1 min
Waar het veiligheid betreft, heeft de porno-industrie het beter voor elkaar dan de voedingsmiddelenindustrie.
Met die stevige uitspraak lokte FoodProduction lezers naar een lezing over voedselveiligheid van Dr. Douglas Powell. Powell doceert aan de Kansas State University en blijkt een veel prozaïscher titel te hebben gekozen voor zijn video blog over voedselveiligheid: 'Food safety culture, audits, and public perception or, how to make fewer people sick and save your business'.
Hij maakt de vergelijking met de porno-industrie (na ruim 21 minuten) als volgt: '... de voedingsindustrie zegt 'je moet je hartige taart wel goed opwarmen' of 'je moet je hamburger wel gaar bakken'. Dat is net zoiets als dat de porno-industrie zegt 'gebruik wel een condoom', terwijl zij de hele zaak meteen stopzetten als er sprake is van een besmetting, zonder meer'.
Powell is voedselveiligheidsspecialist en heeft onderzoek gedaan naar veel uitbraken van voedselbesmetting, veelal E-coli-uitbraken. Hij citeert een lijstje van de top-vijf oorzaken van voedselgerelateerde uitbraken volgens de WHO: onjuiste bereidingswijze, verkeerde temperatuur tijdens opslag, gebrekkige hygiëne bij de mensen die het voedsel aanraken, kruisbesmetting tussen rauw en bereid voedsel en onveilige bronnen. Dit zijn allemaal factoren die te maken hebben met menselijk gedrag.
De belangrijkste maatregel om uitbraken terug te dringen is verbluffend simpel: zorg dat alle mensen in een organisatie, de hele bedrijfscultuur, doordesemd is van het belang van voedselveiligheidsmaatregelen. Creëer een voedselveiligheidscultuur. Het moet volkomen vanzelfsprekend zijn dat iedereen na toiletgang zijn of haar handen wast - en dat medewerkers elkaar er ook op aanspreken als dat niet gebeurt. 'Shock and shame' blijkt effectief. Zo hebben bedrijven als Disney en Wal-Mart veiligheidspraktijken erin gehamerd.
Powell kan niet duidelijk genoeg zeggen dat voedselveiligheid een issue is dat je door de hele voedselketen heen erin moet rammen en bewaken. Je moet het echt zelf doen - als organisatie. Alleen dan kun je van binnenuit je voedselveiligheidscultuur opbouwen is zijn mening. Derde partijen (controle-instanties bijvoorbeeld) kunnen wel een rol spelen, maar blijven externen. Daar moet je je merk niet aan toe willen vertrouwen.
Andere cruciale onderdelen van een robuust voedselveiligheidsbeleid zijn inkopen bij veilige bronnen, je hard maken voor eten dat microbiologisch bewezen veilig is en een transparante keten waarin alles openbaar is. Dit valt tenminste aan consumenten te verkopen. En aan alle partijen in de keten uit te leggen. Voedselveiligheid gaat iedereen aan.
Opvallend aan Douglas' stellingname is de boodschap dat regels alleen niet genoeg zijn. Echte voedselveiligheid kan niet zonder bedrijfscultuur op dat vlak.
Fotocredits: 'Thankful, I think it is done', uitsnede, fiat luxe
Dit artikel afdrukken
Hij maakt de vergelijking met de porno-industrie (na ruim 21 minuten) als volgt: '... de voedingsindustrie zegt 'je moet je hartige taart wel goed opwarmen' of 'je moet je hamburger wel gaar bakken'. Dat is net zoiets als dat de porno-industrie zegt 'gebruik wel een condoom', terwijl zij de hele zaak meteen stopzetten als er sprake is van een besmetting, zonder meer'.
Powell is voedselveiligheidsspecialist en heeft onderzoek gedaan naar veel uitbraken van voedselbesmetting, veelal E-coli-uitbraken. Hij citeert een lijstje van de top-vijf oorzaken van voedselgerelateerde uitbraken volgens de WHO: onjuiste bereidingswijze, verkeerde temperatuur tijdens opslag, gebrekkige hygiëne bij de mensen die het voedsel aanraken, kruisbesmetting tussen rauw en bereid voedsel en onveilige bronnen. Dit zijn allemaal factoren die te maken hebben met menselijk gedrag.
