Die vraag stelde Liesbeth de Schutter in de draad over "we zijn het mega zat". Daar dreigt hij onder te sneeuwen, terwijl het de kernvraag is in het licht van de Europese crisis en de hervorming van het landbouwbeleid waar we op dit moment voor staan. Het pleidooi van geopoliticus Rob van Wijk voor een geleide economie voor grondstoffen tussen machtsblokken versterkt het belang van die vraag alleen maar.
Liesbeth schreef:
"De vraag is wat willen we eten in Nederland en - omdat dat een Europees vraagstuk is - wat willen in Europa en hoe organiseren we dat?"
Waarom hier - in N-W Europa - (te) veel dieren en mest en te weinig ruimte, en in O-Europa te weinig dieren, te weinig mest en veel, heel veel grond. Wie legt dat uit? Wat willen we?
Gaat het in de kern niet toch om het organiseren van een duurzame Europese landbouw en kom je er - als je die vraag blijft ontwijken - dan wel uit?
De consequentie is dan dat het geld vooral naar C/O Europa zal moeten. Daar ontbreekt grotendeels de moderne voedselverwerking, R&D en logistiek, en vooral een efficiente en doelgerichte belangenbehartiging. Dus toch geld naar bulk, of ik zou liever zeggen, naar de ontwikkeling van duurzame voedselproductiesystemen in delen van Europa met ruimte en andere voordelen voor landbouwproductie. Zo kunnen Roemenie en Hongarije ook prima soja produceren, is arbeid goedkoop, is er ruimte om buiten te scharrelen etc. Als we - wij allemaal - dat niet weten te veranderen hebben we straks een veel groter voedselprobleem.
Volgens mij kunnen we alleen met een Europese voedselvoorziening zorgen dat we op lange termijn goede en vooral betaalbare producten produceren. In de duurdere, maar eigenlijk in alle, productiegebieden ontstaat dan meer ruimte voor onderscheidende ketenconcepten zoals in Engeland. Dan (met oplossingen in een lokale context) is nl veel duidelijker waarom die onderscheidende concepten er zijn.
Als boeren Europees zouden denken (sommigen doen dat), betekent dat juist een giga ruimte aan mogelijkheden in het licht van de stijgende wereldvoedselvraag. Maar boeren ondernemen niet Europees, de meesten beperken hun ondernemingsruimte tot de nationale grens, provincie, dorp... Begrijpelijk, zeker met de beweging naar meer binding tussen producent en consument, maar wel mede oorzaak van de problematiek en het protest op de Amsterdamse Dam.
Fotocredits: vectorportal
Dit artikel afdrukken
"De vraag is wat willen we eten in Nederland en - omdat dat een Europees vraagstuk is - wat willen in Europa en hoe organiseren we dat?"
Waarom hier - in N-W Europa - (te) veel dieren en mest en te weinig ruimte, en in O-Europa te weinig dieren, te weinig mest en veel, heel veel grond. Wie legt dat uit? Wat willen we?
Gaat het in de kern niet toch om het organiseren van een duurzame Europese landbouw en kom je er - als je die vraag blijft ontwijken - dan wel uit?
De consequentie is dan dat het geld vooral naar C/O Europa zal moeten. Daar ontbreekt grotendeels de moderne voedselverwerking, R&D en logistiek, en vooral een efficiente en doelgerichte belangenbehartiging. Dus toch geld naar bulk, of ik zou liever zeggen, naar de ontwikkeling van duurzame voedselproductiesystemen in delen van Europa met ruimte en andere voordelen voor landbouwproductie. Zo kunnen Roemenie en Hongarije ook prima soja produceren, is arbeid goedkoop, is er ruimte om buiten te scharrelen etc. Als we - wij allemaal - dat niet weten te veranderen hebben we straks een veel groter voedselprobleem.
