Voor het luizige loontje van een tekstschrijver leverde Onno een speciaal geschreven quote voor een commerciële wijnvertorial in een Volkskrant van afgelopen week. Waarschijnlijk bevat de case de quintessence van de hele discussie over de onafhankelijkheid van de culinaire journalistiek. Voor ik hier m'n feitelijke waarneming van de dag geef, leg ik de case van Kleyn in de Umbrische wijn voor aan de lezers van deze krant.
Wat had Onno moeten doen:
- zijn naam er niet aan verbinden omdat het een tekst is met een louter commercieel doel?
- zijn naam er wel aan verbinden, maar zich dan ook echt goed laten betalen voor de merkwaarde van zijn autoriteit?
Om vast met een mening te beginnen: de aanwezige hoofdredacteur van een grote Nederlandse culinaire glossy had er geen problemen mee, omdat, zo zei ze, het publiek weet dat Kleyn betrouwbaar is. Hoe lang blijf je dat als je dit vaak doet, luidde mijn wedervraag. Daarop werd het wat stiller.
Pikant: John Bindels, de Olie B. Bommel van de zuivere Nederlandse wijnjournalistiek die wat mij betreft heel betrouwbare wijnschrijvers als Gert Crum en Frank Jacobs voor onbetrouwbare broodschrijvers uitmaakte, had geen moeite met Kleyn's medewerking aan de VK-commercie. Dat kon ik even niet meer volgen.
Hieronder de totale VK-pagina, die bij ongepland toeval uit de tas van Joep Habets kwam:
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Ik dacht in eerste instantie dat het ging om een tekst op een etiket van een bepaalde wijn. Maar, als ik het goed begrijp, gaat het om een advertentie van De Volkskrant (en de wijn), om aandacht te vragen voor de Wijnwinkel (en de wijn). Niet meer dan logisch dat je dan je 'eigen' wijnschrijver erbij haalt. Heb ik geen probleem mee.
Recensies zijn sowieso altijd omgeven door verdachte omstandigheden. Vinden jullie ook niet? Los van de autoprogramma's/bladen waar de commercie van af druipt (schandalig overigens), heb je bij recensies die met 'smaak' te maken hebben altijd iets van... tja.
Zoiets kun je precies één keer doen. Bij de volgende advertorial denkt de lezer al gauw: ha, daar heb je die onno weer. Wanneer Onno zich tot wijn beperkt, OK, in eigen krant dan, maar wat zouden jullie denken wanneer Onno zijn naam zou lenen voor Italiaanse kaas, Italiaanse vakantiehuisjes, horloges, sportschoenen?
Het gaat hier om een lezersaanbieding. De krant zet zijn gehele reputatie in voor een commerciële nevenactiviteit (Btw: een krant is zelf een commercieel product). Dit is nog wel geloofwaardig zolang het product bij de krant past en de kwaliteit is wat je van een Volkskrant-wijn verwacht. Wat je vanzelfsprekend niet moet doen is in de zelfde editie de wijn ophemelen EN verkopen. De eigen wijn moet je niet in een rubriek bespreken.
Deze advertentie ziet er wat mij betreft te supermarktachtig uit qua uitstraling. Je moet geen Albert Heijn willen spelen als krant. Wees er duidelijk over dat een commercieel uitstapje is, maar doe het op je eigen toon.
Maar toen ik Nicolaas Klei in de Allerhande zag, was mijn eerste gedachte: "Jij bent gekocht, mannetje!" Als streng maar rechtvaardige supermarktwijntester moet je niet in een supermarktblad gaan staan.
Wouter van der Land = england16. Wouter, als je inlogt, hoef je je nooit meer te vergissen tussen de vakjes waar je je naam of de Captcha-code moet invoegen.
@Lizet, Kleyn's Kaasselectie o.i.d. zou kunnen, vooral als het zijn zelfgemaakte en lekkere kazen zouden zijn. Er zijn ook eetschrijvers parttime vleeswarenproducent. En Paul Newman verkoopt wijn en sauzen (voor het goede doel). Kleyn zou er in zijn columns dan ook best over kunnen schrijven. De methode Ilja Gort, zeg maar.
Maar alleen de naam verbinden en de beeltenis van Kleyn op de kaas zetten zou de reputatie wel schaden.