Jazeker! Het barst er zelfs van!

Zweigelt is een rode Oostenrijker, zoals de lichte Trollinger een geweldige rode Duitser is. Grüner Veltliner een geweldige witte Oostenrijker. Allemaal druiven 'off the beaten track' en daarom succesvol bij een kennerspubliek dat bereid is er de correcte prijs voor te betalen. Da's nog eens wat anders dan de eeuwige Chardonnay's, Cab Sauvi's, Merlots en Shirazzen die ons uit de hele wereld vanaf het supermarktschap aanstaren.

Na een korte inleiding over de 2 diametraal tegenovergestelde wijncategorieën (techniek vs weer aansluiten bij een vergeten verleden) die we tijdens het aperitief op Grézan voorstelden, zie je Thierry Navarre uit Roquebrun (Hérault) die de druivensoort Ribeyrenc weer op de kaart heeft gezet. De wijn smaakt als een frisse en tegelijk zwoele lichte Pinot Noir. Een soort Bourgogne uit het Zuiden van Frankrijk dus. Zo rood als hij is, is hij toch het lekkerst direct uit de koelkast!

Thierry is te bescheiden om het wereldkundig te maken, maar ergens in juli kreeg hij eindelijk van de Franse wijnautoriteit weer toestemming om gewoon te kunnen werken met een druivensoort die hij als een van de weinigen maakt (ook al is zijn productie beperkt tot nauwelijks meer dan 1000 flessen). Dit is de vastlegging van de première van die aankondiging! De wijn werd 'excellent' bevonden door de aanwezigen. Het publiek bestond grotendeels uit ervaren (Franse) wijndrinkers.

Zoals hij het in deze video over de toekomst van de wijn in de Languedoc zegt: ik heb niet vooraf (want dan krijg je het niet), maar achteraf toestemming gevraagd om met deze oude druivensoort te werken.

Je moet weten: Hendrik IV, de man van 'Paris vaut bien une messe' en de PvdA-koning uit de 16e eeuw (het kippetje voor iedereen op zondag) was al dol op deze druivensoort. Toch is hij sinds het begin van de vorige eeuw (ca. 1910) helemaal in onbruik geraakt en uiteindelijk zefs verboden als druif voor commercieel gebruik. Het verhaal daarachter lijkt verdacht veel op dat van onze vergeten groenten, aardappelen en fruitsoorten: de druif was wat kwetsbaarder, moest zorgvuldiger behandeld worden, moest laat geoogst worden (eind september/begin oktober) en legde het dus af tegen de makkelijker te telen en vervoeren druiven.

Wat mij betreft zijn deze vergeten druivensoorten één van de toekomsten van de wijn in de Languedoc: voor een niche publiek. Het is geschiedenis in een nieuw jasje. Heeft het kwaliteit? Ik heb er het afgelopen jaar heel wat geproefd en was onder de indruk van de kwaliteit en verrassende smaken die de 'vergeten druivensoorten' te bieden hebben.

Voor journalisten heeft Thierry enkele proefflessen ter beschikking. Zijn productie is te beperkt om de wijn te kunnen exporteren. De wijn vindt zijn weg naar een aantal goede restaurants in de Hérault, een wijnhandel in Parijs en enkele goede particuliere klanten. Daarna - en dat is heel snel - is het schoon op.

Hierna nog 2 video's over afgelopen zaterdag op Grézan, het debat over de toekomst van de wijn in de Languedoc.
Dit artikel afdrukken