1 min
Ondanks een toenemend 'groen' bewustzijn onder het publiek en ondanks gejuich daarover door groene activisten en de groene pers, breekt groen niet door. In een essay op de website van The Guardian legt Jo Zammit-Lucia uit waarom.
Zammit-Lucia schrijft: Als de bazen van bedrijven hun merk willen vergroenen, moeten ze er rekening mee houden dat het grote milieuverhaal zoals de BINGOs (Big Environmental NGO's) en de mainstream milieubeweging dat in het hoofd van mensen hebben geplant snel aan culturele relevantie verliest. Het beeld van een grote zondvloed die zal ontstaan als gevolg van menselijk handelen is een negatieve vorm van framing waar veel mensen niets mee hebben en die het probleem zo ver buiten hun invloed plaatst dat ze er ook niets mee kunnen. Een 'groen product' kun je kopen, maar je kunt niet persoonlijk de temperatuur op aarde terugbrengen. Het grote beeld maakt geen verbinding meer met wat ik maar even simpel de sociale media generatie noem. Die leeft en denkt vanuit het recht op persoonlijke actie en kent geen schuldcultuur. Het beeld maakt al evenmin verbinding met de middenklasse die al genoeg problemen aan zijn dagelijkse hoofd heeft om zich ook nog druk te maken over zulke grote apocalyptische beelden
Kortom, de Club van Romegangers kunnen naar huis. Ze snappen niets van hun kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Toch zitten ze, volgens Zammit-Lucia, nu in de bestuurskamers van grote ondernemingen en staan ze nog steeds aan het hoofd van de oude NGO's. Onderwijl hebben we te maken met nieuwe generaties die het gezellig willen hebben en die willen 'doen' zonder al teveel te denken. Het komt niet op vertellen en uitleggen van Grote Belangen en Grote Doelen aan. Het komt erop aan mensen te overtuigen ergens aan mee te doen en hen daarin lol te laten hebben. Als ik het heel onbeschaamd zeg: een oudere generatie bepaalt de communicatie, maar snapt helemaal niet wat de jongere generatie wil. Duurzaamheid - 'groen' - is domweg disco, een argument om samen een feestje te vieren. Maak het dus ook niet te serieus, zegt Zammit-Lucia tegen oudere types.
Toch is het probleem best serieus. We zijn met teveel en gaan als sprinkhanen om met de wereld. Zouden 'nieuw groen' feestende sprinkhanen de wereld dan toch 'a better place' kunnen maken'?
Laatst was er een feestje - Damn Food Waste - op het Museumplein. De grote inspirator was Food Waste Goeroe Tristram Stuart. The Youth Food Movement en Samuel Levie en zijn vrienden namen het initiatief over en kregen een berg oude NGO's, de overheid, het oude Wageningen en zelfs het behoudende Voedingscentrum achter zich. We hadden het er hier onlangs uitvoerig over. Ik ben er nog steeds niet uit: zijn Damn Food Waste en Tristram Stuart dan de nieuwe, wél werkende groene merken?
Fotocredits: Feeding the 5k, een social media generatie event, dat wél (?) werkt
Dit artikel afdrukken
Kortom, de Club van Romegangers kunnen naar huis. Ze snappen niets van hun kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Toch zitten ze, volgens Zammit-Lucia, nu in de bestuurskamers van grote ondernemingen en staan ze nog steeds aan het hoofd van de oude NGO's. Onderwijl hebben we te maken met nieuwe generaties die het gezellig willen hebben en die willen 'doen' zonder al teveel te denken. Het komt niet op vertellen en uitleggen van Grote Belangen en Grote Doelen aan. Het komt erop aan mensen te overtuigen ergens aan mee te doen en hen daarin lol te laten hebben. Als ik het heel onbeschaamd zeg: een oudere generatie bepaalt de communicatie, maar snapt helemaal niet wat de jongere generatie wil. Duurzaamheid - 'groen' - is domweg disco, een argument om samen een feestje te vieren. Maak het dus ook niet te serieus, zegt Zammit-Lucia tegen oudere types.
