De eerste voedselhulpprogramma's in de VS dateren uit de jaren van de Tweede Wereldoorlog. De federale overheid heeft eigenlijk sinds die tijd armoede helpen te verlichten door voedselbonnen beschikbaar te stellen. Maar in de afgelopen vier jaar zijn de uitgaven aan het Food Stamp Program - dat inmiddels SNAP, Supplemental Nutrition Assistance Program, heet - verviervoudigd. Vorig jaar maakten 47 miljoen Amerikanen, een kwart van de bevolking, aanspraak op SNAP-toelagen voor een totaal van 78 miljard dollar.

36 dollar minder
Het is dus niet zo verwonderlijk dat SNAP een politiek heet hangijzer is geworden. Republikeinen voorop, maar ook Democraten, willen de kosten beteugelen. Vooralsnog doen ze dat door de Farm Bill niet te verlengen. De voedselhulpprogramma's maken deel uit van de totale landbouwbegroting. Een eerste besluit om extra funding niet te verlengen, maakt dat vanaf deze maand een gemiddeld gezin van vier personen 36 dollar minder te besteden heeft.

Hoe dat uitpakt, maakt een van de reportages in de Washington Post akelig duidelijk. De reportage portretteert de aan diabetes lijdende Blanca, die haar vijf kinderen zo gezond mogelijk probeert op te voeden. In haar directe omgeving, bijgenaamd Little Mexico, is dat niet eenvoudig. Het gebied wordt gekenmerkt door armoede en junkfood. Snacks en fastfood zijn er goedkoper dan vers, als daar al aan te komen valt. De kinderen van Blanca hebben nu al gezondheidsproblemen (en overgewicht). Net als bijna al hun directe buren en bekenden. Ze zitten klem tussen twee problemen: ze eten te weinig voedzaam en gezond eten, en ze overeten zich aan ongezond voedsel..
Blanca heeft noodgedwongen jaren geleden al de keus gemaakt om dan maar 'slecht' eten in slaan, zodat er tenminste iets te eten is. In de goedkope supermarkten en prijsvechters draaien de aanbiedingen altijd om 'meer', XXL en goedkoop. Dat is vrijwel zonder uitzondering bewerkt, voorverpakt, kant-en-klaar, vol conserveringsmiddelen en met lekker veel vet, suiker en zout.

Circus
In Little Mexico wordt - nog wel - geïnvesteerd in voedingslessen. Vanuit de wetenschap dat een dollar besteed aan 'hoe gezond te eten' 10 dollar bespaart op latere zorgkosten, zijn deze lessen in het leven geroepen. Maar de budgetten krimpen. En al worden de lessen op prijs gesteld en weten de vrouwen en moeders wel dat het eigenlijk anders moet, als er gewoon geen (vers) eten te verkrijgen is, eet je dat wat er wel is. Junkfood, zoutjes, snacks.

Het zijn niet alleen de arme en behoeftige gezinnen die volledig afhankelijk zijn geworden van SNAP. Hele lokale economieën draaien erop. Een voorbeeld is het stadje Woonsocket op Rhode Island waar eenderde van de stad afhankelijk is van SNAP. Het hele levensritme van de stad is afgestemd op het moment waarop de SNAP-uitkeringen beschikbaar komen: de eerste van de maand. Winkeliers laten zich extra bevoorraden, discounters bereiden speciale aanbiedingen voor, tijdelijk personeel wordt ingehuurd om de stormloop te verwerken. De eerste van de maand is iedere keer een waar circus.

Het is niet voor niets dat politici - vanuit de beste overtuigingen - proberen het systeem te veranderen en gezonder te maken. Maar met alle factoren die elkaar in een wurggreep blijken te houden, is het steeds de vraag of een ingreep ook daadwerkelijk gaat helpen. Hoe je het ook wendt of keert, zonder SNAP zouden miljoenen Amerikanen er aanmerkelijk slechter aan toe zijn.

In deze infographic maakte Mother Jones de positieve impact van SNAP nog maar eens inzichtelijk. Want SNAP kost weliswaar veel geld, maar heeft wel degelijk goede effecten. Hoe moet je kiezen tussen goed en kwaad die hetzelfde blijken?

Fotocredits: Selbe B
Dit artikel afdrukken