groeien naar 60.000 potjes
Sita vertelde dat het winnen van de prijs haar veel nieuwe belangstelling voor haar sambals - die eigenlijk smaakmakende chutneys zijn, maar daar begrijpen Nederlanders te weinig van - heeft opgeleverd. Toen we haar de prijs uitreiken zei ik vanaf het podium dat Sita van haar beroep als sambalmaker kon leven, terwijl ze haar bedrijf helemaal zelf had weten op te zetten, zonder zware banklasten. Wat ze verdient gebruik ze om haar groei te kunnen financieren. Langzaam misschien, maar beheerst. We hadden het er zaterdag jl. verder over. Ze hoopt dat ze in 2010 naar een productie van 60.000 potjes kan groeien. Daar zit ze nu nog niet op, maar de aandacht die ze heeft zou haar zover kunnen brengen. Het inkomen dat ze dan verdient, begint ergens op te lijken want het mag wel wat meer ontdekte ik. Ik ben discreet over de cijfers, maar weet dat ze bij dat aantal een inkomen kan verdienen waar een Nederlandse boer voor zou tekenen. Met dit verschil, dat ze geen tonnen of een miljoen krediet heeft zoals die boer. Als ze door kan groeien naar 90.000 potjes, wat haar product en zij erbij meer dan waard zijn, dan wordt de boer jaloers. Ik leg u uit waarom.
wereldinkomen
Met 60.000 potjes verdient Sita, die mij een sambal bereidt waar ik van geniet, iets wat zij al een wereldinkomen noemt. Misschien vindt de hoogopgeleide koper van haar producten dat niet, maar boeren zouden het best alle jaren willen hebben kan ik u verzekeren. En ze kan best naar 90.000 en meer mensen gelukkig maken met een bijzonder product. Dan zal nog steeds geen 2 procent van Nederland zo'n geweldig smaakmakertje in zijn keuken hebben, maar zal het haar goed gaan. Ik maak nu een gedachtensprongetje. U snapt zo direct waarom.
De inhoud van zo'n potje van Sita is zo groot en zwaar als een kippenei. Een eierboer heeft 70.000 kippen nodig om nog net te kunnen overleven met zijn gezin en bedrijf en zit met tonnen en soms meer aan leningen. Een kip legt iedere dag 1 ei. We doen het grof en zetten de productie op 300 per kip: 300 x 70.000 = 21.000.000 stuks eieren. Da's 233 x zoveel als Sita bij een vergelijkbaar inkomen. Dat is om even stil van te worden.
666 maal minder zorgen
Eierkippenboer Gerard Brandsen vertelde me laatst dat zijn vader in Barneveld eind jaren '50 van driehonderd kippen riant kon leven. U weet het nu, die leverden hem 300 x 300 eieren op. Zo'n 90.000 dus. Dat is dus toevallig ook 233 keer minder dan nu. Het kan dus ook de andere kant op, want Sita - die zelf haar pepers teelt in een gepachte hoek van een kas - kan wel, wat een moderne eierboer niet meer denkt te kunnen. Die boer denkt inmiddels aan opschalen naar minstens 200.000 dieren en dus wel 666 maal zoveel eenheden product om nog steeds iets vergelijkbaars te verdienen als zou kunnen in een goudeerlijk klein boeren- en verwerkingsbedrijf met een echt gezicht en veel minder grote zorgen.
Help Sita groeien naar die 90.000 potjes volgend jaar. Haar spul is bijzonder goed bij vlees, dus als het legertje van Keurslagers zich even inspant is het alvast zomaar gepiept. En als dat lukt, dan krijgen we vast kippenboeren die ook gaan nadenken hoe ze met veel minder sores iets met hun eieren kunnen doen en nog maar 300 in plaats van 200.000 kippen hoeven te houden. Van die grote komen er vanzelf genoeg. Maar we willen een bijzonder ei-product. Kan dat niet? De culi's hier kunnen best even meedenken. Want zo begon het met Sita ook. Ze stond een paar jaar geleden met haar huisgemaakte sambals op Kunsthal kookt. Die werden zo lekker gevonden dat het zover is het gekomen en er een bedrijf ontstond.
Kom op, help een eierboer de ratrace uit en zorg ervoor dat luie genieters er een bijzonder product bijkrijgen en er even voor omlopen naar de Keurslager. Die moet tenslotte ook een reden hebben om zijn winkel aantrekkelijker te maken dan een super waar je ook vlees kunt kopen. Ja, maar geen Hottie Sambal en meer bijzonder spul.
Dus culi's, help even mee. Waarom zou een ei niet kunnen wat sambal wel kan?
Denk mee: hoe kun je ei verwerken zoals Sita doet met pepers?
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Duizendjarige eieren (maar dan niet uit China, maar uit Utrecht, om de voedselkilometers te beperken)? Roomboter-eierkoeken die niet aan Sonja Bakker doen denken? Eieren waarvan de kalkschalen zijn vervangen door een plastic schil die je in één keer kunt openklikken zodat je niet hoeft te kloten met kleine fliebelvelletjes en schilletjes en zodat je je eitje héél gemakkelijk kunt meenemen in een lunchtrommel - bovenop het plastic ei zit een piepklein compartimentje voor wat grofkorrelig zeezout? Een ei in de vorm van een worst van een meter, met dito dooier, o nee, die is er al, alleen voor de horeca. Ik weet het niet hoor, gaan we nu allemaal debiele producten verzinnen omdat een boer anders niet meer op een normale manier zijn geld kan verdienen? Volgens mij is dat niet het ei van Columbus.
Ik ben bang dat Mark van der Donk gelijk heeft en het traiteur ommelet het nooit zal halen bij the real thing. Misschien met een beetje technologie?
De eiersalade lijkt me een topidee. Barneveldse eiersalade... En Barneveldse bavarois toe.
Nadat ik er ook op twitter om vroeg kwam Samuel Levie, een jongen die tenminste koken kan (en worst maken), met een evidente (net als Robin): "waarom is er bijvoorbeeld niet gewoon echt goede eiersalade op de markt?" waaraan hij toevoegde "of is die te simpel?"
Nee, natuurlijk is die niet te simpel. Hij is niet te koop. Wie hem maakt zoals Sita haar sambal's maakt, heeft wat te pakken. Wie 'm weet te maken heeft mij als klant. Ik koop eens in de maand een bakje van een pond. Dat zijn er 12 per jaar. Voor honderdtwintigduizend bakjes heeft de eierboer 10.000 klanten die er net zo over denken nodig. Kan dat uit, als het echt goed is?
Eeeuh, wat dacht je van kant-en-klare, ready to eat/snack thee-eieren?
Lekker zo uit het vuistje of met alleen een beetje mayo in een "Chinese eiersalade".
O ja
Eieren
Ik weet nu nog dat ik dertig jaar terug op een camping in Frankrijk eieren voor het ontbijt ging kopen. De campingbaas vroeg of ik het ei hard of zacht wilde koken. Zacht zei ik. Dus kreeg ik een extra vers ei.
En ook nu - de eieren van een vriend met eigen kippen zijn echt lekkerder dan uit de winkel. En het pannenkoekbeslag wordt geel van kleur. Ik weet niet waarom - maar het werkt wel zo.