Het nieuwste boek van kookschrijfster Janneke Vreugdenhil heet 'Comfortfood. 124 recepten voor instant geluk'. Dat belooft heel wat, dus ging het boek mee naar mijn romantische Franse achterland om het daar in alle rust uit te kunnen proberen na winterse wandelingen of bij de open haard.
De inhoudsopgave ziet er veelbelovend uit. Janneke heeft steeds een aantal recepten thematisch gegroepeerd: slow start gaat over ontbijt- of brunchgerechten, toekomstgeluk bevat uiteenlopende inmaakrecepten. Ook zijn er hoofdstukken met soepen, ovengerechten of lekkers gemaakt met chocola. Een heerlijke eclectische verzameling, die bij lezing de belofte van comfortfood meer dan waar maakt. Janneke put met een gerust hart uit verschillende keukens, van de vertrouwde Hollandse pot via de verfijnde Franse tot de exotische Oosterse. Steeds licht ze het recept toe met een persoonlijke overweging, en vrijwel alle recepten zijn met mooie foto's geïllustreerd. Het is dus ook een lekker kijk- en leesboek. Het lezen smaakt naar de liefde waar we in de stad zo naar hunkeren.
Een puntje van kritiek. In de inhoudsopgave staan alleen de hoofdstuktitels. Voor de recepten per hoofdstuk moet je dus steeds naar dat betreffende hoofdstuk bladeren. Ook staan de recepten niet met hun naam in de index, daar staan alleen de ingrediënten genoemd. Dus als je dan op zoek bent naar meneer B's notenwijn (een toprecept dat we in Frankrijk ook al eens gemaakt hebben!) of de Orzotto met pompoen en gorgonzola (mmmmm), is het bladeren geblazen. Gelukkig raak je je eventuele ergernis daarbij snel kwijt omdat je steeds weer op mooie foto's en smullen-belovende recepten stuit. Misschien is het dus wel een bewuste strategie.
Toch kwam het boek in mijn klein-boerse Frankrijk niet tot zijn recht. Het moest daar de concurrentie aan met het overal makkelijk verkrijgbare lekkers, dat op zichzelf al voldoende comfortfood bleek. De verse worst en enorme lap entrecote van de slager, de Nieuwjaarskapoen, de spaghettipompoen, gerookte forel, 'reblochon' van schapenmelk... Janneke kwam er niet tussen! En zelfs toen ik door een gemeen buikvirus tot mijn bed veroordeeld werd, kon Janneke me niet troosten. Gewoon bouillon van een blokje en droge crackertjes, dat was al troost genoeg.
Het boek is weer terug in Nederland en ligt voor het grijpen. En ik heb het nodig - zojuist zijn mijn boodschappen voor het avondeten uit mijn fietstas gestolen. Belachelijk. Ik ga met wat er in huis is Janneke's rookspek met linzen maken. Troosteten. Het is hier helemaal op zijn plek.
Comfort Food wordt uitgegeven door Uitgeverij Nieuw Amsterdam
ISBN: 9789046811443
NUR: 440
Aantal pagina's: 288
Dit artikel afdrukken
Een puntje van kritiek. In de inhoudsopgave staan alleen de hoofdstuktitels. Voor de recepten per hoofdstuk moet je dus steeds naar dat betreffende hoofdstuk bladeren. Ook staan de recepten niet met hun naam in de index, daar staan alleen de ingrediënten genoemd. Dus als je dan op zoek bent naar meneer B's notenwijn (een toprecept dat we in Frankrijk ook al eens gemaakt hebben!) of de Orzotto met pompoen en gorgonzola (mmmmm), is het bladeren geblazen. Gelukkig raak je je eventuele ergernis daarbij snel kwijt omdat je steeds weer op mooie foto's en smullen-belovende recepten stuit. Misschien is het dus wel een bewuste strategie.
Toch kwam het boek in mijn klein-boerse Frankrijk niet tot zijn recht. Het moest daar de concurrentie aan met het overal makkelijk verkrijgbare lekkers, dat op zichzelf al voldoende comfortfood bleek. De verse worst en enorme lap entrecote van de slager, de Nieuwjaarskapoen, de spaghettipompoen, gerookte forel, 'reblochon' van schapenmelk... Janneke kwam er niet tussen! En zelfs toen ik door een gemeen buikvirus tot mijn bed veroordeeld werd, kon Janneke me niet troosten. Gewoon bouillon van een blokje en droge crackertjes, dat was al troost genoeg.
Het boek is weer terug in Nederland en ligt voor het grijpen. En ik heb het nodig - zojuist zijn mijn boodschappen voor het avondeten uit mijn fietstas gestolen. Belachelijk. Ik ga met wat er in huis is Janneke's rookspek met linzen maken. Troosteten. Het is hier helemaal op zijn plek.
Comfort Food wordt uitgegeven door Uitgeverij Nieuw Amsterdam
ISBN: 9789046811443
NUR: 440
Aantal pagina's: 288
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Waarschijnlijk is wat nu “Comfort Food “genoemd wordt een nostalgisch sentiment. Die herinnering aan hetgeen er “thuis” gegeten werd doet bij mij een droefgeestig verlangen ontstaan. Al die ooms en vooral die tantes, met hun “chipolata pudding” waarin ze mij bedolven, wanneer weer eens een complete familie bijeenkomst werd samen geroepen om te eten, te drinken, te grollen, te dansen, te zingen, en het opvoeren van een platvloerse of culturele sketch. De een lachte om het een en de ander om het ander.
