(Dit is een advertentie)

Toen mijn wijnhandelaar onze boudin noir - zonder meuk of vulmiddel - had geproefd, smste hij me de volgende boodschap: ‘Zeer geachte mevrouw Schouten, nadat mijn lieve dochters ingestopt waren heb ik het volgende voor mijzelf bereid: bijtgare ui, wortel, selderij, pieper gesmoord in boter en witte wijn met uw bloedworst zachtjes in boter gebakken. Werkelijk bizar lekker. Dank!’
Dat compliment konden mijn compagnon (die zich inmiddels ontwikkeld heeft tot meester-bloedworstmaker) en ik in onze zak steken, zodat er alleen de angst overblijft dat zo’n hartverwarmend smsje zomaar per ongeluk in de lucht zou kunnen verdwijnen, want hoe bewaar je zoiets? Daar is nog geen souvenir-album voor uitgevonden!
Aan mijn wijnhandelaar heb ik wat, want een charcutière moet voor de ervaring om héél erg goed te worden haar boudin kunnen verkopen: met elke charge lijkt hij nóg excellenter te worden... Voor die exploitatie - zo’n onderneming valt tenslotte niet te bekostigen door alles zelf op te eten - doet mijn wijnhandelaar meer voor me dan onze eigen Foodlog-Dick, die hier maar niet afkomt met zijn beloofde bloedworstgala, waarmee hij mij hoop gaf op substantiële afnemers. Het kabinet bijvoorbeeld, zou denk ik niet gevallen zijn als Dick het voor elkaar gekregen had dat er geen maagzuurverwekkende kroketten en geen ‘Chinees’ was verstrekt door de regeringsgaarkeuken. Zouden welzijnbevorderende ambachtelijke bloedworstjes, smeuïg-smeltend van binnen en bros-krokant van buiten, met appeltjes en gestoofde sjalotten het land ook in zo’n chaos hebben gestort? (Een goede toevoeging, pikte ik op uit Ripailles/Bistro van Stéphane Reynaud, is gesmoorde koolraap daarbij. Een schitterende wintergroente!)

De wijn die ik van mijn wijnhandelaar betrek, drink ik niet voor mijn verdriet, integendeel: je mondhoeken krullen al na één slok gegarandeerd helemaal vanzelf omhoog. (Voor dat wonder is waarschijnlijk een verklaring: het zijn wijnen die praktisch niet gezwaveld zijn, zie wat mijn wijnman er zelf over te vertellen heeft www.vleck.nl.)Omgekeerd bemint mijn wijnvriend het door mijzelf gebakken brood, zodat we al jaren aan een prettige en overzichtelijke ruilhandel doen: één pain de campagne voor één fles al even landelijke Gamay uit de Loire (want Wijn Is Rood En Komt Uit Frankrijk, dat was mij door het geheime genootschap WIREKUF doorgebriefd, daardoor was ik ook bij mijn fijne wijnvriend terechtgekomen.)

Aan enige vergroting van mijn charcuterie-afzet helpt mijn wijnvriend naar vermogen mee: zowel voor zichzelf als voor zijn vriendenkring als voor proeverijen neemt hij frequent onze terrines, peterselie-knoflookworstjes en (wilde) ganzerillettes af. En nu weet ik niet eens meer of hij ermee kwam of ik: het plan om aan de liefhebbers die in zijn winkel komen, ons assortiment aan onhollandse varkensgriezeligheden - waaronder bloedworst, en een ‘terrine de tête’, alles niet bestemd voor angsthazen en vegamedelanders - te gaan verkopen. Tijdelijk, want zo’n verkoop in een ruimte die niet boven ziekenhuisnorm is betegeld, is bij hygiënewinkelwet verboden. (Evenzeer is het aan wijnwinkels verboden om u een glaasje wijn te offreren: dealen mag in Nederland alleen op straat, maar dat had u al begrepen: onze winkelwetten zijn wonderbaar.)

Als u niet bevreesd bent voor varkenskoppen, varkenspoten of varkensbloed, of voor wat hartige woorden daarover: u bent welkom om te proeven of te kopen op zaterdag 27 maart, zaterdag 10 april, zaterdag 24 april, en zaterdag 1 mei van 12.00 u tot 18.00 in de Eerste Helmersstraat 63 in Amsterdam (hoek Eerste Constantijn Huygensstraat bij de Overtoom).
Dit artikel afdrukken