Volgens mij kunnen we alleen met een Europese voedselvoorziening zorgen dat we op lange termijn goede en vooral betaalbare producten produceren. In de duurdere, maar eigenlijk in alle, productiegebieden ontstaat dan meer ruimte voor onderscheidende ketenconcepten zoals in Engeland. Dan (met oplossingen in een lokale context) is nl veel duidelijker waarom die onderscheidende concepten er zijn.
Als boeren Europees zouden denken (sommigen doen dat), betekent dat juist een giga ruimte aan mogelijkheden in het licht van de stijgende wereldvoedselvraag. Maar boeren ondernemen niet Europees, de meesten beperken hun ondernemingsruimte tot de nationale grens, provincie, dorp... Begrijpelijk, zeker met de beweging naar meer binding tussen producent en consument, maar wel mede oorzaak van de problematiek en het protest op de Amsterdamse Dam.
Fotocredits: vectorportal
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Het wil er maar niet in!!!! Dat klopt. Het wordt zo neergezet alsof er maar twee opties zijn, of veel meer of helemaal geen een. Er bestaat zoiets als een balans, daar moet je naar toe. Verder is die spreiding van productie een basis voor welvaart in de genoemde gebieden. En welvaart levert veel meer op als alleen een betaalbaar stukje vlees. Alles al geschreven in continentale landbouw.
toegift over soja:
http://www.lei.wur.nl/nl/publicaties+en+producten/leipublicaties/?id=1172
Van het wingewest model moeten we juist wat terugkomen. Er moet -en ik quoot Liesbeth weer dankbaar: "geld naar de ontwikkeling van duurzame voedselproductiesystemen in delen van Europa met ruimte" "Daar ontbreekt grotendeels de moderne voedselverwerking, R&D en logistiek, en vooral een efficiente en doelgerichte belangenbehartiging."
Dus niet alleen vee, maar ook industrie en instituties moeten (ook) naar OostEuropa. Fijn toch, als dan de lonen omhoog gaan, Flipse?
Waar moeten we het vee houden? Dáár waar we gebruik kunnen maken van zoveel mogelijk secundaire grondstoffen die niet geschikt zijn voor menselijke consumptie! Wij mensen, eten voornamelijk verwerkte voedingsmiddelen waar bij de productie veel reststromen vrij komen. Denk aan producten over de datum, bierbostel, stoomschillen, zonnebloempittenschroot en tarwebijproducten. Daar voegen we wat sojaschroot (10 – 18%) en voertarwe aan toe om veevoer te maken. Vee houden ver van de voedingsmiddelenindustrie verwijderd, betekend primaire grondstoffen aan dieren voeren (zoals in Amerika en Brazilië het rantsoen bestaat uit voornamelijk mais en soja). Dat is jammer want deze primaire producten zijn ook geschikt om menselijke voeding van te maken. Een duurzame intensieve veehouderij maakt gebruik van de vrijkomende reststromen. Nederland is daarin nog steeds een voorloper. Daarom zitten de varkens en kippen bij voorkeur kort bij de industrie en daarmee ook kort bij de consumenten. Als we in Nederland geen varkens houden, schaffen we dan ook de voedingsmiddelenindustrie af? Of eten we voortaan zelf het varkensvoer op? Het wil er maar niet in!
Liesbeth, wat is betaalbaar? Betekent dat dat een varkensmester onder de kostprijs moet buffelen? Of dat aardappelproducenten hun producten liever omploegen dan ze voor een appel en een ei aan de man te brengen?
We zitten misschien wel een beetje op een verkeerde weg en zouden misschien een stapje terug moeten doen om diegenen die voor ons voedsel zorgen korrekt te belonen.
Als je denkt dat het zo nog wel even kan voortduren, dan heb ik daar mijn bedenkingen bij. Ook in oost europa gaan de lonen straks omhoog. Sterker nog, ze zijn al omhoog gegaan....
De tekst is volledig van Liesbeth de Schutter: haar naam zou hier natuurlijk boven moeten staan.