De belangrijkste maatregel om uitbraken terug te dringen is verbluffend simpel: zorg dat alle mensen in een organisatie, de hele bedrijfscultuur, doordesemd is van het belang van voedselveiligheidsmaatregelen. Creëer een voedselveiligheidscultuur. Het moet volkomen vanzelfsprekend zijn dat iedereen na toiletgang zijn of haar handen wast - en dat medewerkers elkaar er ook op aanspreken als dat niet gebeurt. 'Shock and shame' blijkt effectief. Zo hebben bedrijven als Disney en Wal-Mart veiligheidspraktijken erin gehamerd.
Powell kan niet duidelijk genoeg zeggen dat voedselveiligheid een issue is dat je door de hele voedselketen heen erin moet rammen en bewaken. Je moet het echt zelf doen - als organisatie. Alleen dan kun je van binnenuit je voedselveiligheidscultuur opbouwen is zijn mening. Derde partijen (controle-instanties bijvoorbeeld) kunnen wel een rol spelen, maar blijven externen. Daar moet je je merk niet aan toe willen vertrouwen.
Andere cruciale onderdelen van een robuust voedselveiligheidsbeleid zijn inkopen bij veilige bronnen, je hard maken voor eten dat microbiologisch bewezen veilig is en een transparante keten waarin alles openbaar is. Dit valt tenminste aan consumenten te verkopen. En aan alle partijen in de keten uit te leggen. Voedselveiligheid gaat iedereen aan.
Opvallend aan Douglas' stellingname is de boodschap dat regels alleen niet genoeg zijn. Echte voedselveiligheid kan niet zonder bedrijfscultuur op dat vlak.
Fotocredits: 'Thankful, I think it is done', uitsnede, fiat luxe
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 januari krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 januari krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Maar misschien moeten we terug naar het stuk hier boven!
In mijn ogen niet zo'n gekke vergelijking in de USA, alles lijkt daar zo goed geregeld met alle instituten USDA, FDA etc. Maar mijn observaties zijn vnl "low tech" en halfslachtige oplossingen (Chloor en andere directe reiniging van product toegestaan, een lijn op de vloer als scheiding rauw - gaar etc!)
Lourens, 100% eens. Maar dat verklaart juist de hype. Men is bang voor de kans van 1 op 10 miljoen om dood te gaan door een fout van een voedselproducent, terwijl men twee pakjes sigaretten per dag rookt, zich volstopt met koolhydraten, 10 uur per dag op zijn achterste zit en twee kratjes bier per week drinkt. Eind jaren '80 was ik nog apetrots dat ik leiding gaf aan de eerste HACCP gecertificeerde vleeswarenfabriek in Nederland. Maar die trots is allang overgegaan in verbijstering. Verbijstering over het emotionele, onwetende en onkundige gedrag van politici, journalisten (jij niet, Lourens :-), foodies, gekkies en consumenten. Zucht.
Je maakt een denkfout, Jack. Het gaat (in de politiek) niet om harde cijfers en statistiek, maar om de emoties van de burgers. Als er honderd willekeurige mensen in een stad ziek worden omdat ze de voorgaande dag met hun voedsel hebben zitten prutsen, ligt niemand daar wakker van (behalve die 100 dan).
Neem dan een cateraar waar iemand heeft zitten prutsen met het voedsel bij een receptie, en in de nacht worden 30 mensen daardoor ziek en melden zich bij de dokter. Als snel gaat men speuren en komt de bavarois in beeld en krijgt de pluimveehouderij het op z'n brood.
Vergelijk 500 autoverkeersdoden met 1 vliegtuig met 50 pasagiers. De impact is dan veel groter, raden van veiligheid erbij, Kamervragen, etc.
Wouter, hoe verklaar je dan de 87 miljoen voedselbesmettingen in de EU, waarvan (geschat) 90% veroorzaakt wordt consumenten zelf ?
Misschien dat een statisticus ons kan uitleggen dat een sporadisch gevaar voor 500 miljoen mensen minder voedselbesmettingen veroorzaakt dan 100 miljoen dagelijkse gevaren voor 4 mensen (ik ga er van uit dat het EU gemiddelde 1 thuiskok voor 4 mensen is).
Anders gezegd: low risk keer 100 miljoen is geen low risk meer.
De documentaire "Kleine Bauern - Große Bosse" van de Duitse zender NDR verklaart de megalomane hedendaagse aanpak van de veeteelt, die afbreuk doet aan een robuust voedselveiligheidsbeleid. "Klasse statt Masse" is de conclusie van een groep boeren, die een nieuwe aanpak van de veeteelt propageren.