Een geintje en een geniaal idee liggen vaak dicht bij elkaar. Probleem is dat je van tevoren niet weet welke van de twee het zal worden. Het Pioppi-dieet is een mooi voorbeeld. Er zwom nimmer een zalm voor de kust van het onooglijke Italiaanse dorpje waar het naar werd vernoemd; ook een kokosnoot werd er nog nooit geoogst. Toch duiken ze op als gezond ingrediënt in recepten, die ons moeten doen geloven dat we net als de inwoners van Pioppi honderd worden als we aldus gaan eten.

Geloofwaardigheid is geen ingrediënt van een modedieet. Dat klinkt misschien gek, maar een smoothie van tarwegras klinkt ook gek. Toch zijn er mensen die er heilig in geloven. En wel in meer malligheid. Wat is de X factor die een modedieet onweerstaanbaar maakt? Er moet in de eerste plaats een belofte inzitten. En het moet liefst ook iets exotisch, exclusiefs hebben. En het moet niet lijken op een dieet.

Pima County, Arizona
Ik heb geprobeerd een modedieet te ontwikkelen. Het is mislukt, dus ik kan het als voorbeeld gebruiken. Ik dacht: het Paleo-dieet, het Pioppi-dieet, dan ook het Pima-dieet. De Pima zijn afstammelingen van de oorspronkelijke bewoners van wat nu Arizona heet. Ze wisten de droge woestijn te cultiveren tot vruchtbare landbouwgrond met water uit de rivier, de Pima. Ze wonen in Pima County, de grootste stad is Tucson.

Het moet kunnen, een succesvol modedieet verzinnen, met de belofte van een slank en gezond lichaam en het plezier van een exotische vakantie
Ze verbouwden zoveel, dat ze niet alleen in hun eigen onderhoud voorzagen, maar ook voedsel konden verkopen aan de pioniers die westwaarts trokken naar wat later Californië ging heten. De Pima werden beschreven als van die typische, tanige roodhuiden. Sterk, gezond en voornaam.

Hoe klinkt dat tot nu? Best exotisch, nietwaar. Er wordt tot op heden nog onderzoek gedaan naar de gezondheid van de Pima, want daar is iets heel bijzonders mee aan de hand. Het merendeel is namelijk moddervet en zwaar diabeet. Hoe komt dat? Door het voedsel dat ze ruilden met de pioniers: meel, suiker en vet. Toen hun land gestolen werd, kregen ze ter compensatie dat voedsel uitgereikt. Tegenwoordig eten ze junkfood en leven in armoede.

Zora Getmansky Hesse
Ik dacht: als ik nou kan achterhalen wat de Pima vroeger aten, en waarvan ze zo tanig en gezond bleven, dan heb ik goud in handen en geef ik het Pioppi-dieet het nakijken. Ik ging op zoek naar de originele recepten van de Pima. Ik vond een kookboek, het Southwestern Indian Recipe Book, in 1973 verschenen, van de hand van Zora Getmansky Hesse (over wie ik verder niets kan vinden).

Het boek moest uit Duitsland komen, van antiquariaat Wimbauer Buchversand uit het plaatsje Hagen. De prijs viel mee, de verzendkosten waren meer dan de aanschaf. Toch had ik hoge verwachtingen. Ook al omdat het boek recepten van andere indianenvolken bevat, de Apache, de Papago, de Pueblo en niet te vergeten de Navajo. Is dat bijzonder of niet?

Mijn idee was de recepten eventueel te moderniseren door gebruik te maken van hedendaagse ingrediënten. Ik vermoedde dat het nogal Mexicaans-achtig eten zou zijn, de Pimakost, want een deel van de Pima is nu Mexicaans. Ik ben gek op Mexicaans: verse tortilla’s, bonenschotels, mole, enchilladas, guacomole, kruidige kip.

Modedieetdroom
Daar was de postbode. Ik zal het kort houden. Het boekje telt 52 pagina’s, is dus eigenlijk meer een schriftje, met wat scharrige tekeningetjes. Dan zou het evengoed nog een originele schat aan recepten kunnen bevatten, maar nee. Mijn fantasie stokte, mijn modedieetdroom viel in duigen. De recepten kwamen niet verder dan het koken van bonen, er zout en gestampte pepers aan toevoegen. Overal gaat baking powder in, wit meel is vaak de basis. Het leek mij niet heel authentiek. Een typisch Pima-gerecht is Sacaton relish: bak spek uit, bak pepers, tomaten en uien in het bakvet. Smullen maar.

Ik ben aan het marketingplan niet toegekomen.

Maar het moet kunnen, een succesvol modedieet verzinnen, met de belofte van een slank en gezond lichaam en het plezier van een exotische vakantie.
Dit artikel afdrukken