Om jaloers van te worden, zo’n mooi vak: trendwatcher. Onverstoorbare types die alles van te voren weten. Wat voor bril ik volgend jaar ga dragen en wat ik lekker zal vinden. En vaak nog gelijk krijgen ook! Vaker dan het CPB, de IPCC en de Club van Rome bij elkaar.
Wat wordt volgens de lezers van Foodlog dè trend van 2019?
Het kàn er natuurlijk mee te maken hebben dat ze maanden eerder al de ‘industrie’ adviseerden, waardoor tegen de tijd dat hun voorspellingen uit moeten komen precies in de winkels en op de borden ligt wat ze in hun glazen bolletjes hebben zien aankomen.
Even een amuse: "Zoals duurzaamheid en ethiek in 2019 een huwelijk aangaan met persoonlijke gezondheid, zo gaan de twee ook een versterkende relatie aan met luxe. De paradox van luxe als duurzame lifestyle." Als je zoiets kan schrijven, dan ben je zeker van je zaak.
Zelfvervullend wensdenken
We leven als consumenten al heel lang met een zelfvervullend wensdenken. Modes - waaronder ook begrepen zijn de culinaire trends - zijn zowel voorspelbaar en betekenisloos als verrassend en veelzeggend. Ik zeg dit in volle ernst. Die dubbelheid maakt dat wij gefascineerd blijven: ernst en scherts, kunst en kitsch, academie en kermis, waarheid en leugen. Dat voedt de fantasie en legitimeert het tegelijk.
Ik zal niet te filosofisch worden, daar hebben we de hoofdredacteur voor. Maar drie namen van grote trend-denkers wil ik toch noemen: Lidewij Edelkoort, Adjiedj Bakas en Marjan Ippel. De quote hierboven over ‘de paradox van luxe als duurzame lifestyle’ is van de website van Talkin’food van Marjan Ippel.
Hoe klinkt dat? Als toekomstmuziek inderdaad. 100% oncontroleerbaar onttrekken de trendwatchers zich elegant aan elk inhoudelijk debat. Het is zinloos met ze in discussie te gaan, want ze weten het toch altijd beter. Namelijk in de toekomst.
Sexy en opwindend
Ik herhaal: ik ben afgunstig op elke trendwatcher. Want wat zij doen is sexy. Voedingskunde is niet sexy. Diëtisten? De koolhydraat-insuline hypothese? Het microbioom? Martijn Katan? Ik weet niet wat andere FL-lezers ervan vinden, maar mijn fantasie is nog nooit geprikkeld door de aanblik van een laboratoriumjas of door iemand die de Krebs-cyclus kwam uitleggen.
Het watchen van foodtrends is wel opwindend. Ik geef een supergeil voorbeeld. Andrew Freedman is een Amerikaanse ‘restaurant & hospitality consultant’, zijn bedrijf heet af&co. Hij adviseert hotels en restaurants over wat zich het best laat samenvatten met het ouderwetse woord ‘hipheid’. In een artikel in het Amerikaanse vakblad FoodNavigator voorziet Freedman dat Amerikaanse hotelgasten en restaurantbezoekers volgend jaar vooral ‘merken’ zullen ‘omarmen’ die ‘goede dingen doen’.
Talkin’food
Heeft Freedman een Nederlandse collega van gelijke statuur, die van die mooie, hoopvolle dingen voor het nieuwe jaar voorspelt? Iemand die ook de emancipatoire machten van de horeca kan aanroepen? Wel iemand die dicht in de buurt komt: Marjan Ippel van Talkin’food. Ik ken Marjan uit de tijd dat zij ook over film schreef. Ik ben daarna de saaie kant opgegaan, zij koos het glamoureuze pad door de wereld van food. Ik stik zowat van jaloezie. Vooral ook omdat ze zo geestig en overtuigend tegelijk schrijft.
Voor 2019 voorspelt ze onder meer het ‘Ethisch Deluxe’: "De basic foods van de afgelopen jaren worden niet losgelaten, ze worden simpelweg uitgehuwelijkt aan old-skool luxe ingrediënten en looks." Mensen kruipen wel uit voorzichtigheid dicht op elkaar, in besloten feesten en clubs, maar "juist de nieuwe membership-only clubs vertonen heel paradoxaal opvallend veel inclusiviteit, met een betere afspiegeling van de multiculturele samenleving dan erbuiten." Zoiets zei Andrew Freedman ook!
