Utrecht beschikt sinds kort over de grootste fietsenstalling ter wereld. Ter gelegenheid van de opening werd de Nederlandse fietscultuur aangedragen als immaterieel erfgoed bij de Verenigde Naties. Ook al zijn we gewend met fietsen om te gaan, zelfs deze mega-fietsenstalling dreigt nu al uit zijn voegen te groeien. Een deel- of wisselfietssysteem zou een oplossing kunnen zijn.
Vorige maand startte Vervoerregio Amsterdam een proef met deelfietsen voor forenzen. In de fietsparkeergarage Mahlerplein bij station Amsterdam Zuid staan 130 fietsen klaar voor mensen die met de fiets van of naar Station Zuid reizen voor hun werk.
Volgens een geprogrammeerd systeem gebruikt de ene helft van de deelnemers de fiets om van huis naar het station te komen, terwijl de andere helft de fiets pakt om het laatste stukje van het station naar het werk af te leggen. Door gebruik te maken van deelfietsen ontzien mensen de fietsenstallingscapaciteit: ze hebben geen speciale ‘stationsfiets’ meer nodig om van of naar het station te fietsen. Alleen rondom de wisselmomenten in de spits houden de deelfietsen een plekje bezet, de rest van de dag staan ze thuis dan wel bij het kantoor.
‘In essentie werkt het wisselfietsconcept heel eenvoudig. De ene helft van de deelnemers woont op minimaal anderhalve kilometer afstand van het station en de andere helft werkt op minimaal die afstand. Iemand die 's ochtends met de trein of metro verder naar het werk reist, parkeert de fiets in een speciaal gereserveerd deel van de stalling onder Mahlerplein. Iemand die aankomt op Station Amsterdam Zuid en verder met de fiets wil, kan diezelfde fiets gebruiken en na het werk weer terugzetten.’ Aldus de uitvoerende organisatie Vervoerregio Amsterdam.
In de praktijk blijkt het concept technisch steken te laten vallen. Foodlog sprak met een van de deelnemers aan het experiment. “Er staan allemaal fietsen in een gereserveerd deel van de fietsenstalling. Op één rij, aan beide kanten, op twee niveaus. Dan geef je in de app aan ‘zoek de dichtstbijzijnde fiets’ waarop de app willekeurig een fiets kiest uit het rek. Alle fietsen hebben een stickertje met een nummertje erop. Als je dan – na lang zoeken – de juiste fiets hebt gevonden, moet je deze via de app ontgrendelen. Dit gaat lang niet altijd vlekkeloos,” aldus de proefpersoon; "je hebt namelijk een GPS-verbinding nodig om een fiets te vinden, maar de fietsen staan in de ondergrondse fietsenstalling. Als je vergeet om de app te openen voordat je de fietsenstalling in loopt, sta je een tijdje te wachten. Ook lukt het soms gewoon niet om de fiets te ontgrendelen.”
Op de vraag of het echt een handige oplossing is, antwoordt de deelnemer: “Het heeft me nu één keer exact evenveel tijd gekost als lopen. Voor de rest een paar minuten meer of zelfs heel veel meer. Het is vaak niet de moeite om de fiets te pakken als het niet helemaal vlekkeloos werkt.”
Deelfietsen
Het concept van deelfietsen zou niet heel ingewikkeld hoeven zijn, gezien de hoeveelheid deelfietssystemen die er (wereldwijd) al zijn. De meest bekende in Nederland is misschien wel de geel-blauwe OV-fiets. Die bestaat al sinds 2004 en is niet meer weg te denken uit het Nederlandse straatbeeld. Je kunt op verschillende manieren een fiets ophalen uit een fietskluis, fietscarrousel, fietsbox of gewoon bij een medewerker van de bewaakte fietsenstalling.
Ook via andere systemen is het mogelijk om fietsen te huren. In Nederland exploiteert Arriva de Nextbike (op 11 locaties in Maastricht en 9 in Dordrecht), een systeem vergelijkbaar met de Citibikes in New York. Voor een vast bedrag per jaar (Arriva) of per dag (Citibikes) kun je bij een willekeurige deelfietslocatie een fiets ophalen die je 30 minuten lang kunt gebruiken. Zo kun je precies van A naar B fietsen en de fiets daar weer stallen. In New York staan er 12.000 fietsen verspreid over 750 locaties door heel de stad. In China kende het slimme deelfietsconcept een explosieve groei - met onverwachte problemen tot gevolg, overigens.
Ook dichter bij huis worden de deelfietsen veelvuldig gebruikt. In Frankrijk heeft iedere stad of regio zijn eigen fietsverhuur systeem of systemen; zo heeft de stad Parijs 14.000 Vélib-fietsen en bestaan daarnaast ook fietsen van de concepten Mobike, Donkey en Jump.
