image


Af en toe kom je verhalen tegen van mensen die een strijd voeren waar je u tegen zegt.
Mensen met een instelling waar Don Quichot jaloers op zou zijn.
Ik las vanochtend een stuk in de bijlage van het NRC Handelsblad, Opinie & Debat, waar ik blij van werd. Er is een stichting in Nederland, De Nieuwe Akker, die zich sterk maakt voor het beschermen en dus behouden van authentieke rassen van appels, groenten, fruit en granen. Vreemd?

Niet als je de mening bent toegedaan dat deze producten een onderdeel van ons cultureel erfgoed zijn. Want ga maar na, oude gebouwen, grachten en kerken vele andere 'dode ' rijksmonumenten zijn allemaal intussen wel beschermd ( 60.000 stuks!). Dat vinden we heel gewoon.

Er is een flinke strijd geweest om ook de aaibare cultuur-erfgoederen te behouden. In het kader van van de De stichting Zeldzame Huisdier Rassen heeft een groep mensen zich hier sterk voor gemaakt. Ze startten er mee in 1976 en hebben gelukkig volgehouden, want pas rond 2000 daalde hun gedachtengoed in. Ook dieren zijn nu een normaal geaccepteerd cultuurfeit, ook al realiseren we ons niet welke mensen de mensen heben geleverd om het onderwerp op de kaart en in ons bewustzijn te krijgen..

Nu zijn we toe aan de volgende stap: de planten die we vroeger aten. Een logische en verstandige, zeker nu de discussie over voeding en gezondheid is losgebarsten.

Wie kent nog Roermondse donkergroene schelkool, boksbaard, Kardoen, Rapunzelklokje, Eeuwige moes, Rafelkool, Mollestaart of Leeuweriktongen? Of Zoete Aagt, Gronsvelder klumke, Adam' s Appel, Rode tulpappel, Oud Wijf, Goede Knecht, Betuwse kwets, Ossekop, Notarisappel, Blanke diamantpeer, Venusborstpeer, Sint-Antoniuskers, Marketonzer perzik, Bredase abrikoos en aardbei?

Eerlijk is eerlijk, ik ken ze lang niet allemaal en ben heel nieuwsgierig naar hun smaak. Kardoen hebben Lucette ik leren kennen in Zuid-Frankrijk. Een bijzonder sappige groente die we daar uteindelijk vaak aten omdat we hem zelf in ons biologische moestuintje hadden. Bovendien is het nog een mooie plant ook. Prachtig om naar te kijken. Hij groeit als een artisjok ( het is dezelfde familie).

Ruud Waalrecht, oprichter van de Oerakker is al ruim veertig jaar bezig om dit soort groenten en oude rassen voor ons nageslacht te behouden. Al zo lang, dat hij op 18 november jl. de zg. 'Bierkaaibokaal'- prijs van Stichting Natuur en Milieu mocht ontvangen. Uitstekend, maar hij verdient nog meer!

Afgelopen maand brak de dijk eindelijk door. Hij mag doorstarten met zijn Oerakker op het terrein van De Nieuwe Akker (DNA) in Veenhuizen. Dankzij een spontane gift van 15.000 Euro.
De diverse verschillende ministeries die over ons erfgoed waken ( Landbouw, OCW en zelfs Economische zaken - immers een ras wat niet in is kan in de toekomst wel eens economisch rendabel gaan worden). Het gekke is nu dat het verlossende woord wellicht van het ministerie van justitie komt. Dit departement beschikt in Veenhuizen op het terrein van het gevanginis centrum over verschillende boerderijen en stukken grond die uitermate geschikt zijn voor het opzetten van een nationaal eet-erfgoedcentrum. Het ministerie wil daar ook over praten.

Dan zijn ze er nog niet want er is nog een aantal organisaties dat zich moet uitspreken.
( o.a.het Centrum voor Genetische Bronnen in Nederland) in Wageningen). Vervolgens moet er verdere fnanciering worden gevonden.
Dat de tijd rijp is, mag duidelijk zijn. Onze buurlanden ( Frankrijk, Duitsland en Zwitserland) hebben al diverse succesen geboekt op dit gebied.

Minister Veerman, en zelfs koningin Beatrix, zijn al in Veenhuizen wezen kijken.
Dit gaat lukken!

Als je de problemen leest van die iemand die - als we het gewoon in moderne taal zeggen - innovatieve tuinbouw bedrijft, dan rijzen je de haren je ten berge. Wat een regelgeving en belangenstrijd. Een gezond denkend persoon zou het er spontaan bij laten zitten in plaats van 40 jaar door te akkeren!
Gelukkig hebben we nog dwazen die wèl ergens in geloven in dit land. Namens Foodlog: Chapeau Ruurd!

Dit artikel afdrukken