1 min
Mijn man is een gifspuitende, subsidievretende criminele boer die er alles aan doet om de wereld kapot te maken. Tenminste, dat is wat ik bijna zou gaan geloven als ik weer het zoveelste opiniestuk of reacties onder berichten lees die over de agrarische sector gaan.
Ja, mijn man is een gangbare boer. Akkerbouwer om precies te zijn. Dat betekent dus dat hij gewasbeschermingsmiddelen gebruikt (ja, ook glyfosaat) en vergeet kunstmest niet. Dat gebruikt hij ook.
Ik weet zeker dat een deel van de mensen die dit lezen nu afhaakt en bij zichzelf denkt, zie je nou wel: ‘Gifspuiter en crimineel’. Misschien is er zelfs een trol of toetsenbordheld die een beledigende reactie achterlaat.
Ik hoop dat jij verder wilt lezen.
Dit onrecht, die eenzijdige waarheid, geeft mij vaak het gevoel van machteloosheid en frustratie.
Ik kan een heel betoog houden over het feit dat we waar mogelijk ook ‘natuurlijke’/ biologische gewasbescherming gebruiken, naast kunstmest nog minstens 4 andere natuurlijke vormen van bemesting gebruiken en dat onderzoek uitwijst dat onze bodem jaar in jaar uit gezonder wordt in plaats van uitgeput raakt.
Maar dat is niet waar het me in dit bericht om gaat. Ik vraag me af waar in deze grote discussie de boer als mens blijft?
'De Boer' is in alle verhalen en discussies een abstractie geworden. Maar mijn man is iemand van vlees, bloed en emoties. Net als ieder ander maakt ook hij fouten. Misschien wel meer dan anderen doet hij zijn werk vol passie, naar eer en geweten en besteedt hij daar een bovengemiddeld aantal uren aan.
Hij is iemand die voortdurend bijleert. Zoekt naar duurzame verbeteringen en alternatieven en die nog ‘ouderwets’ (het liefst op blote voeten) met zijn hak door het land loopt om onkruid te wieden.
Iemand die zijn land en bodem door en door kent en koestert dankzij de kennis die van generatie op generatie is doorgegeven en deze kennis verweeft met de kennis die hij zelf heeft opgedaan. En zich ook bewust is van het feit dat goede landbouwgrond wereldwijd gezien verre vanzelfsprekendheid is.
Iemand die ik soms zie ‘verdrinken’ in de puzzel van onlogische wet- en regelgeving en een gebrek aan een goed toekomstperspectief. Maar ook iemand die zoveel passie heeft voor zijn vak, dat hij de minimale verdiensten en onzekerheid voor lief neemt (anders had hij wel een ander vak gekozen).
Ik ben trots op de boer die ik mijn man mag noemen.
Dit artikel afdrukken
Ik weet zeker dat een deel van de mensen die dit lezen nu afhaakt en bij zichzelf denkt, zie je nou wel: ‘Gifspuiter en crimineel’. Misschien is er zelfs een trol of toetsenbordheld die een beledigende reactie achterlaat.
Ik hoop dat jij verder wilt lezen.
Dit onrecht, die eenzijdige waarheid, geeft mij vaak het gevoel van machteloosheid en frustratie.
Ik kan een heel betoog houden over het feit dat we waar mogelijk ook ‘natuurlijke’/ biologische gewasbescherming gebruiken, naast kunstmest nog minstens 4 andere natuurlijke vormen van bemesting gebruiken en dat onderzoek uitwijst dat onze bodem jaar in jaar uit gezonder wordt in plaats van uitgeput raakt.
Maar dat is niet waar het me in dit bericht om gaat. Ik vraag me af waar in deze grote discussie de boer als mens blijft?
'De Boer' is in alle verhalen en discussies een abstractie geworden. Maar mijn man is iemand van vlees, bloed en emoties. Net als ieder ander maakt ook hij fouten. Misschien wel meer dan anderen doet hij zijn werk vol passie, naar eer en geweten en besteedt hij daar een bovengemiddeld aantal uren aan.
Hij is iemand die voortdurend bijleert. Zoekt naar duurzame verbeteringen en alternatieven en die nog ‘ouderwets’ (het liefst op blote voeten) met zijn hak door het land loopt om onkruid te wieden.
Iemand die zijn land en bodem door en door kent en koestert dankzij de kennis die van generatie op generatie is doorgegeven en deze kennis verweeft met de kennis die hij zelf heeft opgedaan. En zich ook bewust is van het feit dat goede landbouwgrond wereldwijd gezien verre vanzelfsprekendheid is.
Iemand die ik soms zie ‘verdrinken’ in de puzzel van onlogische wet- en regelgeving en een gebrek aan een goed toekomstperspectief. Maar ook iemand die zoveel passie heeft voor zijn vak, dat hij de minimale verdiensten en onzekerheid voor lief neemt (anders had hij wel een ander vak gekozen).
Ik ben trots op de boer die ik mijn man mag noemen.
Louise van den Broek-Mars werd geboren in een rijtjeshuis. Ze ontmoette Rob, die boert in het noordoosten van de Noordoostpolder. Met hem trouwen betekende boerin worden. Ze leerde het boerenleven kennen én waarderen. Ze vond er haar rust en een leven met de natuur en seizoenen, vertelde ze ons.
Louise legt het leven op de boerderij vast in het foto-project Wortels. Op haar crowdfundingpagina kun je haar steunen om haar beeldverhaal van het boerenleven breed te kunnen delen.
Bovenstaande tekst is een lichte bewerking van dit artikel op LinkedIn.
Louise legt het leven op de boerderij vast in het foto-project Wortels. Op haar crowdfundingpagina kun je haar steunen om haar beeldverhaal van het boerenleven breed te kunnen delen.
Bovenstaande tekst is een lichte bewerking van dit artikel op LinkedIn.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Zoals ik in een ander draadje de sierteelt onder glas verkeerd beoordeelde ten aanzien van middelen gebruik, zo zou er wellicht ook gekeken worden naar de gangbare landbouwer. Ik denk dat er veel vernieuwing plaatsvindt en dat middelen gebruik, zowel door publieke opinie als door wetgeving (en hun wisselwerking) sterk verandert. Dat zowel de industrie en de leveranciers zich moeten aanpassen is best uniek, na zo veel decennia van dominantie. De gangbare akkerbouwer, zeker de jongere, is zich volgens mij goed bewust van zijn impact op het milieu. Ik denk dat we op weg zijn naar een nieuwe vorm van gangbaar die duurzaam wordt.
Dat denk ik ook, Carolien, maar dat is het punt niet. Mensen die denken dat het een manipulatie-oorlog is, zouden die ook kunnen bedenken dat ze zelf ook maar een beeld hebben )vrij naar Lex Bouters 'wetenschap is ook maar een mening', een inmiddels bekende gedachte aan de Vrije Universiteit die ik van harte toejuich omdat het waar is, maar pas nuttig wordt als je naar jezelf van buiten probeert te kijken en de ander daarin toelaat)?
Ik denk dat beide door elkaar lopen: door (gepolariseerde) beeldvorming (framing) wordt het zicht op het 'echte' wereldbeeld van 'de ander' vertroebeld.
Dat zijn twee interessante stellingen tegenover elkaar. Is het een beeldvormingsoorlog (propaganda, macht) of een beeldenoorlog? (beelden van elkaar, wereldbeelden)
Wat is het verschil tussen die twee?
Nee, alles is beeldvorming. En daarom is die kop verkeerd.