Strooifiets
Naast de deel- of wisselfietsen bestaat ook de zogeheten strooifiets. Deze fietsen hebben geen vaste locatie, maar kunnen worden opgehaald of worden achtergelaten in een bepaalde zone. De Mobike is zo’n systeem. Strooifietsen kun je in Nederland vinden in Rotterdam, Delft en Den Haag. Niet in onze hoofdstad, want daar is het per gemeentelijke verordening verboden voor commerciële partijen om zonder vergunning aan verhuur in de openbare ruimte te doen.
De strooifietsen zijn de concurrenten van de deelsteps, die vooral in de rest van de wereld te vinden zijn. In Nederland mogen deze elektrische steps namelijk niet zomaar op de openbare weg. Wie regelmatig in Parijs en Brussel komt, weet dat ze overal om je heen suizen.
Doorbraak van de deelfiets
Waarom probeert Vervoerregio Amsterdam opnieuw het wiel uit te vinden terwijl er elders al succesvolle systemen bestaan? Vorig jaar was er zelfs nog sprake van een universele app waarin je alle beschikbare deelfietsen kunt zien van alle aanbieders. In maart 2019 zou deze app gelanceerd worden, maar als je op de site kijkt, lijkt het nog niet zo’n succes.
Nederland heeft blijkbaar geen behoefte aan nieuwe, technologisch ingewikkelde deelfietssystemen. Misschien komt dat doordat we allemaal al een fiets hebben, en waarschijnlijk zelfs meerdere. Waarom zou je met een wisselfiets van A naar B gaan als je daar ook je eigen fiets voor kunt gebruiken? Voor een probleem dat niemand ervaart, is zelfs de technologie geen oplossing.
Onze fietscultuur is al zo oud dat ze geworteld is in eigendom. Misschien kandideert dat aspect van onze cultuur ook wel als Nederlands immaterieel erfgoed.
Dit artikel afdrukken
Volgens een geprogrammeerd systeem gebruikt de ene helft van de deelnemers de fiets om van huis naar het station te komen, terwijl de andere helft de fiets pakt om het laatste stukje van het station naar het werk af te leggen. Door gebruik te maken van deelfietsen ontzien mensen de fietsenstallingscapaciteit: ze hebben geen speciale ‘stationsfiets’ meer nodig om van of naar het station te fietsen. Alleen rondom de wisselmomenten in de spits houden de deelfietsen een plekje bezet, de rest van de dag staan ze thuis dan wel bij het kantoor.
‘In essentie werkt het wisselfietsconcept heel eenvoudig. De ene helft van de deelnemers woont op minimaal anderhalve kilometer afstand van het station en de andere helft werkt op minimaal die afstand. Iemand die 's ochtends met de trein of metro verder naar het werk reist, parkeert de fiets in een speciaal gereserveerd deel van de stalling onder Mahlerplein. Iemand die aankomt op Station Amsterdam Zuid en verder met de fiets wil, kan diezelfde fiets gebruiken en na het werk weer terugzetten.’ Aldus de uitvoerende organisatie Vervoerregio Amsterdam.
Het heeft me nu één keer exact evenveel tijd gekost als lopen. Voor de rest een paar minuten meer of zelfs heel veel meer. Het is vaak niet de moeite om de fiets te pakken als het niet helemaal vlekkeloos werktTijdrovende wissel
In de praktijk blijkt het concept technisch steken te laten vallen. Foodlog sprak met een van de deelnemers aan het experiment. “Er staan allemaal fietsen in een gereserveerd deel van de fietsenstalling. Op één rij, aan beide kanten, op twee niveaus. Dan geef je in de app aan ‘zoek de dichtstbijzijnde fiets’ waarop de app willekeurig een fiets kiest uit het rek. Alle fietsen hebben een stickertje met een nummertje erop. Als je dan – na lang zoeken – de juiste fiets hebt gevonden, moet je deze via de app ontgrendelen. Dit gaat lang niet altijd vlekkeloos,” aldus de proefpersoon; "je hebt namelijk een GPS-verbinding nodig om een fiets te vinden, maar de fietsen staan in de ondergrondse fietsenstalling. Als je vergeet om de app te openen voordat je de fietsenstalling in loopt, sta je een tijdje te wachten. Ook lukt het soms gewoon niet om de fiets te ontgrendelen.”
Op de vraag of het echt een handige oplossing is, antwoordt de deelnemer: “Het heeft me nu één keer exact evenveel tijd gekost als lopen. Voor de rest een paar minuten meer of zelfs heel veel meer. Het is vaak niet de moeite om de fiets te pakken als het niet helemaal vlekkeloos werkt.”
