Levensmiddelenconcern Unilever verkoopt in de VS zijn merken Bertolli en Ragu aan de Japanse Mizkan Groep. Buiten de VS blijft Bertolli gewoon van Unilever. Mizkan legt ruim 1,5 miljard euro op tafel voor de transactie, waar ook twee fabrieken in de VS deel van uitmaken.
Unilever wil zich in de VS concentreren op 'enkele grote merken als Knorr en Hellmanns', citeert NOS. In 2011 verkocht Unilever al de Britse Ragu-poot.
Dit artikel afdrukken
Unilever wil zich in de VS concentreren op 'enkele grote merken als Knorr en Hellmanns', citeert NOS. In 2011 verkocht Unilever al de Britse Ragu-poot.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Excuses voor de uitweiding, andere vraag: als een merk verhandeld wordt en zijn belofte niet meer waarmaakt, is dat dan geen tijdelijk probleem? Zien we niet snel genoeg dat een merk niet meer is wat het was?
Het lijkt me erg interessant om de smaak van bekende producten te vergelijken met die van twintig jaar terug. De reclame belooft nog steeds "de enige echte", maar bij veel producten geloof ik nooit dat ze nog hetzelfde zijn.
Misschien logisch: de marketingafdeling van Coca Cola bewaakt het Coca-Cola-gevoel, ongeacht wat er precies in de flesjes gaat en hoe dat gemaakt wordt. Dat is hun werk. Vermoedelijk zijn er allerlei regionale verschillen in ingrediënten en receptuur en moeten we spreken van een "bandbreedte" waarbinnen we Coca Cola als zodanig herkennen. Etiket en herkenbaar flesje helpen. IKEA levert dezelfde kasten ook uit verschillende landen met allerlei variatie in de onderdeeltjes.
Zolang we variatie niet opmerken, is het kennelijk prima.
Ik denk dat de meeste Bertolli-kopers er niks van merken. Als we ons echter betrokken voelen bij zo'n product, hanteren we een automatisch een nauwere definitie. We merken de verzwegen verschillen op en voelen ons belazerd. Je denkt als trouwe liefhebber en ambassadeur een streepje voor te hebben, maar de fabrikant bedient kennelijk juist de onverschillige massa.
Slimme fabrikanten spelen hier zelfs op in, merkte ik: Albert Heijn verving de gepaneerde schnitzel door een product van geplakte stukjes vlees, uiteraard zonder dat iemand er iets van zei. Sinds kort is het oude product terug, als duurdere "ambachtelijke" schnitzel, voor ouderen die weer een schnitzel willen en jonge mensen die graag "ambachtelijk" willen eten.
@ Wouter Klootwijk, ‘Waarom moet de juf uitleggen dat Bertolli geen fabriek is maar een merk dat je overal op kunt plakken?’ In theorie zou dat niet nodig hoeven te zijn, omdat iedereen dat vrij gemakkelijk zelf kan uitzoeken. Maar dat doen consumenten niet.
Verschillende onderzoeken naar de werking van reclame laten zien dat irrelevante productclaims zelfs werken wanneer het bekend is dat ze irrelevant zijn. Het onderwijs kan consumenten daar een beetje tegen wapenen.
Er is nu een mode onder fabrikanten om hun producten vrij van toevoegingen te verklaren, terwijl ze dat niet zijn. Appelmoes met geconcentreerd appelsap als zoetmaker ZONDER SUIKER etc. Lessen consumentkunde zouden mensen daarvoor meer op de hoede laten zijn.
Robin, Sappemeer! Kikkoman. Van der Land vindt etiketten leesles belangrijker dan aardrijkskunde. Dan krijg je dit, jij weet het verschil niet tussen Hoogezand en de rest van Nederland.
Verder heb je gelijk. Wantrouwen is overleven.
Hee, Wouter van der Land terug op Foodlog. Leuk. Welcome back, Wouter!
En on-topic: shit happens.
Zo kun je naar een restaurant met goede naam gaan terwijl de kok net is vervangen.
M&M'S kopen van een fabrikant die zomaar zijn recept heeft veranderd.
Een kaartje van een musical kopen waar de hoofdrolspeelster niet degene is die maanden promotie deed.
Japanse sojasaus kopen uit Hoogezand.
Mergeuzworstjes kopen gemaakt van varkensvlees.
Ja, shit happens en wij moeten leren niet te vertrouwen op iemands blauwe ogen of een plaatje op een etiket.