1 min
Vleeseters houden er onlogische gedachten op na als het gaat om het eten van vlees. Of ze het moreel correct vinden om het vlees te eten, hangt onder meer samen met de cultuur, de intelligentie van het dier en vanuit welk perspectief de vleeseter kijkt.
Bij de beslissing welk vlees iemand wel of niet eet, laten bijna alle (vleesetende) mensen zich beïnvloeden door informatie over de intelligentie van het dier. Toch is intelligentie niet doorslaggevend. Als het gaat om vlees waarvan het in de cultuur normaal is om te eten of over vlees dat belangrijk is voor de persoon zelf, blijkt de intelligentie van het dier ineens irrelevant.
Drie experimenten
In het eerste experiment testten Britse onderzoekers de rol van de intelligentie van het dier. Wanneer de vleesetende deelnemers een beschrijving van een fictieve diersoort met een hoge intelligentie kregen, vonden ze het moreel onjuist om het dier te eten. Als de beschrijving vermeldde dat het dier niet intelligent was, waren de bezwaren minder groot.
In een tweede experiment kregen de deelnemers meer informatie over de intelligentie van dieren die in verschillende culturen op het menu staan. Voor dieren waarvan de deelnemers gewend waren het vlees te eten -varkens in dit geval-, maakte deze informatie geen verschil voor de morele overwegingen. Bij dieren die normaal niet in de cultuur van de deelnemers worden gegeten -tapirs of de fictieve ‘trablans’- bleek intelligentie nog wel doorslaggevend.
In het derde experiment kregen de deelnemers een verhaal over de fictieve persoon ‘John’. John is een liefhebber van varkensvlees en heeft een hond als huisdier. De deelnemers kregen als opdracht een moreel standpunt in te nemen vanuit John’s perspectief en vanuit hun eigen perspectief. Als de deelnemers verteld werd dat varkens intelligenter waren dan honden, verwachtten ze dat John zich slecht zou voelen over het eten van varkensvlees en dat hij zijn morele standpunten moest heroverwegen. Bij het kijken vanuit hun eigen perspectief oordeelden ze anders; ze voelden zich met die kennis niet slechter over het eten van varkensvlees en hun morele overwegingen bleven onveranderd.
Moreel flexibel
Uit deze drie experimenten blijkt dat morele overwegingen inconsistent maar toch voorspelbaar kunnen zijn. De auteurs concluderen: “We hebben laten zien dat het denken over dieren als zijnde ‘voedsel’ leidt tot een vermindering van de morele status van het dier, vooral als het vlees relevant is voor de persoon zelf.” Deze inzichten kunnen van belang zijn bij campagnes over dierenwelzijn. Het benadrukken van de cognitieve mogelijkheden van dieren lijkt geen effectieve strategie.
Dit artikel afdrukken
Drie experimenten
In het eerste experiment testten Britse onderzoekers de rol van de intelligentie van het dier. Wanneer de vleesetende deelnemers een beschrijving van een fictieve diersoort met een hoge intelligentie kregen, vonden ze het moreel onjuist om het dier te eten. Als de beschrijving vermeldde dat het dier niet intelligent was, waren de bezwaren minder groot.
In een tweede experiment kregen de deelnemers meer informatie over de intelligentie van dieren die in verschillende culturen op het menu staan. Voor dieren waarvan de deelnemers gewend waren het vlees te eten -varkens in dit geval-, maakte deze informatie geen verschil voor de morele overwegingen. Bij dieren die normaal niet in de cultuur van de deelnemers worden gegeten -tapirs of de fictieve ‘trablans’- bleek intelligentie nog wel doorslaggevend.
In het derde experiment kregen de deelnemers een verhaal over de fictieve persoon ‘John’. John is een liefhebber van varkensvlees en heeft een hond als huisdier. De deelnemers kregen als opdracht een moreel standpunt in te nemen vanuit John’s perspectief en vanuit hun eigen perspectief. Als de deelnemers verteld werd dat varkens intelligenter waren dan honden, verwachtten ze dat John zich slecht zou voelen over het eten van varkensvlees en dat hij zijn morele standpunten moest heroverwegen. Bij het kijken vanuit hun eigen perspectief oordeelden ze anders; ze voelden zich met die kennis niet slechter over het eten van varkensvlees en hun morele overwegingen bleven onveranderd.
Moreel flexibel
Uit deze drie experimenten blijkt dat morele overwegingen inconsistent maar toch voorspelbaar kunnen zijn. De auteurs concluderen: “We hebben laten zien dat het denken over dieren als zijnde ‘voedsel’ leidt tot een vermindering van de morele status van het dier, vooral als het vlees relevant is voor de persoon zelf.” Deze inzichten kunnen van belang zijn bij campagnes over dierenwelzijn. Het benadrukken van de cognitieve mogelijkheden van dieren lijkt geen effectieve strategie.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Denk dat t er veel meer aan ligt dat we de tamme wolf hebben geaccepteerd als familielid als mede jager en beschermer van t gezin en dat door zn intelligentie en coöperatieve eigenschappen hij makkelijk te houden was , daardoor zien wij m niet als voer !!
