantrekkelijkheid van andere producten die de consumptie van verse AGF verdringen.
Wat staat hier? Voor 5 euro konden de Libelledames ook een tas met verse groenten en fruit laten vullen. Dat liep goed. Jan daarentegen kon zich niet veroorloven om dagelijks 10.000 dames gratis van aardbeien te voorzien en dat was te merken aan de reactie van het publiek. Een beker met een klein half pond aardbeien kostte bij hem 2 euro. Bij La Place koste diezelfde beker met kwalitatief veel mindere aardbeien + wat yoghurt het dubbele. Het was opvallend hoe de dames de bekers van Jan oversloegen en naar La Place renden. Dat stemt dus tot nadenken.
Hebben we consumenten zo geleerd om op de presentatie te letten, dat de inhoud er niet meer toe doet? Sociologen noemen dat een 'habitus'. Het zou betekenen dat ze niet geinteresseerd zijn in een beter product, cq. dat ingewikkelde manieren van manipulatieve communicatie nodig zijn om die interesse wel te wekken. Om het simpel te zeggen: je moet de kluit ook flink manipuleren (ik wil het woord 'belazeren' vermijden' ) om ze iets echt beters te kunnen verkopen.