1 min
"Duurzaamheid moet gaan over herstel, niet over elite-keuzes." Dat zegt de Leidse bestuurskundige Shivant Jhagroe over het typische westerse groene denken dat zich focust op elektrische auto's, warmtepompen, zonnepanelen en windmolens.
Trouw sprak met Jhagroe over zijn nieuwe boek Voorbij duurzaamheid. Daarin richt Jhagroe zijn pijlen op de westerse benadering van duurzaamheid.
Hij hekelt de eco-elite – een term die hij gebruikt voor welgestelde westerlingen – die volgens hem hun groene keuzes zien als moreel superieur, zonder de negatieve gevolgen voor andere delen van de wereld in acht te nemen. "Veel groene initiatieven zijn goedbedoeld, maar ze dragen bij aan een koloniale vorm van duurzaamheid. Onze klimaatmaatregelen worden vaak uitgevoerd ten koste van landen in het mondiale Zuiden," zegt Jhagroe.
Jhagroe legt uit dat acties zoals het kopen van een thuisbatterij of het eten van soja vaak worden gepresenteerd als de ideale groene keuzes, maar dat deze vaak afhankelijk zijn van schadelijke industrieën in armere landen. "Denk bijvoorbeeld aan mijnbouw in Zuid-Amerika voor batterijen of aan grootschalige sojateelt die oerwouden vernietigt."
Volgens Jhagroe moeten Westerlingen hun blikveld verruimen: "Duurzaamheid moet gaan over het herstellen van ecosystemen én onze banden met elkaar." Hij pleit voor een meer rechtvaardige benadering van duurzaamheid, die verder gaat dan kapitalistische doelen en waarin lokale gemeenschappen meer beslissingsmacht krijgen. "We hebben een minister van Klimaat en Groene Groei, maar wat we nodig hebben is een minister van Economie en Spirituele Groei."
Met zijn scherpe kritiek hoopt Jhagroe een bredere discussie op gang te brengen. "Ik hoop dat mijn boodschap aankomt bij iedereen die bereid is te reflecteren op onze westerse rol in het duurzaamheidsdebat."
Hij erkent dat de VN-klimaattop in Azerbeidzjan, die in november begint, een stap in de goede richting kan zijn, maar hij benadrukt dat herstelbetalingen van rijke landen slechts een begin zijn. "We moeten niet alleen geld geven, maar echt werken aan het herstellen van onze relaties met de planeet en met elkaar."
Jhagroe's boek zet aan tot denken over hoe de westerse wereld omgaat met duurzaamheid en moedigt aan om verder te kijken dan de traditionele groene keuzes. Volgens hem is het tijd om "niet alleen duurzame, maar ook eco-rechtvaardige samenlevingen te creëren."
Dit artikel afdrukken
Hij hekelt de eco-elite – een term die hij gebruikt voor welgestelde westerlingen – die volgens hem hun groene keuzes zien als moreel superieur, zonder de negatieve gevolgen voor andere delen van de wereld in acht te nemen. "Veel groene initiatieven zijn goedbedoeld, maar ze dragen bij aan een koloniale vorm van duurzaamheid. Onze klimaatmaatregelen worden vaak uitgevoerd ten koste van landen in het mondiale Zuiden," zegt Jhagroe.
Jhagroe legt uit dat acties zoals het kopen van een thuisbatterij of het eten van soja vaak worden gepresenteerd als de ideale groene keuzes, maar dat deze vaak afhankelijk zijn van schadelijke industrieën in armere landen. "Denk bijvoorbeeld aan mijnbouw in Zuid-Amerika voor batterijen of aan grootschalige sojateelt die oerwouden vernietigt."
Volgens Jhagroe moeten Westerlingen hun blikveld verruimen: "Duurzaamheid moet gaan over het herstellen van ecosystemen én onze banden met elkaar." Hij pleit voor een meer rechtvaardige benadering van duurzaamheid, die verder gaat dan kapitalistische doelen en waarin lokale gemeenschappen meer beslissingsmacht krijgen. "We hebben een minister van Klimaat en Groene Groei, maar wat we nodig hebben is een minister van Economie en Spirituele Groei."
Met zijn scherpe kritiek hoopt Jhagroe een bredere discussie op gang te brengen. "Ik hoop dat mijn boodschap aankomt bij iedereen die bereid is te reflecteren op onze westerse rol in het duurzaamheidsdebat."
Hij erkent dat de VN-klimaattop in Azerbeidzjan, die in november begint, een stap in de goede richting kan zijn, maar hij benadrukt dat herstelbetalingen van rijke landen slechts een begin zijn. "We moeten niet alleen geld geven, maar echt werken aan het herstellen van onze relaties met de planeet en met elkaar."