#2 Jeroen: eetbaarheid van het dier heeft er zeker ook wel mee te maken. Heel vroeger at men gewoon wat het vangen kon, ook meeuwen, maar die schijnen zeer taai te zijn en dus niet lekker, als er genoeg ander eten beschikbaar is laat je het minst lekkere wel aan je voorbijgaan.
Het paard is ook zo'n dier wat helemaal in onze cultuur is ingebakken dat het je vriend is en die eet je niet op, terwijl hachee van paardenvlees ontzettend lekker is.
De auteur die hier de meeste ecologische en bijbelse kennis over heeft is Marvin Harris, helaas tot nogtoe niet genoemd. Hij trekt het helemaal in het energetische (dus geen roofdieren eten, maar planteneters, en geen dieren die concurreren met de mens, of ziekterisicos meedragen, geen klipdas eten dus, dus functioneel). Ik ga vaak naar de kinderboerderij, en verbaas me over de intelligentie van het varken en de biggetjes, het is werkelijk ongelooflijk hoeveel die op mensenkindertjes lijken. Toch zou ik ze daarom niet minder graag opeten, wat is het voordeel voor ze om ze tot hoge ouderdom door te laten leven? Mijn vader zei altijd, als we wel eens wild aten, het is een hele eer voor een dier om door een mens opgegeten te worden, zover wil ik niet gaan, maar ik kan me ook wel weer inleven in de kannibaal die zijn medemens opeet en daar een religieuze betekenis aan ontleent.
Hans,
Kan het ook zijn dat de (historische) keuze komt door:
1 smaak
2 aanzet van vlees; taaiheid van vlees
3 risico van vlees eten van vleeseter.
1 Praten we veel en vaak over en topchefs moeien zich steeds vaker met rantsoen (dieet) van te slachten en vervolgens te eten dier.
2 Jagers moeten zelf snel zijn en dat heeft gevolgen voor de skelet en spieropbouw en meen ik ook voor aanzet van vlees en samenstelling van vlees.
3 Fysieke eigenschappen van o.a. maagzuur van jagers zijn 'extremer' en dit was zeker bij het eten van rauw vlees daarmee ook meer een risico ooit in prehistorie stel ik hardop vragend?
en 2 & 3 in de combi: waren jagers ook simpelweg niet moeilijker te vangen voor prehistorische mens?
Intelligentie van het dier: Begrijpt de mens dat wel voldoende wat is Intelligentie eigenlijk?
Enkel onze intelligentie projecteren op dieren of is intelligentie meer dan dat?
Ik ben ongeveer halverwege in dit Engels (moeilijk) geschreven boek: Are we smart enough to know how smart animals are
Ik mis iets in het onderzoekje. Ik ruik een beetje de trend dieren intelligentie toe te schrijven als waren het onze domme broertjes en zusjes met toch wel menselijke eigenschappen en die eet je niet op. En de echt domme eet je wat sneller op.
In die keuze speelt ook een heel ander aspect een rol, dat met de vraagstelling verbonden is.
Dat er in het Westen zeker een duidelijker voorkeur gebaseerd op het onderscheid voorkeur vegetarische dieren en een weerzin tegen predatoren onafhankelijk van intelligentie. Hoe dat komt ? Bijbel ? Of werden predators door mensen uitsluitend met afkeer uit oogpunt van concurrentie gedood en niet als prooi ? Ik weet het niet.
Uiteraard is het verschil tussen vega- en jagende beesten geen harde scheidslijn, en zijn er - net als de mens - omnivoren.
Zoogdieren:
- alle grazers zoals koeien, paarden, herten, konijnen, hazen en varkens, etc. Het Varken heeft een gemende voorkeur. Ook in het wild. Wilde varkens graven wortels op maar ook engerlingen.
- Maar we eten niet: honden, katten, dassen, vossen e.d., en geen reptielen, wat wel een duidelijke Bijbelse oorsprong kan hebben.
Gevogelte:
- bij voorkeur hoenderachtigen die granen, bladeren, zaden eten, maar wel ook lagere diersoorten als insecten en wormen.
- Maar we eten geen jagende vogels; kraaien, valken, uilen etc.
Ik laat vissen en insecten er even buiten; we maken daar blijkbaar geen onderscheid of het jagers of groente eters zijn.
En die scheidslijnen tussen vind je in veel andere culturen minder of zelfs helemaal niet.
Opmerkingen:
- Typisch is dat op dit moment juist de twee dieren die op de scheidslijn van twee walletjes eten, bij ons tot de meest geproduceerde bio-farm beesten behoren: het varken en de kip. Onder de zuivere vegetariërs vinden we het rund en het paard, schaap en geit, die aanmerkelijk minder worden geconsumeerd. Lenen die zich minder voor snellere productie ?
- Opvalt dat de over-gedomesticeerde hond niet meer worden opgegeten vanwege hun predatorschap, - er zijn zelfs vegetarische honden -, maar veel meer niet, omreden dat ze veel meer dan een eeuw geleden tot volwaardige huisgenoten zijn geworden die zelfs met menselijke eer en muziek van Bach ten crematore verast worden.
Want nogmaals, je eet je wat dommere, maar lieve hondenkind toch niet op !?