Dansen op de vulkaan
De crisis is over, dus we worden weer decadent. Ippel: "Maar is het enkel dansen op de vulkaan? Nee. Alle glitter & glam komen ook in een duurzame gedaante. (…) Ook recyclen krijgt een luxe, rijk en designy uiterlijk. Logisch, want alles wat schaars is, wordt vanzelf luxe. En als íets schaars is, is het wel moeder aarde en haar natuurlijke bronnen."
Ik weet niet of ik het helemaal goed begrijp, maar ik denk dat ze gelijk gaat krijgen.
Goed, dan nu de opdracht bij het lesmateriaal van af&co en Talkin’food (bezoek die sites!). Wat wordt volgens u de belangrijkste trend van 2019?
Dit artikel afdrukken
Even een amuse: "Zoals duurzaamheid en ethiek in 2019 een huwelijk aangaan met persoonlijke gezondheid, zo gaan de twee ook een versterkende relatie aan met luxe. De paradox van luxe als duurzame lifestyle." Als je zoiets kan schrijven, dan ben je zeker van je zaak.
Zelfvervullend wensdenken
We leven als consumenten al heel lang met een zelfvervullend wensdenken. Modes - waaronder ook begrepen zijn de culinaire trends - zijn zowel voorspelbaar en betekenisloos als verrassend en veelzeggend. Ik zeg dit in volle ernst. Die dubbelheid maakt dat wij gefascineerd blijven: ernst en scherts, kunst en kitsch, academie en kermis, waarheid en leugen. Dat voedt de fantasie en legitimeert het tegelijk.
Ik zal niet te filosofisch worden, daar hebben we de hoofdredacteur voor. Maar drie namen van grote trend-denkers wil ik toch noemen: Lidewij Edelkoort, Adjiedj Bakas en Marjan Ippel. De quote hierboven over ‘de paradox van luxe als duurzame lifestyle’ is van de website van Talkin’food van Marjan Ippel.
Hoe klinkt dat? Als toekomstmuziek inderdaad. 100% oncontroleerbaar onttrekken de trendwatchers zich elegant aan elk inhoudelijk debat. Het is zinloos met ze in discussie te gaan, want ze weten het toch altijd beter. Namelijk in de toekomst.
Sexy en opwindend
Ik herhaal: ik ben afgunstig op elke trendwatcher. Want wat zij doen is sexy. Voedingskunde is niet sexy. Diëtisten? De koolhydraat-insuline hypothese? Het microbioom? Martijn Katan? Ik weet niet wat andere FL-lezers ervan vinden, maar mijn fantasie is nog nooit geprikkeld door de aanblik van een laboratoriumjas of door iemand die de Krebs-cyclus kwam uitleggen.
Het watchen van foodtrends is wel opwindend. Ik geef een supergeil voorbeeld. Andrew Freedman is een Amerikaanse ‘restaurant & hospitality consultant’, zijn bedrijf heet af&co. Hij adviseert hotels en restaurants over wat zich het best laat samenvatten met het ouderwetse woord ‘hipheid’. In een artikel in het Amerikaanse vakblad FoodNavigator voorziet Freedman dat Amerikaanse hotelgasten en restaurantbezoekers volgend jaar vooral ‘merken’ zullen ‘omarmen’ die ‘goede dingen doen’.
De crisis is over, dus we worden weer decadent. Ippel: Maar is het enkel dansen op de vulkaan? Nee. Alle glitter & glam komen ook in een duurzame gedaanteDe klant heeft in 2019 behoefte om te ontsnappen aan de wereld met een ‘wankele regering’, ‘gekke natuurrampen’ en ‘zinloos geweld’ en kiest daarom voor merken die ‘mondiale ideeën omarmen’, ‘goede doelen steunen’ en ‘meer betrokken zijn bij de wereld in het algemeen’. De hotel- en restaurantbranche heeft de kans de leiding te nemen in het creëren van "een wereld waarin we allemaal willen leven". Aldus ‘trendologist’ Andrew Freedman. De website van af&co is smullen.
Talkin’food
Heeft Freedman een Nederlandse collega van gelijke statuur, die van die mooie, hoopvolle dingen voor het nieuwe jaar voorspelt? Iemand die ook de emancipatoire machten van de horeca kan aanroepen? Wel iemand die dicht in de buurt komt: Marjan Ippel van Talkin’food. Ik ken Marjan uit de tijd dat zij ook over film schreef. Ik ben daarna de saaie kant opgegaan, zij koos het glamoureuze pad door de wereld van food. Ik stik zowat van jaloezie. Vooral ook omdat ze zo geestig en overtuigend tegelijk schrijft.
