Lees ook
Bij het maken van wijn wordt een hele reeks additieven gebruikt. Een gemiddelde fles lekker smakende supermarkt- en grote slijterswijn kan er zomaar 50 tot 60 achter de kiezen hebben.

Ze variëren van in de fabriek gemaakte gisten en enzymen die geperst druivensap precies zo kunnen laten smaken als de wijnmaker het wil, tot stabilisatoren en middelen om de wijn de gewenste kleur of dikte te geven. Waar de wijn vandaan komt, is daardoor allang niet meer kenmerkend voor de smaak, al cultiveren wijnmarketeers smaken zoals consumenten die verwachten van een streek of druivensoort.

Al die hulpmiddelen kun je kopen bij firma's voor professionals zoals Lallemand of bij bedrijven voor doe-het-zelf-wijnmakers. Wie een beetje zoekt, ontdekt dat ze voor iedereen gewoon te koop zijn. Mensen die verstand hebben van wijnmaken hebben er helemaal geen probleem mee complete lijsten met additieven en hulpstoffen online te zetten.

Een geheim is het dus niet.

'Plofkipwijn'
Isabelle Legeron is de dochter van een Franse cognacboer. Ze ging studeren in Engeland en bleef daar wonen. Sinds 2000 houdt ze zich bezig met wijn. Dat deed ze zo grondig dat ze één van de 369 Masters of Wine in de wereld werd. Ze ontdekte wat ik u zojuist vertelde: wijn maken is gewoon een vorm van levensmiddelenindustrie, waarin allerlei hulpstoffen worden gebruikt om het vergiste sap lekker en houdbaar te maken. Alleen al om die reden is er anno 2017 veel meer lekkere wijn dan in 1917.

Wijn maken is gewoon een vorm van levensmiddelenindustrie, waarin allerlei hulpstoffen worden gebruikt om het vergiste sap lekker en houdbaar te maken. Alleen al om die reden is er anno 2017 veel meer lekkere wijn dan in 1917
Maar er is een groot verschil. Terwijl de warenwet bepaalt dat op levensmiddelen bepaalde additieven en hulpstoffen vermeld moeten staan, stelt diezelfde wet geen enkele eis aan de vermelding van zulke stoffen op wijnetiketten. Volgens Legeron moet dat veranderen omdat de consument denkt een zuiver natuurproduct te drinken, terwijl dat niet zo is. De Vlaamse krant De Morgen staat stil bij de vertaling van haar in het Engels geschreven boek Natural Wine in het Frans en citeert haar uit het voorwoord: "We blijven wijn slurpen die het equivalent is van worst met het opschrift 'vlees van vrije uitloop', terwijl die worst in werkelijkheid van batterijkippen is gemaakt". Zo staat het er echt, want er bestaan ook braadworstjes van kippenvlees: “We continue to guzzle wines that are the equivalent of sausages labelled as ‘free range meat’ but in reality are made with battery chicken.” Natuurlijk maakt ze een foutje, want vleeskippen ('ploffers') lopen los; kippen die eieren leggen, zitten buiten de EU nog vaak in kleine kooien. Legeron bedoelt waarschijnlijk zoiets als 'plofkipwijn' die verkocht wordt als een Bressekip. Gelukkig heeft ze wel verstand van wijn.

Avontuur
Maar wat wil ze? Ouderwetse wijn die zonder additieven is gemaakt. Ze worden tegenwoordig vins naturels genoemd. Legeron heeft er een Engelstalige site en beurs omheen gecreëerd voor de liefhebber. Zulke wijnen smaken ieder jaar anders en dezelfde fles kan over een half jaar ook heel anders smaken dan nu. Het is een vorm van avontuur. Toegegeven, ik drink ze graag op het terras van de Rotterdammer Raymond le Coq in Roquebrun (Frankrijk) die precies weet welke wanneer lekker is. Altijd weet hij me opnieuw te verrassen, terwijl ze uit mijn eigen kelder kunnen tegenvallen omdat ik de voorrraad niet vaak genoeg proef.

Plezier?
Stel je voor dat bekende eetcolumnisten door de aandacht voor Legeron nu eindelijk ook ontdekken dat er vele tientallen additieven in wijn zitten en in de krant gaan eisen dat 'al die E-nummers' vermeld moeten worden. Zouden ze dan op het etiket komen en durven mensen het 'gif' dat ze al jaren tot zich nemen dan nog te drinken? Het vergalt wel veel plezier, want juist betaalbare wijn smaakt tegenwoordig uitstekend vanwege al die technologie. En je weet wat je koopt.
Dit artikel afdrukken