We zijn verslaafd aan consumptie. Is dat de schuld van de producent? Mij is het om het even wie je daaronder verstaat - de boer, BMW, Ikea of het digitale winkelcentrum AmazonNederland telt 1,81 miljoen hectare landbouwgrond (in 1980 was dat nog 2,02 miljoen), 56% van alle grond in ons land. Voor onze eigen consumptie gebruiken we daarvan 0,8 miljoen hectare. Daarbovenop gebruiken we 2,5 miljoen hectare buitenlandse landbouwgrond waarop daar rundvlees, graan, wijn, koffie, thee, bananen, sinaasappels en andere soorten fruit worden geproduceerd. Van die import eten we de helft zelf op; de andere voeren we weer uit, grotendeels naar Europese achterland. Zonder dat we het doorhebben eten we van zo’n 2 miljoen hectare voor ons eigen voedsel. Met onze eigen 1,8 miljoen komen we dus eigenlijk te kort in Nederland.
Met die woorden wil ik niet de zoveelste boer zijn, die beweert dat we eigenlijk voedselimporteurs zijn. Ik probeer de cijfers op een rijtje te krijgen en ga nog even verder. Naast eten en drinken, rijden en vliegen we de wereld rond, kopen kleren, verwarmen onze huizen, gebruiken elektriciteit, hout en andere grondstoffen. Al die consumptieve genoegens kun je relateren aan CO2-emissies die je via hectares bos kunt compenseren zoals dat gebruikelijk is bij de berekening van je ecologische voetafdruk.
Nederlanders blijken de meeste hectares bos nodig te hebben voor hun energiegebruik (gas en elektra), de bestedingen van de overheid, wonen, kleding en verkeer en vervoer ( figuur 3.5). Deze vier groepen veroorzaken, in de genoemde volgorde van hun impact, ieder met ruim 2 ton CO2-equivalenten per Nederlandse inwoner. Pas na die vier komt voeding met slechts 13% van de emissies.
De totale voetafdruk van een Nederlander komt uit op 4,9 hectare. Mondiaal is echter maar 1,63 hectare per persoon beschikbaar. We laten het als consumenten dus breed hangen.
De gedachte heeft postgevat dat krimp van de landbouw Nederland zijn bijdrage aan het wereldklimaatprobleem helpt oplossen. Maar als de consumptieverslaving blijft, verandert er niets ten goede.
Dat brengt me tot 3 vragen. Zijn boeren vervuilers omdat ze voedsel maken en exporteren maar de Nederlandse consument niet eens kunnen voeden? Of moeten we ons als samenleving afvragen waarom we zoveel grond we aan de natuur onttrekken door ons ruime consumptiepatroon op alle gebied? We zijn verslaafd aan consumptie. Is dat de schuld van de producent? Mij is het om het even wie je daaronder verstaat - de boer, BMW, Ikea of het digitale winkelcentrum Amazon.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
1- het consumptiepatroon als geheel bepaalt wat er geproduceerd wordt. De consument heeft keuzes, diexworden echter heel sterk beinvloedt door de retail/producenten. Dan is de boer overigens geen producent maar leverancier voor de producenten.
2. Ja, we consumeren teveel, dat wil zeggen: teveel wat niet uit hernieuwbare bronnen komt
3. De producent heeft viaxeconomische wetten baat bij veel consumptie en veel verspilling. En ze hebben marketeers die ons kunnen doen geloven dat wij zelf kiezen... voor wat zij graag zien dat wij kiezen
Piet, het lijkt me duidelijk dat wanneer we stoppen met doen het voor de wereld een stuk beter is. De hele milieuproblematiek komt nu juist door de enorme dadendrang van de mensheid.
Piet, geef me één reden waarom je het de gemakzuchtige luiwammesen dan naar de zin zou maken als je er zo'n hekel aan hebt.
Henric, dan is het voor de wereld dus beter dat doeners maar ophouden met iets te doen. Blijkbaar krijg je een betere wereld met gemakzuchtig luiwammesen.
Hoe weet jij dat er geen consumenten zijn geweest die aan AH hebben gevraagd om te brengen.? Ik ga er vanuit dat er wel consumenten zijn geweest die aan AH gevraagd hebben om te brengen.
En de meeste bedrijven doen eerst marktonderzoek voordat ze allerlei waren en diensten aanbieden, en het zijn de gemakzuchtige luiwamessen die dat marktonderzoek vorm geven.
Piet, niet om flauw te doen, maar volgens mij zijn het de doeners die de wereld naar de bliksem helpen.
Werkelijk geen enkele consument heeft aan AH gevraagd of zijn boodschappen ook bezorgd kunnen worden, of dat er ook in de winter aardbeien in de winkel kunnen liggen, of dat er misschien nog eens 10 soorten jam bij kunnen, of aan de hotelbaas of het mogelijk is om voor één prijs zich de hele dag vol te vreten, of om jurkjes voor 5 euro. Allemaal bedacht en uitgevoerd door doeners.