Deelfietsen
Het concept van deelfietsen zou niet heel ingewikkeld hoeven zijn, gezien de hoeveelheid deelfietssystemen die er (wereldwijd) al zijn. De meest bekende in Nederland is misschien wel de geel-blauwe OV-fiets. Die bestaat al sinds 2004 en is niet meer weg te denken uit het Nederlandse straatbeeld. Je kunt op verschillende manieren een fiets ophalen uit een fietskluis, fietscarrousel, fietsbox of gewoon bij een medewerker van de bewaakte fietsenstalling.
Ook via andere systemen is het mogelijk om fietsen te huren. In Nederland exploiteert Arriva de Nextbike (op 11 locaties in Maastricht en 9 in Dordrecht), een systeem vergelijkbaar met de Citibikes in New York. Voor een vast bedrag per jaar (Arriva) of per dag (Citibikes) kun je bij een willekeurige deelfietslocatie een fiets ophalen die je 30 minuten lang kunt gebruiken. Zo kun je precies van A naar B fietsen en de fiets daar weer stallen. In New York staan er 12.000 fietsen verspreid over 750 locaties door heel de stad. In China kende het slimme deelfietsconcept een explosieve groei - met onverwachte problemen tot gevolg, overigens.
Ook dichter bij huis worden de deelfietsen veelvuldig gebruikt. In Frankrijk heeft iedere stad of regio zijn eigen fietsverhuur systeem of systemen; zo heeft de stad Parijs 14.000 Vélib-fietsen en bestaan daarnaast ook fietsen van de concepten Mobike, Donkey en Jump.
Strooifiets
Naast de deel- of wisselfietsen bestaat ook de zogeheten strooifiets. Deze fietsen hebben geen vaste locatie, maar kunnen worden opgehaald of worden achtergelaten in een bepaalde zone. De Mobike is zo’n systeem. Strooifietsen kun je in Nederland vinden in Rotterdam, Delft en Den Haag. Niet in onze hoofdstad, want daar is het per gemeentelijke verordening verboden voor commerciële partijen om zonder vergunning aan verhuur in de openbare ruimte te doen.
De strooifietsen zijn de concurrenten van de deelsteps, die vooral in de rest van de wereld te vinden zijn. In Nederland mogen deze elektrische steps namelijk niet zomaar op de openbare weg. Wie regelmatig in Parijs en Brussel komt, weet dat ze overal om je heen suizen.
Doorbraak van de deelfiets
Waarom probeert Vervoerregio Amsterdam opnieuw het wiel uit te vinden terwijl er elders al succesvolle systemen bestaan? Vorig jaar was er zelfs nog sprake van een universele app waarin je alle beschikbare deelfietsen kunt zien van alle aanbieders. In maart 2019 zou deze app gelanceerd worden, maar als je op de site kijkt, lijkt het nog niet zo’n succes.
Nederland heeft blijkbaar geen behoefte aan nieuwe, technologisch ingewikkelde deelfietssystemen. Misschien komt dat doordat we allemaal al een fiets hebben, en waarschijnlijk zelfs meerdere. Waarom zou je met een wisselfiets van A naar B gaan als je daar ook je eigen fiets voor kunt gebruiken? Voor een probleem dat niemand ervaart, is zelfs de technologie geen oplossing.
Onze fietscultuur is al zo oud dat ze geworteld is in eigendom. Misschien kandideert dat aspect van onze cultuur ook wel als Nederlands immaterieel erfgoed.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
#1 Dick, voor zover ik begrijp, komt dat model 3 vrijwel 100% ten goede aan de zakelijke sector. Die voldoende winst maakt om zelf te investeren. Geen enkele normale burger koopt (kan kopen..) een elektrische auto.
Dat is het bizarre van Nederland als EU-land. Samen helemaal apart..
Hier kost een Zoe compleet ca. 32.000 euro. Voor ca. 24 heb je er een, met een extra accu-contract, waar je bijna een klein benzine-autootje voor least !.
In la douce France ?
Voor ca. 17.000 met een goedkoper accu-contract
Voor ca. 24.000 een all-in.
Afgezien van de vraag of we niet idioot bezig zijn om de 'E-transitie' van een meer dan 100 jaar achterhaald 'blikken doos'-concept met 4 wielen.., dat voor steeds grote chaos zorgt en een abnormale ruimte claimt...., uit te geven aan de meest corrupte industrie in de EU, wil Nederland helemaal niet dat we elektrisch gaan rijden !
Met een simpele wet worden E-mobielen import en taxvrij HIER hier tegen een lage prijs verdeelt.
