36 dollar minder
Het is dus niet zo verwonderlijk dat SNAP een politiek heet hangijzer is geworden. Republikeinen voorop, maar ook Democraten, willen de kosten beteugelen. Vooralsnog doen ze dat door de Farm Bill niet te verlengen. De voedselhulpprogramma's maken deel uit van de totale landbouwbegroting. Een eerste besluit om extra funding niet te verlengen, maakt dat vanaf deze maand een gemiddeld gezin van vier personen 36 dollar minder te besteden heeft.
Hoe dat uitpakt, maakt een van de reportages in de Washington Post akelig duidelijk. De reportage portretteert de aan diabetes lijdende Blanca, die haar vijf kinderen zo gezond mogelijk probeert op te voeden. In haar directe omgeving, bijgenaamd Little Mexico, is dat niet eenvoudig. Het gebied wordt gekenmerkt door armoede en junkfood. Snacks en fastfood zijn er goedkoper dan vers, als daar al aan te komen valt. De kinderen van Blanca hebben nu al gezondheidsproblemen (en overgewicht). Net als bijna al hun directe buren en bekenden. Ze zitten klem tussen twee problemen: ze eten te weinig voedzaam en gezond eten, en ze overeten zich aan ongezond voedsel..
Blanca heeft noodgedwongen jaren geleden al de keus gemaakt om dan maar 'slecht' eten in slaan, zodat er tenminste iets te eten is. In de goedkope supermarkten en prijsvechters draaien de aanbiedingen altijd om 'meer', XXL en goedkoop. Dat is vrijwel zonder uitzondering bewerkt, voorverpakt, kant-en-klaar, vol conserveringsmiddelen en met lekker veel vet, suiker en zout.
Circus
In Little Mexico wordt - nog wel - geïnvesteerd in voedingslessen. Vanuit de wetenschap dat een dollar besteed aan 'hoe gezond te eten' 10 dollar bespaart op latere zorgkosten, zijn deze lessen in het leven geroepen. Maar de budgetten krimpen. En al worden de lessen op prijs gesteld en weten de vrouwen en moeders wel dat het eigenlijk anders moet, als er gewoon geen (vers) eten te verkrijgen is, eet je dat wat er wel is. Junkfood, zoutjes, snacks.
Het zijn niet alleen de arme en behoeftige gezinnen die volledig afhankelijk zijn geworden van SNAP. Hele lokale economieën draaien erop. Een voorbeeld is het stadje Woonsocket op Rhode Island waar eenderde van de stad afhankelijk is van SNAP. Het hele levensritme van de stad is afgestemd op het moment waarop de SNAP-uitkeringen beschikbaar komen: de eerste van de maand. Winkeliers laten zich extra bevoorraden, discounters bereiden speciale aanbiedingen voor, tijdelijk personeel wordt ingehuurd om de stormloop te verwerken. De eerste van de maand is iedere keer een waar circus.
Het is niet voor niets dat politici - vanuit de beste overtuigingen - proberen het systeem te veranderen en gezonder te maken. Maar met alle factoren die elkaar in een wurggreep blijken te houden, is het steeds de vraag of een ingreep ook daadwerkelijk gaat helpen. Hoe je het ook wendt of keert, zonder SNAP zouden miljoenen Amerikanen er aanmerkelijk slechter aan toe zijn.
In deze infographic maakte Mother Jones de positieve impact van SNAP nog maar eens inzichtelijk. Want SNAP kost weliswaar veel geld, maar heeft wel degelijk goede effecten. Hoe moet je kiezen tussen goed en kwaad die hetzelfde blijken?
Fotocredits: Selbe B
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
@ André - als je denkt vanuit "een calorie is een calorie" is je reactie begrijpelijk. Dan zou je kunnen denken dat te weinig geld betekent dat mensen te weinig eten kunnen kopen en daardoor mager worden.
Het probleem is dat te weinig geld (ook in Nederland) betekent dat je te weinig kwalitatief goed eten kunt kopen en dus aangewezen bent op goedkoop en kwalitatief slecht eten. In de VS is dit probleem overigens onvergelijkbaar veel groter dan hier. In het artikel wordt het voorbeeld pijnlijk accuraat beschreven.
Is het probleem nu écht dat die arme mensen te weinig geld hebben? Ik zou dan verwachten dat ze eerder te mager dan te dik zouden worden. De dikke armen besteden juist te veel geld aan voedsel. Ook van junkfood kan je minder eten; restjes kan je invriezen en later opeten. Zo bespaar je geld, waarmee je zo nu en dan wat groente of fruit kan kopen.
Dit verhaal doet mij terugdenken aan de hongerbuikjeshysterie uit 1984. In Almelo zou het hongeroedeem gesignaleerd zijn, en dat kwam door de keiharde bezuinigingen op de bijstandswet door die gemene minister Ruding.
Maar het bleek toch anders te liggen. Uit De Telegraaf van 15 september 1984:
Albert Luten, onderzoeksmedewerker van het NIBUD: (…) Uiteindelijk blijft dan het eten over als enige post om te bezuinigen." In Almelo, waar 30% van de bevolking werkloos is en het merendeel daarvan langdurig, lijkt dat stadium bereikt. Dat verklaart de uitspraak van de Almelose wethouder van Sociale Zaken, mevrouw J. van der Kooy- Feenstra: „Er lopen hier kinderen met dikke buikjes. Niet van de patat maar van de honger." Schromelijk overdreven, maar het schrikeffect werd wèl bereikt. „Ik heb het niet zo bedoeld," zegt mevrouw Kooy nu. „Nee, gelukkig is Nederland niet te vergelijken met Biafra.Maar ik weet wel dat hier tegenwoordig heel slecht wordt gegeten: te eenzijdig en vaak vier keer in de week brood in plaats van een warme maaltijd. Daarom zeggen we in onze nota „grenzen aan het beleid voor de minima", dat er niet verder gekort mag worden op de uitkeringen want anders gebeuren er ongelukken."
De kwestie liep uit de hand. Hugo Brandt Corstius schreef als Piet Grijs:
“Vorige week kwam het onafwendbare slot aan de vervolging: de Endlösung. Ruding zegt in de Kamer dat wie niet genoeg moeite doet om uit de bijstand te raken, geen bijstand meer moet ontvangen. De ondankbaren moeten verhongeren. Verhongeren duurt te lang. Vergassen is beter. Ruding is de Eichmann van onze tijd."
Daarna weigerde minister Brinkman de P.C. Hooftprijs 1984 uit te reiken aan Brandt Corstius.
Misschien wel erg simplistisch gedacht, maar waarom worden die bonnen dan niet alleen geldig gemaakt voor gezonde voeding? Volgens wikipedia geldt de steun voor elke voorverpakte voeding. Als de lokale economie er op leeft, dan zou je zeggen dat die ondernemers wel heel rap zorgen voor (goedkope) aanbiedingen van gezonde voeding zodra deze subsidie alleen nog maar daaraan uitgegeven mag worden. Praktisch probleem is uiteraard nog wel het vaststellen van welke voeding gezond mag heten...