"De ene fairtradebanaan is de andere niet." Dat zegt Wim de Koning, van Agrofair, een fairtrade-bedrijf dat vorig jaar met een dure - te dure, en daarom gestopte - campagne Oke-bananen in de markt wilde zetten. Ze waren al enorm bekend van de Max Havelaarbanaan, maar wilden kennelijk een andere.

Nee, ik ga niet over ze zeiken.

Ik zit met een ernstig probleem.
Wat moet ik nu weer vinden van die radiocampagne van Solidaridad (een van de financiers van Agrofair) voor kromme bananen en lekkere koffie die de zuivere nasmaak van eerlijke handel moeten hebben. Ik heb hem de afgelopen week vier keer per dag gehoord. Het maakt me kriegelig. Wat kost zo'n campagne? Is dat dan wel de ene fair trade, maar niet die andere en kennelijk foute? Alleen pushy verkopers adverteren immers. Solidaridad en Max geloven echter in 'merkenbouw' en hebben een 'dreamteam' van ouderwetse merkenbouwers aan boord gehaald.Kweenie. Ik raak verward. Niet omdat ik niet snap wat ze doen, maar juist omdat ik de effecten er maar al te goed van meen te snappen. Ik vraag me af of het zo werkt als ze denken. Wat moeten al die mensen wel niet denken die er minder bij nadenken en die spot horen tussen een verhaaltje voor zeeppoeder en dat voor een zuinige BMW met nog steeds een hoog vroemvroem-kijk-mij-m-eens-buiten-hangen-gevoel?

Roepen ze het niet over zich af om die andere te worden terwijl ze die ene willen zijn? Nee, ik weet het niet. Daarom vraag ik het maar.
Dit artikel afdrukken