2 min
De eerste vier maanden van dit jaar kwamen er tientallen klachten binnen over boeren die hun dieren verwaarlozen, schreef de NOS gisteren. Gerlant Zielman heeft er gevoelens bij.
Buren hebben niets gemerkt. De familie schijnbaar ook niet. 400 varkens werden dood gevonden. Ze waren in de steek gelaten door hun verzorger, hun eigenaar. Gewoon geen voer meer gegeven, niet meer naar omgekeken. Wat een verschrikkelijk varken moet die boer wel niet zijn?
Vertrouwensloket
Om dit soort verwaarlozingen te beperken en te voorkomen heeft LTO het vertrouwensloket landbouwhuisdieren opgezet, waar iedereen tips kan doorgeven. Ik vind het nog al wat. Het betekent dat dit gewoon is gaan worden, boeren die hun vee niet meer voeren, naar de kloten laten gaan.
Uitlaatklep
In 1997 was ik nog een jonge vent, vertegenwoordiger in de agrarische sector. Er brak varkenspest uit. Honderden, duizenden nee, nog veel meer dieren werden zinloos afgemaakt. Hun liefhebbende verzorgers, de varkensboeren werden in aanloop ervan geïsoleerd. Uit angst voor besmetting kwam niemand meer op hun bedrijf. De boeren raakten hun enige uitlaatklep kwijt. Dat zijn veelal de vertegenwoordigers en leveranciers die deze vaak best eenzame keihard werkende ondernemers een spiegel voorhouden.
Bellen om geld, drama
Wat wel gebeurde is dat de bank hen ging bellen: waar blijft ons geld? De voerleverancier ging bellen, zelfde vraag. Ook ik ging hen bellen, maar durfde niet te vragen naar mijn geld. Ik was hun psychiater, hun vertrouwenspersoon en uitlaatklep. Maar natuurlijk moest ook bij mij de kachel blijven branden en vroeg ik uiteindelijk om mijn geld.
Heb vaak de stoute schoenen aangetrokken, ging toch op bezoek. Koffie drinken in de keuken, praten over alles en nog wat. Maar bovenal over de misère waarin de sector terechtgekomen was. Vaak heb ik het goede kunnen doen door gewoon te luisteren. Soms ging het mis. Ik heb toen eens een dode, hangende boer gevonden. Een hele avond had ik zitten praten in het Limburgse. Het was een jonge vent, vader van vier. Mooi varkensbedrijf, hypotheek waar je u tegen zei. Het kon allemaal, de marges waren klein maar als alles liep zo als het liep, kon hij daar wel oud worden. Tot die varkenspest kwam. De overheid greep in en zijn bedrijf lag op z’n gat. Weg inkomen, weg vrije ondernemerschap. En hij zag het niet meer zitten.
Na vele uren praten verliet ik het huis. Ik moest immers ook weer richting Zwolle. Ik was bij Arnhem toen de telefoon ging. Zijn vrouw. “Hij is de schuur in gegaan en komt niet terug….” Ik ben omgedraaid en ervoer de heftigste vorm van het boerendrama.
We bellen elkaar nu zo af en toe nog wel eens. Haar kinderen zijn groot, zij heeft een nieuw leven. Het boerenbedrijf bestaat niet meer.
Burn-out
In 1998 is de pest voorbij. De meeste boeren hebben hun bedrijf weer aan de gang. Ik moest terug naar mijn gewone leven. Een paar varkentjes verkopen in het noorden. Van boer naar boer, horen hoe slecht ze het niet hadden. Hoe weinig geld ze per kilo vlees eigenlijk niet kregen. Dat de consument het normaal vond om kiloknallers te kopen, hun grootste ergernis. Mij vertelden ze mijn product te duur was. Of het niet goedkoper kon.
Ik kreeg toen een gigantische burn-out. Niet om dat ik hun verhalen gehoord had, de bank wilde ook gewoon van mij geld. Ik had gewoon een jaar lang alle rotzooi van een sector gevreten. Was in de steek gelaten door mijn overheid. Had rotzooi voor hen opgeruimd waar zij de oorzaak van waren. Afgelopen week werden die 400 varkens dood gevonden. Ik kijk daar anders naar. Ik stel me dan ook zo voor dat die boer al wel 400 keer dood is gegaan en wij hebben dat laten gebeuren. Niet hij, maar wij zijn dus fout.
Fotocredits: 'Hanging around', ThisParticularGreg
Dit artikel afdrukken
Vertrouwensloket
Om dit soort verwaarlozingen te beperken en te voorkomen heeft LTO het vertrouwensloket landbouwhuisdieren opgezet, waar iedereen tips kan doorgeven. Ik vind het nog al wat. Het betekent dat dit gewoon is gaan worden, boeren die hun vee niet meer voeren, naar de kloten laten gaan.
Uitlaatklep
In 1997 was ik nog een jonge vent, vertegenwoordiger in de agrarische sector. Er brak varkenspest uit. Honderden, duizenden nee, nog veel meer dieren werden zinloos afgemaakt. Hun liefhebbende verzorgers, de varkensboeren werden in aanloop ervan geïsoleerd. Uit angst voor besmetting kwam niemand meer op hun bedrijf. De boeren raakten hun enige uitlaatklep kwijt. Dat zijn veelal de vertegenwoordigers en leveranciers die deze vaak best eenzame keihard werkende ondernemers een spiegel voorhouden.
