2 min
Volgens wetenschappers van de WUR zit er muziek in algen. Amerikaanse wetenschappers denken dat er ieder geval veevoer van te maken valt. Ook schijnt het een prima vervanger voor gebakken spek te zijn. Maar wanneer breekt zeewier door?
Volgens wetenschappers van Wageningen UR kun je meer met algen dan er je tank mee vullen. Ze begonnen met een onderzoek naar het energiepotentieel van algen maar ontdekten in bij het opstellen van het rapport Macro-economics of algae products meerdere toepassings- en ontwikkelingsmogelijkheden.
4 deelmarkten
De WUR-wetenschappers zeggen er ondernemers te willen inspireren en onderscheiden 4 deelmarkten: Energie (het oorspronkelijke toepassingsgebied), Chemie en materialen, Voedsel en Veevoer en Farmaceutica en persoonlijke verzorging.
Per deelmarkt beschrijven ze de kenmerken, producten, producenten, onderzoeks- en ontwikkelingsrichtingen, obstakels en de commerciële mogelijkheden. Volgens hen staat energie aan de basis en komen farmaceutica en persoonlijke verzorgingsproducten aan de top van de pyramide. Aan de verwerking van de restproducten zou dus het meeste geld te verdienen zijn.
Veevoer
Volgens Amerikaanse wetenschappers zijn algen een even duurzaam als energie- en eiwitrijk veevoer. Zij ontwikkelden een algenmeel als veevoer. Hun onderzoek is verschenen in het Journal of Animal Science.
Ook dit algenmeel is een recyclingsproduct. Het wordt gemaakt van algen die zodanig gemodificeerd zijn dat zij 80% olie produceren. Normaal produceert een alg 5 tot 10% olie. Na de extractie van de olie voor biobrandstof, cosmetica en kookolie, blijft de algenpulp over. Die blijkt uitstekend geschikt als veevoer en is vergelijkbaar met sojaschroot. De runderen die het algenmeel voorgezet kregen, aten het graag.
Speksmaak
Dat zou bij mensen wel eens anders kunnen zijn. Eén van de bottlenecks uit het WUR-rapport bij de mogelijke toepassingen van algen in voeding is: 'de smaak, textuur en geur van algen'.
Ook daar is mogelijk een oplossing voor te vinden. Amerikaanse wetenschappers ontdekten en patenteerden een zeewier dat na bereiding naar spek smaakt. Dat meldt de Daily Mail.
Ook in dit geval waren de wetenschappers in eerste instantie op zoek naar een alg als 'veevoer' voor abalone, de in Azië razendpopulaire eetbare zeeslakken. Ze dachten daarvoor dulse (Palmaria palmata) te kunnen gebruiken, een snel groeiende roodalg die nu al in gedroogde versie verkocht wordt als voedingssupplement. Op IJsland en in Europa staat dulse al lang als eetbaar wier bekend.
Dulse heeft maar een beperkte hoeveelheid (hergebruikt) zeewater en zon nodig, waardoor het ecologisch gezien efficiënt te kweken is. Al snel realiseerden de onderzoekers zich dat de alg in verse staat veel meer potentieel heeft. Dulse ziet eruit als rode sla, bevat geen vet maar wel een gezegende hoeveelheid van 16% eiwit. Verder barst het van de mineralen, vitamines en antioxidanten én smaakt het van zichzelf zilt-zoet.
Samen met het Food Innovation Center van de University of Oregon probeerden de onderzoekers een aantal voedselbereidingen met het wier uit. In de pan gebakken blijkt dulse niet onder te doen voor bacon. Je vraagt af waarom Jumbo, Lidl of AH nog steeds geen proefje met dulse hebben gedaan onder hun meest gewaardeerde klanten. Ik zou het namelijk graag eens willen proberen. Zulke woorden vind je niet in het rapport van de WUR. Maar wetenschappers snappen dan ook niet zoveel van echte commercie.
Fotocredits: ‘Texture’, Melissa Doroquez
Dit artikel afdrukken
4 deelmarkten
De WUR-wetenschappers zeggen er ondernemers te willen inspireren en onderscheiden 4 deelmarkten: Energie (het oorspronkelijke toepassingsgebied), Chemie en materialen, Voedsel en Veevoer en Farmaceutica en persoonlijke verzorging.
Per deelmarkt beschrijven ze de kenmerken, producten, producenten, onderzoeks- en ontwikkelingsrichtingen, obstakels en de commerciële mogelijkheden. Volgens hen staat energie aan de basis en komen farmaceutica en persoonlijke verzorgingsproducten aan de top van de pyramide. Aan de verwerking van de restproducten zou dus het meeste geld te verdienen zijn.
Veevoer
Volgens Amerikaanse wetenschappers zijn algen een even duurzaam als energie- en eiwitrijk veevoer. Zij ontwikkelden een algenmeel als veevoer. Hun onderzoek is verschenen in het Journal of Animal Science.
Ook dit algenmeel is een recyclingsproduct. Het wordt gemaakt van algen die zodanig gemodificeerd zijn dat zij 80% olie produceren. Normaal produceert een alg 5 tot 10% olie. Na de extractie van de olie voor biobrandstof, cosmetica en kookolie, blijft de algenpulp over. Die blijkt uitstekend geschikt als veevoer en is vergelijkbaar met sojaschroot. De runderen die het algenmeel voorgezet kregen, aten het graag.
Speksmaak
Dat zou bij mensen wel eens anders kunnen zijn. Eén van de bottlenecks uit het WUR-rapport bij de mogelijke toepassingen van algen in voeding is: 'de smaak, textuur en geur van algen'.