En in de EU.
ps. Nederlands beleid is niet gebaseerd op consumptief een gezonde stap terug, maar om op oneigenlijke neo-liberale gronden van de eco-problematiek een verdien model te maken.
'Goed' voor Rutte's groei-economie..
De student heeft niet automatisch een OV-fiets abonnement van de overheid. Dat abonnement moet je los activeren bij de NS. Maar een student moet al wel een persoonlijke OV-chipkaart hebben om zijn of haar studentenreisproduct (dat je wel krijgt van de overheid) op te zetten.
Vroeger (5 jaar geleden) betaalde je €10 per jaar om toegang te krijgen tot de OV-fiets, maar tegenwoordig is dat slechts €0,01. Alleen om de incasso te verifiëren. Bovenop dat abonnement betaal je dan een vast bedrag per 24h om de fiets te huren (op dit moment €3,85).
Dit soort fietsdeelsysteem-plannen lopen al meer dan een halve eeuw. Vanaf 1965 het wittefietsenplan van Provo. Waarom waren die fietsen wit ? Heel eenvoudig. Om 'jatten' te voorkomen. Veel eenvoudiger om een gewone te stelen, bespaart de gang naar een verfwinkel.
Dat nederlanders niet houden van 'delen' (overigens is dat een menselijke eigenschap) mag bekend geacht worden. Dat zien we ook terug in het inkomensbeleid.
Dit soort krampachtige plannen, die gebaseerd zijn op de goodwill van de burger, maken duidelijk waar het probleem zit. Een slecht functionerend openbaar vervoer.
Ben trouwens bang, dat stickertje wisselen met een oude kraakfiets om een betere je eigen te maken, voor sommigen een optie wordt.
Om de fietscultuur aan te dragen als immaterieel erfgoed bij de Verenigde Naties, is een grappig naïef voorstel.
Fietsen zijn geen immateriaal erfgoed, maar een materieel erfgoed, waarvan wisseling van eigenaar door diefstal inderdaad vrij uniek is in Nederland.
772.000 stuks in 2010 volgens de Fietsersbond. De diefstal daalt weliswaar, maar de Fietsersbond denkt dat niet klopt, maar gebaseerd is op minder aangiftes.
Voor de politie is een gestolen fiets geen 'case' meer. En onder studenten stelt men al, dat wanneer jouw fiets gestolen is, je het recht hebt om een andere te stelen.
Het fietsjatdeelplan.
Positief benaderd, mag je dus stellen, dat Nederland al op een unieke wijze 'fietsen' deelt.
Misschien aanvragen om het zichzelf regulerend 'fietsjatdeelplan' als Werelderfgoed te honoreren ?
Is het hier ook niet van belang wie de gebruikers zijn van de deelfiets en wie de gebruikers van de stalling voor hun eigen fiets?
Als ik een deelfiets zie gaan, OV-fiets, zie ik daar meestal een 20tiger of 30tiger op zitten. Is dit niet gewoon een kwestie van tijd? Een kwestie van een generatie?
Vraag: Heeft de student op zijn OV ook automatisch een abonnement van de overheid op de OV-fiets? Op alle wissel, deel- of strooifiets? En zo nee, waarom niet?
Van de week zag ik dat je een naast een bedrag per keer een abonnement op OV-fiets moet hebben om er gebruik van te kunnen maken. En het kan ook alleen maar op een gepersonaliseerde OV- chipkaart.
Tja, ik gebruik volgende week dus geen deelfiets voor een afspraak, ik zet de auto wel weer in een parkeergarage in de buurt van mijn afspraak..... #Tomuchgedoe die fiets, ik heb net weer een anonieme OV-chipkaart gekocht voor 5 jaar... wat een gedoe.
Het is nog niet erg gericht op de niet frequente OV reiziger is mijn ervaring.
Onze autocultuur was ook historisch geworteld in immaterieel prive'-bezit-erfgoed.
Dát is in elk geval in een stad als Amsterdam, mede door noodzaak gedwongen, fors aan het veranderen.
The times they are a-changin…
Ongehoord dat de - gesubsidieerde - Model 3 - verkoopcijfers eindelijk die schier onaantastbare positie van VW hebben omvergeblazen. Maar ook de totale autoverkoopcijfers lopen fors terug.
Het lijkt er ook op dat de stadse jeugd - die uiteraard ook krom moet liggen om te kunnen wonen - geleidelijk afstand doet van onze heilige koe.
Na pionier Witkar, en die paar honderd elektrische Smartjes, lijken gouden tijden aangebroken voor o.a. die kekke elektrische deel-Carvertjes die nu elders in Europa succesvol getest worden.