2 min
Hoe weten al die fietskoeriers die met maaltijden door de stad fietsen waar ze wat moeten afhalen en waar ze naar toe moeten fietsen? En hoe kunnen de diverse bezorgdiensten zo nauwkeurig voorspellen hoe lang een bestelling er over doet? Dat doet een algoritme voor ze.
In onze grote steden struikel je inmiddels over de fietskoeriers. Vorige week meldde zich in Utrecht nummer vier op de thuisbezorgmarkt voor restaurantmaaltijden. Bij sommige restaurants mogen de koeriers zich al niet meer in het restaurant melden omdat ze de 'echte' klanten - die aan een tafeltje zitten - storen.
Een dag uit het leven van een fietskoerier
Journalist Yuki Kho wilde wel eens ervaren hoe 'de andere kant' van het fietskoeriersbestaan er uit ziet. Zij meldde zich aan als fietskoerier bij foodora en beschrijft in een artikel in Vrij Nederland (via Blendle) hoe het is om voor een algoritme te werken. Na een sollicitatie, die neerkomt op een test of je hard genoeg fietst, en een inwerkrondje van twee bestellingen door een ervaren collega, blijkt de fietskoerier door een computer aangestuurd te worden.
Kho: "Telkens als ik op delivered druk, staat er alweer een nieuwe order klaar. Pas als ik het eten bij het restaurant ophaal, krijg ik te zien waar mijn klant woont. Je kan dus niet van tevoren al nadenken over de ideale route. Per keer heb je een adres en daar fiets je naartoe. Je glimlacht, haalt je telefoon uit je jaszak, checkt je fooi (ik kreeg tijdens mijn hele dienst, maar 1x fooi) en fietst door. Je bent een soort robotje dat precies doet wat ’m verteld wordt. Dat maakt het werk monotoon en saai."
Kho fietst van hot naar her zonder dat er enige slimmigheid of zelfstandig nadenken geboden wordt. De enige twee uitdagingen die haar resten zijn zo hard mogelijk fietsen, zodat ze sneller is dan het algoritme verwacht en dus een paar minuutjes tijd kan 'terugpakken', en andere manieren bedenken om het systeem voor de gek te houden. Het algoritme 'pingt' genadeloos de volgende opdracht door zodra de vorige is afgeleverd. Het werken voor een algoritme voelt 'ontmenselijkt', zegt Kho. "Het zou goed zijn als de programmeurs van algoritmes er voor zouden zorgen dat het voor de mensen die ermee werken uitdagender en persoonlijker wordt". Een beetje erkenning, een berichtje tussendoor, een minder dwingend algoritme, een ander motiveringsprincipe dan een 'hardfietsklassement' dat behalve de 'eer' niets oplevert.
Terugkijkend op haar foodora-shift concludeert Kho dat een flinke dosis menselijkheid, maar vooral een beroep op de eigen slimheid, een fikse verbetering zou kunnen betekenen. Zoals de gouden tip van degene die haar inwerkte: sta bij iedere hobbel of stoeprand op de pedalen. Dat scheelt niet alleen kapotte knieën bij de koerier, maar ook kapotte pizza's bij de klant.
De koerier die mij deze pizza bezorgde, had die cruciale instructie blijkbaar niet doorgekregen. Hij was wel heel snel.
Dit artikel afdrukken
Een dag uit het leven van een fietskoerier
Journalist Yuki Kho wilde wel eens ervaren hoe 'de andere kant' van het fietskoeriersbestaan er uit ziet. Zij meldde zich aan als fietskoerier bij foodora en beschrijft in een artikel in Vrij Nederland (via Blendle) hoe het is om voor een algoritme te werken. Na een sollicitatie, die neerkomt op een test of je hard genoeg fietst, en een inwerkrondje van twee bestellingen door een ervaren collega, blijkt de fietskoerier door een computer aangestuurd te worden.
Terugkijkend op haar foodora-shift concludeert Kho dat een flinke dosis menselijkheid, maar vooral een beroep op de eigen slimheid, een fikse verbetering zou kunnen betekenenRobotje
Kho: "Telkens als ik op delivered druk, staat er alweer een nieuwe order klaar. Pas als ik het eten bij het restaurant ophaal, krijg ik te zien waar mijn klant woont. Je kan dus niet van tevoren al nadenken over de ideale route. Per keer heb je een adres en daar fiets je naartoe. Je glimlacht, haalt je telefoon uit je jaszak, checkt je fooi (ik kreeg tijdens mijn hele dienst, maar 1x fooi) en fietst door. Je bent een soort robotje dat precies doet wat ’m verteld wordt. Dat maakt het werk monotoon en saai."
Kho fietst van hot naar her zonder dat er enige slimmigheid of zelfstandig nadenken geboden wordt. De enige twee uitdagingen die haar resten zijn zo hard mogelijk fietsen, zodat ze sneller is dan het algoritme verwacht en dus een paar minuutjes tijd kan 'terugpakken', en andere manieren bedenken om het systeem voor de gek te houden. Het algoritme 'pingt' genadeloos de volgende opdracht door zodra de vorige is afgeleverd. Het werken voor een algoritme voelt 'ontmenselijkt', zegt Kho. "Het zou goed zijn als de programmeurs van algoritmes er voor zouden zorgen dat het voor de mensen die ermee werken uitdagender en persoonlijker wordt". Een beetje erkenning, een berichtje tussendoor, een minder dwingend algoritme, een ander motiveringsprincipe dan een 'hardfietsklassement' dat behalve de 'eer' niets oplevert.
Terugkijkend op haar foodora-shift concludeert Kho dat een flinke dosis menselijkheid, maar vooral een beroep op de eigen slimheid, een fikse verbetering zou kunnen betekenen. Zoals de gouden tip van degene die haar inwerkte: sta bij iedere hobbel of stoeprand op de pedalen. Dat scheelt niet alleen kapotte knieën bij de koerier, maar ook kapotte pizza's bij de klant.
De koerier die mij deze pizza bezorgde, had die cruciale instructie blijkbaar niet doorgekregen. Hij was wel heel snel.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
#1 en #2, enig idee hoe Nederland of Europa eruit zou zien als we de afgelopen 30 jaar geen verhoging van de arbeidsproductiviteit gerealiseerd zouden hebben?
Om een beetje een beeld te krijgen zou je op vakantie in Griekenland eens goed naar de lokale bevolking moeten kijken.
Ik vind het een gênante en eerlijk gezegd schandalige vertoning dat die kinderen op hun eigen fietsjes voor een schijtloontje en zonder enige zekerheid de hele stad door gejaagd worden om lui volk thuis goedkoop hun vreten te brengen. Sharing economy my ass. Algortime slavernij is het. Is dit het alternatief van vakantie-, studenten- en horecabaantjes voor jongeren?
Interessant artikel. Heel veel zaken worden helaas langzaamaan onpersoonlijker en ontmenselijkt. Een babbeltje met de postbode zit er nauwelijks meer in want hij moet er meteen weer vandoor, het interesseert mij niet zo meer of een boek te laat is bij de bieb sinds ik 'm in een machine moet duwen in plaats van bij de baliemedewerker, de 3 vuilnismannen op een wagen zijn vervangen door een eenzame chauffeur die de ondergrondse container leeg kiepert in z'n wagen, en nu dus ook de fietskoerier geslachtoffert. Van een prima baantje naar een shitbaantje door een slimme programmeur te combineren met een harde zakenman/vrouw..