Op Foodlog is het woordje honderd keer en meer terug te vinden. In kranten wordt het ook gebruikt bij het benoemen van wereldproblemen. We moeten minder consumeren. We moeten minder vlees eten. Maar we moeten ook de wereld voeden.
Wie zegt dat we de wereld moeten voeden, zegt dat de wereld dat niet zelf kan en we (wie we?) dus wel moeten doen wat we doen; waanzinnig veel produceren om er wereldwijd geld mee te kunnen verdienen.
En wie zegt dat we minder moeten consumeren is stinkrijk en voldaan, hoort tot een minderheid van de wereldbevolking die vreselijk uitgevreten heeft en alle aardolie opmaakte. Maar die niet bedoelt te zeggen zich dood te schamen, nee we is opeens weer de wereldbevolking die minder vlees moet eten, minder moet autorijden en minder vliegen.
En nou net die wereldbevolking heeft ook wel eens zin in wat wij (!) allemaal al hebben gedaan en verbrast. We, wij, moeten scherp onderscheid maken tussen hullie, zullie en wie denk je wel dat we zijn en de wereld geflikt hebben.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
We moet zijn draagvlak.
We, 'ik' zo je wil, staan voor een principe!
Het hele verhaal er over we kunnen we determineren tot een NIMBY verhaal.
We vinden alles goed zolang het maar niet in 'mijn' achtertuin plaats vind.
'We' is in 9 van de 10 gevallen ik(of jij) en die kikker in je zak, dus het 'ikke' principe en de rest zien we wel als 'ik' tevreden ben........het 10e geval is alle mensen samen die toch nooit samen kunnen werken want er blijven altijd meningen verschillen waar 'we' weer ruzie over maken ipv die meningen te respecteren
Wij = iedereen - ik
Gaaf. Ik probeer ‘ons’ al langer te spiegelen als ‘we’ weer eens roepen dat ‘we’ de wereld moeten voeden. Want wie zijn dan die ‘we’? Mijn voorzichtige observatie is bijv. dat verreweg de meesten die dat roepen - sowieso verreweg de meesten - mij überhaupt niet in staat lijken om zichzelf te voeden. Want daar zou je toch mee kunnen/moeten beginnen (.. licht ironische toon..). Seriously.
En wie is dan die wereld, die door ons gevoed moet worden? In 't platgestampte clichée laat je zien dat je in wezen naar de wereld kijkt alsof het een baby is. En intussen constateer ik dat ‘wij’ als gemiddelde westerse consument juist zelf die baby geworden zijn. We moeten blijkbaar constant verleid worden - 'komt n treintje aangelopen' - door die grote anonieme industriële constellatie, die de rol van mama & papa is gaan spelen. Aldoende slikken we daarbij bijv. ook alsmaar meer zoetigheid. Muesli - ooit gezond want granen, fruit en noten enz. - zonder chocoladebrokken en honinglaagjes is best al moeilijk te vinden, en aan lof en andijvie is weinig bitters meer te ontdekken. Grote mensen, wij? En dat moet de wereld voeden?
Mijn motto is inmiddels, aan diegenen die er echt werk van willen maken: voed de wereld - de wereld om je heen. Voeten op de grond.
Helemaal mee eens. Specificeer 'we' voortaan. Of zeg 'ik' vind dat....