Bellen om geld, drama
Wat wel gebeurde is dat de bank hen ging bellen: waar blijft ons geld? De voerleverancier ging bellen, zelfde vraag. Ook ik ging hen bellen, maar durfde niet te vragen naar mijn geld. Ik was hun psychiater, hun vertrouwenspersoon en uitlaatklep. Maar natuurlijk moest ook bij mij de kachel blijven branden en vroeg ik uiteindelijk om mijn geld.
Heb vaak de stoute schoenen aangetrokken, ging toch op bezoek. Koffie drinken in de keuken, praten over alles en nog wat. Maar bovenal over de misère waarin de sector terechtgekomen was. Vaak heb ik het goede kunnen doen door gewoon te luisteren. Soms ging het mis. Ik heb toen eens een dode, hangende boer gevonden. Een hele avond had ik zitten praten in het Limburgse. Het was een jonge vent, vader van vier. Mooi varkensbedrijf, hypotheek waar je u tegen zei. Het kon allemaal, de marges waren klein maar als alles liep zo als het liep, kon hij daar wel oud worden. Tot die varkenspest kwam. De overheid greep in en zijn bedrijf lag op z’n gat. Weg inkomen, weg vrije ondernemerschap. En hij zag het niet meer zitten.
Na vele uren praten verliet ik het huis. Ik moest immers ook weer richting Zwolle. Ik was bij Arnhem toen de telefoon ging. Zijn vrouw. “Hij is de schuur in gegaan en komt niet terug….” Ik ben omgedraaid en ervoer de heftigste vorm van het boerendrama.
We bellen elkaar nu zo af en toe nog wel eens. Haar kinderen zijn groot, zij heeft een nieuw leven. Het boerenbedrijf bestaat niet meer.
Burn-out
In 1998 is de pest voorbij. De meeste boeren hebben hun bedrijf weer aan de gang. Ik moest terug naar mijn gewone leven. Een paar varkentjes verkopen in het noorden. Van boer naar boer, horen hoe slecht ze het niet hadden. Hoe weinig geld ze per kilo vlees eigenlijk niet kregen. Dat de consument het normaal vond om kiloknallers te kopen, hun grootste ergernis. Mij vertelden ze mijn product te duur was. Of het niet goedkoper kon.
Ik kreeg toen een gigantische burn-out. Niet om dat ik hun verhalen gehoord had, de bank wilde ook gewoon van mij geld. Ik had gewoon een jaar lang alle rotzooi van een sector gevreten. Was in de steek gelaten door mijn overheid. Had rotzooi voor hen opgeruimd waar zij de oorzaak van waren. Afgelopen week werden die 400 varkens dood gevonden. Ik kijk daar anders naar. Ik stel me dan ook zo voor dat die boer al wel 400 keer dood is gegaan en wij hebben dat laten gebeuren. Niet hij, maar wij zijn dus fout.
Fotocredits: 'Hanging around', ThisParticularGreg
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Uit compassie voor mijn medemens, is deze al bekend? claim participants. Bedrijf dat noodlijdende boerenbedrijven die met de bank overhoop liggen, helpt. Ik kwam het tegen op Twitter.
Gerlant Zielman #112 Eens.
wat betreft doorspitten op Google: Wouter van Teeffelen en lid zijn van een club.
Wouter ik heb verstand van melk en dat is daarmee ook mijn voorbeeld:
Melkveehouderij Nederland heeft de Duurzame Zuivelketen opgericht.
Verder dan het allerlaatste zinnetje in het jaarverslag van 2014 ( waar blijft 2015 BTW!!) kom ik niet:
De Duurzame Zuivelketen wordt mede gefinancierd door: ZuivelNL
Jaarverslag ZuivelNL dan dus maar: wel reeds 2015 .
In dit jaarverslag kun je fraai vinden wie betaald op pagina 8**.
Keten betaald; lees de melkontvangstindustrie.
Hebben we nu de 'subsidiestromen' te pakken? > Nope.
Wel valt mij een aantal zaken op:
In de bijlage themagroepen kom ik best veel voor mij bekende namen tegen; al dan niet LTO of NMV lees uit georganiseerde clubjes. Daarnaast vooral heel veel vanuit verwerkende kant van de zuivel; niet zozeer producerende kant.
Mijn vraag is aan allen hier; Hoeveel verantwoording dragen de namen (individueel)*** voor agrarisch Nederland en wie is (nog) de kritische noot die deze namen scherp houdt op wat ze aan het doen zijn en van sparring / feedback voorziet ? Pak daarvoor graag ook pagina 7 erbij nadat u het voorwoord van 2015 gelezen hebt.
ik sta sinds 2016 ook vanaf de zijlijn toe te kijken, eerlijkheid gebied te zeggen dat ik nu ook dingen zie die ik voorheen (nog) niet zag; althans zo scherp zag.