Ook daar is mogelijk een oplossing voor te vinden. Amerikaanse wetenschappers ontdekten en patenteerden een zeewier dat na bereiding naar spek smaakt. Dat meldt de Daily Mail.
Ook in dit geval waren de wetenschappers in eerste instantie op zoek naar een alg als 'veevoer' voor abalone, de in Azië razendpopulaire eetbare zeeslakken. Ze dachten daarvoor dulse (Palmaria palmata) te kunnen gebruiken, een snel groeiende roodalg die nu al in gedroogde versie verkocht wordt als voedingssupplement. Op IJsland en in Europa staat dulse al lang als eetbaar wier bekend.
Dulse heeft maar een beperkte hoeveelheid (hergebruikt) zeewater en zon nodig, waardoor het ecologisch gezien efficiënt te kweken is. Al snel realiseerden de onderzoekers zich dat de alg in verse staat veel meer potentieel heeft. Dulse ziet eruit als rode sla, bevat geen vet maar wel een gezegende hoeveelheid van 16% eiwit. Verder barst het van de mineralen, vitamines en antioxidanten én smaakt het van zichzelf zilt-zoet.
Samen met het Food Innovation Center van de University of Oregon probeerden de onderzoekers een aantal voedselbereidingen met het wier uit. In de pan gebakken blijkt dulse niet onder te doen voor bacon. Je vraagt af waarom Jumbo, Lidl of AH nog steeds geen proefje met dulse hebben gedaan onder hun meest gewaardeerde klanten. Ik zou het namelijk graag eens willen proberen. Zulke woorden vind je niet in het rapport van de WUR. Maar wetenschappers snappen dan ook niet zoveel van echte commercie.
Fotocredits: ‘Texture’, Melissa Doroquez
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
_480_289_84_s_c1.jpg)
Algen kunnen ook prima als “plantenvoeding” worden gebruikt. In algen zitten namelijk allerlei stofjes die voor veel doelgroepen mogelijkheden bieden (mens, dier, planten, etc.).
De stofjes die in algen zitten kunnen worden onderverdeeld in verschillende groepen: aminozuren, vitaminen, betaïnes, voedingselementen, anti-oxidanten, koolhydraten en groeiregulatoren (o.a. cytokininen, auxines).
Al deze stofjes kunnen invloed hebben op de kwaliteit en productie van gewassen. Daarnaast kunnen zijn ook weerstandsverhogend werken tegen ziekten en plagen.
De locatie waar de alg groeit, en de manier waarop deze verder wordt verwerkt of bewerkt kunnen grote invloed hebben op het eindresultaat. De ene alg is dus de andere niet.
In de agrarische sector worden algenextracten steeds vaker toegepast als ingrediënt in biologicals / plantversterkers.
Er is in Nederland weldegelijk een zeewierboerderij met consumptie zeewier. Deze is te vinden in de Oosterschelde. Kijk op www.zeewaar.nl.
@Fons #1,
De hoeveelheid jodium verschilt per soort zeewier. Een product zoals zeekraal dat al wel in de schappen van supermarkten te vinden is, bevat het nauwelijks.
Daarnaast zijn er nog wel wat vraagtekens te zetten bij de vraag of een teveel uit zeewier tot problemen leidt. De EFSA heeft een upper limit vastgesteld op 600 mcg, maar noemt in het document zelf ook al dat Japaners kennelijk zonder problemen veel meer eten:
"Excessive intakes can cause an increase in thyrotoxicosis and Hashimoto’s disease (with autoantibodies against thyroid proteins), but can also reduce the incidence of toxic nodular goitre and diffuse non-toxic goitre. It can also induce hypothyroidism in autoimmune glands. These changes are not seen in Japanese people despite an average intake of 50-80 mg I/day."
Zie pagina 143 van het document. En even verder (p.145) nogmaals:
"Some consider 2 mg iodide/day (0.03 mg/kg bw) excessive but the Japanese appear to consume 50-80 mg/day (0.8-1.3 mg/kg bw) without adverse effects".
Ofwel, het is bekend dat Japanners door zeewierconsumptie een factor 100 meer jodium binnenkrijgen dan de upper limit, kennelijk zonder problemen. De vraag is of dat nou alleen bij Japanners goed gaat, of ook bij westerlingen.
Eens Fons, het is een mooie bron voor jodium, maar teveel is idd niet goed. En we eten toch al zeewier? Hoeveel japanse zoutjes gaan er al niet langs de kassa's?
En zeeweier als veevoer? Wat is er nou toch mis met ons mooie gras, al die stukken grasland die ik vaak genoeg leeg zie liggen als we over de snelweg rijden, daar kunnen koeien prachtig op rondstappen en lekker knabbelen.
In Ierland aan de westkust staat een kwekerij van abalone. Algen en het water komen uit de zee. De slakken gaan met het vliegtuig. Naar Hongkong, waar ze goud geld opbrengen.
Een zeewier dat naar zichzelf smaakt en al lang op de markt is en vooral in zogenoemde natuurwinkels wordt verkocht: zeespaghettti. Ziet er uit als pasta die geverfd is met inktvisseninkt. Erg lekker.
Ook aan de westkust van Ierland, eten schapen aangespoeld zeewier, als ze er bij kunnen. Zijn er dol op. Heb zelf vers geplukt zeewier aan varkens gevoerd. Ze vonden het geweldig.
En wij hebben zonder t te weten elke dag wat zeewier in ons mond. Spugen het weer uit. Het is bindmiddel in tandpasta.