Jhagroe's boek zet aan tot denken over hoe de westerse wereld omgaat met duurzaamheid en moedigt aan om verder te kijken dan de traditionele groene keuzes. Volgens hem is het tijd om "niet alleen duurzame, maar ook eco-rechtvaardige samenlevingen te creëren."
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
#4 'En nu?'
Ja goed idee, laten we de meta-crisis hier even oplossen. ;-)
Het antwoord lijkt simpel; ontgroeien.
Maar daar zit tegelijk de crux; dat vergt een bijna onmogelijke systeem verandering tot in de diepste krochten van de doordenderende zelfdestructieve machine; the human superorganisme.
Als het al mogelijk is om tot een oplossing te komen dan gaan de benodigde veranderingen een volledige paradigmeshift betekenen, die onze voorstelling grotendeels nog ten boven gaan. Je ziet dat de denkers die daarvan een beeld proberen te schetsen zichzelf naast de universiteit hebben geplaatst en eigen instituties hebben opgericht. Universiteiten zijn toch in sterke mate gedienstig geworden aan de producten die ze zelf hebben voortgebracht. Producten die onderdeel zijn van die doordenderende zelfdestructieve machine.
'En nu?'
Een eerste stap zou kunnen zijn om ons meer te luisteren en lezen en volgen van filosofen/denkers die hier al jaren mee bezig zijn.
The consilience project van Daniel Schmachtenberger. Perspectiva van Jonathan Rowson. Do the math van Tom Murphy.
En meer toegankelijk en tegelijk een goede verbinder van deze knappe koppen: De podcast; The great simplification van Nate Hagens. Een absolute aanrader is het interview met Daniel Schmachtenberger.
Bij Nate Hagens is het goed te beseffen dat hij groot sci-fi fan is; daar moet je even door heen kijken als nuchtere Nederlander.
''Hij erkent dat de VN-klimaattop in Azerbeidzjan, die in november begint, een stap in de goede richting kan zijn, maar hij benadrukt dat herstelbetalingen van rijke landen slechts een begin zijn.''
Waarom moet de belastingbetaler van de rijke landen betalen voor de puinhopen van groene waan ideen van de westerse elite en de vele puinhopen die regeringen van landen in de derde wereld hebben veroorzaakt? De belastingbetaler heeft er geen cent aan verdient en kan opdraaien voor alle zogenaamde groene subsidies die grotendeels in de zakken van het groene industrieel complex belanden.
De herstelbetalingen Jhagroe vraagt is onrechtvaardig, want de belastingbetaler draagt er voor op en de beleidsvoerders in de westerse elite gaan in princiepe vrijuit. De grote verliezer is de belastingbetaler, die eerst die groene milieu onvriendelijke tech kan subsidieren en nu moeten ze opdraaien voor de milieugevolgen in het buitenland.
Rechtvaardiger zal zijn dat de beleidsvoerders de herstelbetalingen uit eigen zak gaan betalen en dat het groene industrieel complex hun subsidies teruggeven aan de belastingbetaler.
Dan kunnen we na de eerste reacties hier vaststellen dat het groene beleid van de EU wit-elitair en ook nog eens hogere sociale klassen beleid is.
En nu?
Je was me net voor met #1 :)
Daarnaast denk ik ook dat we de miljarden die we hier besteden meer zullen opleveren als we die investeren in Aziatische of Zuid Amerikaanse landen als je de ferries en afvalverbrandingscentrales daar ziet. Of je met zulke hulp weer een vorm van kolonialisme opstart, is weer een andere vraag
Prachtig! (Eindelijk-) een sociaal en cruciaal aspect van volhoudbaarheid belicht! En Gert, we moeten ons niet méér bekommeren, we moeten ons vóóral bekommeren om de sociale gevolgen. De rest van "verduurzaming" is gewoon techniek, kennis en kunde...met een beetje pijn.
Iets in een recent stukkie van Ilja Leonard Pfeiffer in de Morgen (paywall) reflecteert deze noodzaak voor rechtvaardigheid, vanuit een ándere optiek:
"De opmars van extreemrechts kan niet bestreden worden door krampachtig vast te houden aan de verworvenheden van de zogenaamde redelijkheid van het politieke midden en nog minder door uit electorale overwegingen steeds meer punten van de extreemrechtse agenda over te nemen. Het enige juiste antwoord is een moedige, antikapitalistische visie, die een koers uitzet in de richting van nivellering van economische ongelijkheid, ook op mondiaal niveau, en weldoordachte degrowth en gerichte reductie van productie en consumptie. Linkse partijen zijn ongeloofwaardig zolang zij binnen het liberale paradigma willen opereren.
Niet armoede is de grootste bron van ongenoegen, maar armer zijn dan anderen. Het is niet de economische groei die een samenleving stabiel en gelukkig maakt, maar rechtvaardigheid."