Tussen 2016 en 2020 waren ze overal, met hun (school)stakingen, marsen, optredens op grote-mensen-conferenties en toespraken tot wereldleiders. Ze waren de vonk, inspiratie én energie van de klimaatbeweging. Jongeren, die harde actie eisten tegen de klimaatverandering, en rechtszaken aanspanden tegen staten die te weinig deden aan het klimaat. Hún toekomst stond op het spel. Maar we zien niet meer. Waar zijn de jonge klimaatactivisten gebleven, vraagt The Guardian zich af. Nou, die voeren gewoon actie. Maar zonder holle frasen en zonder 'youth-washing' door politici.
De jonge klimaatactivisten zijn uit de krantenkoppen verdwenen. Actievoerders gebruiken niet langer hun kinderen en kleinkinderen als metafoor voor de toekomst. Politici staan niet meer te dringen om op de foto te gaan met aansprekende jonge klimaatactivisten zoals Greta Thunberg (in 2019 op de cover van Time als Persoon van het Jaar en 3 jaar op rij genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede). Zij ging overigens terug naar school. En toen maakte de coronapandemie iedere vorm van activisme die mensenmassa's op de been bracht onmogelijk.
Klimaatactivisten, jong en oud, zijn zich gaan realiseren dat de klimaatproblematiek geen probleem van toekomstige generaties is. Het gaat om het hier en nu. Voor de jongeren daagde het besef dat hun marsen en stakingen wel veel mensen mobiliseerden, maar dat ze er weinig politiek effect mee bereikten. Politici en wereldleiders gingen graag met ze aan de haal, maar luisterden niet serieus naar hun eisen.
Dat besef bracht de Britse Youth Climate Coalition ertoe in 2019 een campagne op te zetten, tegen 'youth-washing'. Greta Thunberg sneerde niet voor niets in haar 'How dare you'-toespraak tot de VN “You all come to us young people for hope. You have stolen my dreams and my childhood with your empty words.”
Geen woorden, maar daden. En dus lopen jonge klimaatactivisten niet langer met spandoeken in klimaatmarsen waar politici hun gezicht kunnen laten zien. Ze sluiten zich aan bij bewegingen die radicaal beleid voorstaan (zoals Stop Jackdaw, tegen de vergunning die Shell gekregen heeft om het Britse Jackdaw-gasveld in de Noordzee te ontginnen) of bij de uit Extinction Rebellion voortgekomen actiegroep Just Stop Oil.
Klimaatjongeren lenen zich niet langer voor holle frasen en 'youth-washing', ze zijn politieke actoren in hun eigen recht en gaan voor directe actie.
Klimaatactivisten, jong en oud, zijn zich gaan realiseren dat de klimaatproblematiek geen probleem van toekomstige generaties is. Het gaat om het hier en nu. Voor de jongeren daagde het besef dat hun marsen en stakingen wel veel mensen mobiliseerden, maar dat ze er weinig politiek effect mee bereikten. Politici en wereldleiders gingen graag met ze aan de haal, maar luisterden niet serieus naar hun eisen.
Dat besef bracht de Britse Youth Climate Coalition ertoe in 2019 een campagne op te zetten, tegen 'youth-washing'. Greta Thunberg sneerde niet voor niets in haar 'How dare you'-toespraak tot de VN “You all come to us young people for hope. You have stolen my dreams and my childhood with your empty words.”
Geen woorden, maar daden. En dus lopen jonge klimaatactivisten niet langer met spandoeken in klimaatmarsen waar politici hun gezicht kunnen laten zien. Ze sluiten zich aan bij bewegingen die radicaal beleid voorstaan (zoals Stop Jackdaw, tegen de vergunning die Shell gekregen heeft om het Britse Jackdaw-gasveld in de Noordzee te ontginnen) of bij de uit Extinction Rebellion voortgekomen actiegroep Just Stop Oil.
Klimaatjongeren lenen zich niet langer voor holle frasen en 'youth-washing', ze zijn politieke actoren in hun eigen recht en gaan voor directe actie.