1 min
Volwassenen die als kind te dik waren, ondervinden daar op latere leeftijd nog steeds lichamelijke gevolgen van. Dat concluderen Britse onderzoekers van de University of Surrey. Gegevens van 300.000 mensen laten zien dat mensen die als kind een te hoog BMI hadden, 25 jaar later meer schade aan de bloedvaten hebben en een grotere kans op prediabetes. “Dat obesitas op volwassen leeftijd gezondheidsrisico’s oplevert is bekend, maar wat we nu hebben ontdekt is dat kinderobesitas gevolgen op de lange termijn heeft, die mogelijk leiden tot levensbedreigende ziektes. Dit is iets wat we moeten aanpakken om de gezondheid van volwassenen te beschermen en de druk op de gezondheidszorg te verlagen”, zegt onderzoeker Martin Whyte.
De onderzoekers hebben geen causaliteit vastgesteld.
De onderzoekers hebben geen causaliteit vastgesteld.
Nog een verstandig wijsgerig oordeel in het kader van de volgende zinnen van Jan Peter: "En nog belangrijker: met die halve 'De bewijzen rammelen, de evidence is poor' onderzoeken doet de wetenschap meer kwaad dan goed. Ze suggereren dat onze common sense niet deugt en dat vraag ik me sterk af."
Jan Bransen, filosoof aan de Nijmeegse Radboud Universiteit, zegt het zo: wetenschap is georganiseerd wantrouwen en zet iedereen die zelf een oordeel wil hebben buiten de deur omdat alleen wetenschappers experts zijn.*
Da's een aardige om lang over na te denken. Vooral omdat steeds vastgesteld moet worden dat experts niet genoeg met voldoende zekerheid weten.
* dit is geen letterlijk citaat. Ik vat zijn denken rond het onderwerp expert-cultuur en het boek Laat je niets wijsmaken samen.
Eens. De vraag is waarom dit soort onderzoek (dat niet sluitend te krijgen is) gedaan wordt. Zorg ervoor dat een kind minder dik wordt in plaats van naar evidence te zoeken dat de risicofactoren voor CVD toenemen. Hoe dat moet weten we best; daar is geen wetenschap voor nodig.
Het antwoord op de gestelde vraag luidt mogelijk naar iets waar Jaap Seidell en Frits Muskiet het helemaal over eens zijn (al weet ik dat Jaap kritisch staat tegenover de interpretaties van Frits van onderzoek): we zullen naar een totaal ander eetaanbod en leefpatroon toe moeten. Dan is opeens zoutreductie ook geen issue meer, denkt Muskiet.
En daar gaat dit dan ook eigenlijk allemaal om: het probleem heet niet voeding, maar samenleving (zoals Jaap ook bevestigt in dit gesprek). Omdat we dat laatste niet willen weten, doen we zinloos onderzoek naar het eerste.
Zeker gaan we daar weer ;-)
De bewijzen rammelen, de evidence is poor. Maar wil dat zeggen dat de logica van 'garbage in is garbage out' niet op gaat? Is het niet zo dat de praktijk (the common sense - nothing is so uncommon as common sense) aan de wetenschap vooraf gaat?
En nog belangrijker: met die halve 'De bewijzen rammelen, de evidence is poor' onderzoeken doet de wetenschap meer kwaad dan goed. Ze suggereren dat onze common sense niet deugt en dat vraag ik me sterk af.
Tsja, daar gaan we weer. Daar valt te lezen: "This study provides strong evidence that improving diet during child- hood reduces the incidence of risk factors for CVD up to 20 years later.
These studies show that childhood nutrition plays a key role in modifying CVD risk."
Hoe sterk vond jij het bewijs* statistisch op de relevante eindmaten voor CVD, Jan Peter?
* het verkeerde woord, want er staat evidence. Een sterke aanwijzing.
Jaap Seidell plaatste op Facebook dit artikel: Prevention of Cardiovascular Disease Starts in Childhood.