Zo hebben wij gister, in navolging van de traditie, onze jaarlijkse Boerenkoolparty gehouden. De ganse familie bijeen. Kool van het eigen land. Worst uit de Kanaalstraat. ( Laten halen, niet zelf gedaan. ) Kleinkinderen die hun pianokunsten vertoonden. Jenever, bier, wijn, 43, water. Politiek, landbouw, ruilhandel, religie, kunst, het hield niet op. De gehele ruimte continue gevuld met een geluid alsof er een knappend haardvuur brandde.
Nick@
Je vraagstelling is grappig.
Ik geloof dat de volgende stelling niet eerder zo werd geformuleerd:
"Niet alleen Joden en Islamieten, maar zeker Hollanders kennen strenge spijswetten."
Zeker in een wat intellectueler milieu dat politiek wat in de richting dwaalt van de hand waar mijn horloge om zit, moet voeding vooral biologisch en duurzaam zijn, en aan tal van strenge politiek-ethische voedingswetten qua transvetten, omega-zoveel etc, beantwoorden, want je tafel verlaten met op de keukenvloer een foute footprint, mag niet.
En dan kan het gebeuren dat voedsel bijna tot ‘voer’ verwordt, gespeend van alle plezier. Hoewel ik vele malen gezien heb, dat men met een bijna esoterisch genot van gekookte biologsche rapen en linzen met een vegaburger genoot, en leugenachtig zuchtte: “Mjammie, wat heerlijk !”.
Toch blijven Hollanders mensen. En op moeilijker tijden kent men het comfort-eten in Angelsaksische betekenis. Inderdaad troost-eten. Dan wordt voor een keer ‘iets lekkers’ gemaakt.
Een recent voorbeeld: Gedurende de laatste dagen van zijn leven mijn vader ‘mocht vragen wat hij ook maar wilde !’.
Hij keek me mistroostig aan, en zei “Laten we dàt hier maar niet doen”.
Ik vrees wel dat we ook in Vlaanderen er aan moeten geloven.
Niet zozeer om politiek-dwingende redenen, maar omdat ook hier je jongere generaties eten niet meer zien als wezenlijk belangrijk voor een goede onderling band, vriendschap, plezier of zelfs voor een vuig grommend genot.
Maar meer als een sluitpost, waarop je kunt beknibbelen om toch nog even een weekend in de Ardennen te skiën of over een paar maanden die tas van Delvaux op het Koophandelsplein in Gent te kunnen halen.
Jij stamt uit een tijd, en mogelijk een milieu, waar men met rijke, maar zeker ook met de meest allereenvoudige ingrediënten, elke dag aan tafel plezier maakte.
Een van de mooiste voorbeelden van die cultuur, heb ik in mijn boekenkast:
“Eten op z’n Vlaams”, van Louis Paul Boon.
“Terwijl mijn vrouw een flinke brok boter in de kastrol mept, er een ajuin of twee bijsnijdt en ook nog een paar blokjes spek eraan toevoegt – o de geur, terwijl dit aan het bruinen is! – stort ik me op het konijn om het in stukken te snijden.’, schrijft hij.
Bij zo’n taal kijkt men ‘hier’ elkaar geschokt aan.
Hoe kun je in hemelsnaam je met plezier op een konijn storten om het aan stukken te snijden !?”
Comfortfood is gelukkig nog meer dan alleen 'troosteten', het is ook echt gezellig familie-eten! Dit weekend hadden we ineens een mini-familie-reünie. Voor de oom die al jaren de tuin in Frankrijk winterklaar maakt had ik de ossenstaartragout met boterige polenta uit Janneke's boek voorzien. Ossenstaart had ik nog nooit zelf verwerkt, maar ik had al wel eens die mooi samengebonden 'boeketjes' gezien. Bij het doorbladeren op 'iets' voor dit bezoekje, las ik dit recept, lekker, goed te doen. Ik heb nog even geaarzeld tussen de Chili zonder bonen (maar met whisky en honing) en de ossenstaartragout, maar de polenta erbij trok me over de streep.
Oom en ouders bleken ook nog bij een tante in de buurt langs te gaan - die kwam desgevraagd ook graag mee eten. Een tafel vol familie, een pan vol smaakrijke ragout, een lekker glaasje wijn, gezellige praat, kortom: hartversterkend. Comfort food, wat wil je nog meer.
Van Breukelen, ik woon in dat oude AZU!
Wanneer kom jij naar Utrecht of kom ik naar Huizen?
Zo “gek” is die gedachte niet. Als je over de helft bent blijkt die gedachte bij je op te komen. Ik ben iets over de helft, is mijn verwachting. Ik ben geboren op ~500 mtr van het AZU. Zo zie je maar. Omgekeerd evenredig. Vaak doe ik mijn boodschappen, groente, fruit, vis, aardappelen, op de markt op het Oude Raadhuisplein. Op de fiets 6 km van mijn huis. Het is voor mij een uitje. Bij redelijk mooi weer via Oud Valkeveen en terug over de hei. Wat heb ik toch een mooi leven!