In Nederland noemen we lokale producten inmiddels streekproducten. Nick Trachet merkte terecht op dat streekproducten een duidelijk aanwijsbaar 'terroir' moeten hebben. Zonder AOC-waardigheid heb je dus alleen maar fantasie-streekproducten

Zo komt het begrip tenslotte uit de Franse traditie, die m.n. werd geinspireerd door het succes van de bescherming van het Champagne-schuim aan het begin van de vorige eeuw. Dat lichtende voorbeeld werd in Frankrijk zelf gevolgd. Al snel werd het ook overgenomen door de Spanjaarden en Italianen die heel goed begrepen dat het slim is om ambachtelijke kwaliteitsproducten met streekmerken beschermen.
Dat gebeurt dan ook met heel precies beschreven AOC's, DOC's, DOCG's en DO's. Je kunt daarginds niet zomaar een Oirschot's worstebroodje verzinnen. Je kunt zelfs de Zeeuwse Bolus niet zomaar een streekproduct noemen, zonder eerst nauwgezet te omschrijven wat het is en aan welke kwaliteitsvoorwaarden het moet voldoen.

In Nederland zijn we nu eindelijk ook zo slim te begrijpen dat we al 100 jaar iets vergeten hebben. We hebben alleen geen boodschap aan de regels van het spel. En dus komen wij nu met streekproducten die 'streek' zijn omdat we ze gewoon zo noemen. Het maakt niks uit dat streek- en lokaal door mekaar lopen.
De consument heet rijp voor streek en weet toch niet waar het over gaat, zoals Ailko vanmorgen laat zien.
We denken even snel zo'n 50-100 jaar opbouw van streekmerkwaarde te kunnen overslaan. Verzinnen daarom 'vergeten' ambachtelijk producten en willendie ongetwijfeld - net zoals m.n. Fransen en Italianen - ook nog meteen opschalen en industrialiseren (vooral niks mis mee als je de kwaliteit en meerwaarde weet te handhaven).
Let wel: ik juich deze boerenmarketingtruc (dat zijn die AOC's en hun kopieën nl. ook) toe, vooral omdat het leidt tot een betere verwaarding van primaire boerenproducten. Vind alleen dat we ons wel aan de regels van het streekspel moeten houden. Anders gooit de consument het over minder dan een jaar of 2 als de zoveelste modegril aan de kant. Het concept is immers flinterdun: waar zijn de eigenschaps- en kwaliteitseisen én de stricte contrôle-garanties daarop? Waar is onze INAO?

Ik was dan ook stomverbaasd toen ik vorige week hoorde dat uitgerekend de Fransen uitgerekend ons als streeknitwits volgen: er is nu Bretonse Cola.

Wie is er nou gek: de purist of de nitwit? Ik hou het op de laatste. Merkwaarde bouw je op over vele jaren. Dat geldt voor Coca Cola en dat geldt nog aanmerkelijk meer voor een 'authentiek' product.
Dit artikel afdrukken