"Niet zeuren over een commercieel initiatief met een maatschappelijk goed doel" is de begrijpelijke reactie. In werkelijkheid zien we een Walt Disney-gemeenschap: onder dwarrelende namaaksneeuw zingende jonge strakke blije succesvolle mensen (Sound of Music?), die met vrolijke gezichten voor schone armlastige gerimpelde (!) marginale mensen in een gloed van dankbaarheid iets 'goed' doen.
We zien ook het ongemak. Dit is niet de civil society, waarin ieder als gelijkwaardig mens een plaats heeft. Als burgers van één soort.
Nee, dit is de Mark Rutte-samenleving, de aalmoezensamenleving, waarin de sociale verhoudingen tussen 'haves' en 'have nots' niet langer punt van aandacht zijn, maar worden bestendigd. 1965 is ver weg. Toen, met de start van de Algemene Bijstandswet, leek een transitie in de maatschappelijke verhoudingen voltooid. Geen aalmoezen meer, benarde medeburgers niet meer afhankelijk van de individuele goedheid van kerk of stichting. Van gunst naar recht. Maar in deze tijd van ego-voeding willen we graag het politieke vooral weer persoonlijk maken. Zonder ongemakken, zonder moeilijke vragen Lekker Goed Doen. En er een goed gevoel aan over houden. Zoals bij een Walt Disney-sprookje.
Fotocredits: Are you happy? Nick Harris1
@Dick #15, mijn #10 is een jammerlijke constatering maar wel de werkelijkheid. Vandaar ook mijn opmerking over de Dakar rally!
We gaan inderdaad terug naar vroeger toen de elitaire/geestelijke het het voor het zeggen hadden.
Echter is er nu één groot verschil, polarisatie + communicatie. Wat zijn we er met onze democratie er verder mee op geschoten?
Niets!
Vera bevestigd het alleen maar in haar #16