( ik denk dat ik Gerlant begrijp met waar hij zo graag naar toe zou willen....)
*** Doen de namen het (individueel) fout?;> dat heb ik hier niet gezegd en wil ik ook niet zeggen hiermee.
verder kom ik langs 2 kopjes die genoemd mogen worden denk:
Gesubsidieerd projecten op pagina 15
En onder arbeid: Project Duurzame inzetbaarheid in ploegendiensten
Het project was gefinancierd door het Productschap Zuivel en mede mogelijk gemaakt door subsidie van het Europees Sociaal Fonds.
Ik kijk uit naar het voorwoord wat bij verslaglegging 2016 geschreven gaat worden.
Ik hoop dat ik mag lezen over achterwaartse integratie en samenwerking en dat het onderwerp arbeid breder gezien gaat worden dan de 60.000 arbeidsplaatsen in de verwerkingskolom.
**schrik slaat me om het hart overigens als ik zie dat 1/3 van de financiering uit 'reserves' moet gaan komen in 2016; klinkt best ongezond voor lange termijn toekomst.
Wat een onzinnige discussie over wel of geen lid LTO/ZLTO en de subsidiestroom.
Gerlant, als bedrijfskundige vind ik het raar dat 'Boeren' wereldwijd gaat om emoties en cijfers die veel mensen niet begrijpen. Mijn inziens moeten we boeren niet teveel in de sfeer van een way of life die niet teveel op rationele gronden gekozen mag worden trekken. Natuurlijk is dat wel deels de praktijk maar ook mede de oorzaak van de psychische problemen. Maar ik benader boeren wel het liefst bedrijfsmatig omdat je als agrarisch ondernemer gewoon winst moet draaien in een lastige markt. OK, daar mag ook een jaartje verlies zijn als alles tegen zit. Dat geeft ook het meest eerlijke referentiekader voor de boer en dan zijn cijfers niet onbelangrijk. Doe je dat niet of te weinig dan versterkt dit enorm de negatieve emoties in het hoofd van de boer die in problemen komt. Bij bedrijfsmatige insteek snap je veel eerder wat er aan de hand is. Gewoon een kwestie van een keiharde concurrentiestrijd in een verzadigde markt waardoor er simpelweg geen plaats meer is voor een deel van de bedrijven. Dat zie je in alle verzadigde markten en dus is geen specifiek landbouwprobleem.
De praktijk is wel weerbarstiger. Gevaar bij een rationele bedrijfsbenadering is dat je al snel te weinig oog hebt voor de stressvolle situaties hebt die er bij (potentiele) afhakers zijn. Maar dat hoeft niet. Ik zie gewoon ook adviseurs die de bedrijfssituatie niet mooier maken en niet teveel op het sentiment spelen. En proberen te komen tot een rationele (en emotionele) afweging van alternatieve betere bedrijfsstrategieën waarin deels echt de oplossing ligt. Maar wel altijd in combi met op een andere wijze de boer in nood tot (geestelijke) steun zijn. Dat evenwicht bewaken is wel een kunst.
Gerlant #106 , je vergelijking tussen het Landbouwschap en het ziekenfonds gaat mank. Want inderdaad, na afschaffing van het ziekenfonds moest iedereen zich particulier verzekeren. Maar na opheffing van het Landbouwschap was niemand verplicht lid van LTO te worden. Net zoals je niet verplicht bent lid te worden van de tennisvereniging. Mijn analogie is dus raker dan de jouwe, omdat ik twee vormen van niet-verplicht lidmaatschap naast elkaar zet. Jij vergelijkt een verplichte deelname met een vrijwillig lidmaatschap, dus een appel met een peer.
Verder ben ik het eens met de overige deelnemers dat je je standpunt niet bepaald kracht bijzet door verstoppertje te spelen met cijfers en te verwijzen naar "Google voorbij pagina 1". Zelfs de zoektermen die je daarbij hanteert noem je niet. Natuurlijk heb ik een paar dagen geleden ook gezocht naar jaarrekeningen van LTO. Van LTO Nederland heb ik er geen gevonden en voor het overige kwam ik even ver als Jeroen #111, dus bij de jaarrekening 2010 van LTO Noord. Nou, die 60% overheidsgeld van jou zijn daar echt niet te vinden. Als je op bladzijde 53 kijkt (de uitsplitsing van de inkomsten in de winst- en verliesrekening), zie je dat van de ruim 26 miljoen aan inkomsten welgeteld 60.270 als 'overheidsgeld' benoemd kan worden, dus 0,25%. Nu jij weer, Gerlant.
Overigens is het wel zwak van de LTO-organisaties dat wij in dit transparantie-tijdperk niet makkelijk recente jaarrekeningen kunnen vinden - althans, niet wij gewone stervelingen die niet zo goed kunnen googelen als jij.
#112 Sorry Gerlant. Ik wil u geenszins kwetsen. Zelf ben ik ook een 'domme boer'. En wil graag mijn meningen toetsen en bij kunnen stellen, door de juist aangeleverde gegevens. Ook ik heb evenals u bekommernis om mijn medemensen.