Toch is het probleem best serieus. We zijn met teveel en gaan als sprinkhanen om met de wereld. Zouden 'nieuw groen' feestende sprinkhanen de wereld dan toch 'a better place' kunnen maken'?
Laatst was er een feestje - Damn Food Waste - op het Museumplein. De grote inspirator was Food Waste Goeroe Tristram Stuart. The Youth Food Movement en Samuel Levie en zijn vrienden namen het initiatief over en kregen een berg oude NGO's, de overheid, het oude Wageningen en zelfs het behoudende Voedingscentrum achter zich. We hadden het er hier onlangs uitvoerig over. Ik ben er nog steeds niet uit: zijn Damn Food Waste en Tristram Stuart dan de nieuwe, wél werkende groene merken?
Fotocredits: Feeding the 5k, een social media generatie event, dat wél (?) werkt
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
... en anders kan het ook altijd nog zo: maak de individuele consument fout in sociale zin. "Is this the American Dream!? Shame on you."
Hier mooi voorbeeld hoe de negatieve boodschap opzij werd geschoven en men blije reclametaal gebruikte om een mensen mee te krijgen. Zo zou ook tav duurzaamheid meer gedacht kunnen worden.
Heeft iemand het boek 'De mythe van de groene economie' van Anneleen Kenis en Matthias Lievens al gelezen? Lijkt me zeer de moeite waard. Ben er zelf nog niet aan toe gekomen, maar de koppeling tussen het ecologische en het sociale vraagstuk slaat volgens mij de spijker op zijn kop. En niet zozeer het vraagstuk van (onvoldoende) innovatie (Dick, #9)
"Groen" an sich is een randvoorwaarde, het voorziet niet in een primaire behoefte.
Een wasmiddel moet goed schoonwassen en handig in gebruik , daarna is het meegnomen als het groen is.
Een mobieltje is primair om te bellen, om contact te houden secundair is het mooi als het groen is.
Voor food brands geld dit ook, de primaire behoefte waarin food brands voorzien is nooit "groen" zijn,
Voor een selecte doelgroep (LOHAS) is het etiket "groen" waardevol omdat men deze waarden belangrijk vindt en er naar wil leven. Voor de meerderheid speelt dit veel minder. Vandaar dat groene merken wel een voorbeeld functie hebben, maar nooit groot zullen worden.
Ik denk dat Zammit-Lucia gelijk heeft. Het duurzaamheids-doemverhaal heeft zijn functie gehad, maar spreekt een jongere generatie (laten we mijn generatie als voorbeeld nemen) niet echt aan, op een paar activisten na. Als nieuwe MINGO (Mini-NGO) heeft YFM in mijn opzicht nu ook een andere functie. Wij hoeven niet meer de straat op om de wereld te vertellen wat er mis is. Oneerlijke verdeling, oprakende grondstoffen, ongezonde eetgewoonten: 'men' weet dat nu wel. In een presentatie kan ik die slides overslaan. Over de oplossing, en ook de definitie van 'duurzaamheid' is niemand het echter nog eens.
Wij richten ons op overzichtelijke acties, die niet te moeilijk te communiceren zijn. En inderdaad, het moet 'leuk' blijven. Als je iemand wil verleiden mee te gaan in een gedachte, of wellicht gedrag zelfs te veranderen, dan moet je dat op een aantrekkelijke manier doen. Er bij willen horen. Misschien is het wel marketing wat wij doen, inderdaad.
Ik denk wel dat wij voortborduren op de 'groene beweging', die in de jaren '60 en '70 begon, daarna even ondergronds is gegaan, en nu opeens hip en happening is.
Ik ben vrij positief gestemd. Bedrijfsleven, overheid, BINGO's willen allemaal wel 'duurzaam' zijn. Of het nou vanuit economische of idealistische motieven is. We weten alleen nog niet precies wat het is, en zien er allemaal wat anders in. Misschien is het tijd voor de volgende stap in het proces.