‘Vet, de grote schuldige’ - over voedingsbeleid met tunnelblik

Googelend stootte ik gisteren op een scherp artikel uit 2002: "Now what do we eat?" Het verscheen in augustus 2002 in de St. Petersburg Times en werd geschreven door Janet Keeler. Ze laat zien hoe ons industriële eten van de regen in de drup belandde toen VET in de ban werd gedaan en iedereen daarin ging geloven. Want wat schetst onze verbazing?

We werden sindsdien nóg dikker in plaats van slanker!

Met het verdwijnen van vet uit ons eten, werd dat vervangen door meer zout en meer suiker om de smaak op peil te houden. Minder vet betekende dus méér SUIKER en ZOUT.

Prachtig, want nu zijn we op zoek naar voedingslabels .... om mensen weer 'gezonde en gezonde keuzen' te laten maken ten aanzien van niet alleen VET, maar ook SUIKER en ZOUT. De labels staren ons op dit moment van alle schappen, krantenpagina's en beeldschermen aan. Wat ik daar persoonlijk van vind heb ik hier al meerder malen duidelijk gemaakt: zinloos, omdat een product op zichzelf niet goed of slecht is maar de totale intake in relatie tot je manier van leven. Daar helpt geen lief label tegen. Boeiend is trouwens dat een minder-slecht 'slecht artikel' in aanmerking komt voor een goed vinkje, terwijl een minder-goed 'goed artikel' - dat stukken beter is dan dat minder-slechte 'slechte' - buiten de prijzen valt. Een bruine boterham is niet zo goed als een minder vette vette salade. Helder niet waar? Zo helpen we iedereen van zijn laatste nog 'gezonde' greintje' intuitie af.

Niemand wenst rekening te houden met het feit dat een vinkje niet betekent dat een product ook goed voor jou is, cq. dat genoeg maar al te vaak wordt overschreden door veel te veel. Toch wordt die suggestie wel gewekt; bewust kiezen is toch prima! One size fits all.

Gevolg: mensen die braaf als 'ik kies bewust' afgevinkt eten kopen en toch met de totaal verkeerde combinaties zitten. Tsja, operatie al weer geslaagd en de patiënt nog dikker. Temeer, daar voedingsvezels geen deel uitmaken van het vinkjessysteem ....

Wanneer durven gedragskundigen en voedingsexperts nou eens te zeggen dat dit soort debiliserende, tunnelblikachtige probleembenaderingen slechts in een 'goh, weer niet gelukt' kan eindigen? Cq. dat je mensen gewoon moet leren eten waar ze voor gebouwd zijn? De rest is gerommel in de marge. Zonde van het geld, want zeg niet dat het niet vandaag allang duidelijk was.