Voor 2019 voorspelt ze onder meer het ‘Ethisch Deluxe’: "De basic foods van de afgelopen jaren worden niet losgelaten, ze worden simpelweg uitgehuwelijkt aan old-skool luxe ingrediënten en looks." Mensen kruipen wel uit voorzichtigheid dicht op elkaar, in besloten feesten en clubs, maar "juist de nieuwe membership-only clubs vertonen heel paradoxaal opvallend veel inclusiviteit, met een betere afspiegeling van de multiculturele samenleving dan erbuiten." Zoiets zei Andrew Freedman ook!
Dansen op de vulkaan
De crisis is over, dus we worden weer decadent. Ippel: "Maar is het enkel dansen op de vulkaan? Nee. Alle glitter & glam komen ook in een duurzame gedaante. (…) Ook recyclen krijgt een luxe, rijk en designy uiterlijk. Logisch, want alles wat schaars is, wordt vanzelf luxe. En als íets schaars is, is het wel moeder aarde en haar natuurlijke bronnen."
Ik weet niet of ik het helemaal goed begrijp, maar ik denk dat ze gelijk gaat krijgen.
Goed, dan nu de opdracht bij het lesmateriaal van af&co en Talkin’food (bezoek die sites!). Wat wordt volgens u de belangrijkste trend van 2019?
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Trends voor wie? In hipster Amsterdam zullen er andere trends zijn dan in landelijk (vul maar in).
Ik denk dat er meer ruimte is voor echt: geen margarine maar boter: dat soort dingen.
Mijn persoonlijke trend, of is het een voornemen?
Minderen.
Minder zooi kopen, minder zooi lezen en minder minibeeldscherm.
Ik denk trouwens niet dat ik daar de enige in ben.
De trend om persoonlijke profileringsdrang te botvieren op een "duurzame" (dikke aanhalingstekens) leefwijze gaat mij in 2019 en later jaren in elk geval erg pessimistisch stemmen, kan ik wel met zekerheid voorspellen.
Huib, er is geen sprake van pessimisme, het is slechts het waarnemen van wat er werkelijk gebeurt. Dat die werkelijkheid als pessimisme wordt ervaren is de basis van het verdienmodel van trendwatchers als Bakas. Roepen dat het kan verkoopt. Iemand die zegt dat het heel misschien wel een ietsjepietsje niet kan is niet een trendwatcher of een realist, nee, dat is een pessimist. Een zeurpiet die het allemaal niet begrijpt. Vreemd is dat, ondanks het feit dat een steeds groter aantal mensen gaat snappen dat we een paar probleempjes aan onze pet hebben, en daar ook voldoende argumenten bij hebben. Katowice zat er onlangs nog vol mee, helaas gingen de rolkoffertjes het vliegtuig weer in voor de huisreis zonder dat er heel veel was veranderd. Je kunt dat pessimisme noemen, net als dat je de vreugde van de voorzitter van die bijeenkomst (hij maakte een forse vreugdesprong) misplaatst optimisme kunt noemen. Pessimisme, optimisme, allemaal niet zo relevant, eerder fascinerend dat we de realiteit niet onder ogen (willen) zien.
Er is een mooi begrip dat zowel het hedonisme van Jan Peter alsmede het duurzaam doen dat Jos signaleert dekt: politiek hedonisme. De term is van de cultuurfilosoof Antonia Mazel en ik kom hem te weinig tegen. Er is een grote betrokkenheid bij en wil tot verduurzaming ed., maar dat moet wel gevierd worden op een foodtruckfestival met een broodje pulled porc en een lokaal IPA-biertje. Op Ibiza of desnoods Bloemendaal-Strand. Ik denk dat Jos met zijn pessimisme gelijk heeft, maar je moet ergens beginnen. Tinyhousing wordt ervaren als een oefening in bescheidenheid, maar is natuurlijk ingegeven door de woningnood. Jonge stadsbewoners willen geen auto meer, hooguit iets elektrisch delen. Benzineslurpers hebben geen status meer, maar ze zijn ook wel heel duur in gebruik en om te parkeren. Adaptaties aan de omstandigheden worden verpakt als politiek gemotiveerd, dat maakt ze verteerbaar. Lijkt een oneigenlijke gang van zaken, maar het resultaat is zo gek nog niet. Dus leve de kinderbakfiets! (En gelukkig zijn er vegetarische rookworsten, zodat we niet alles hoeven opgeven).
Trends Huib? Decadentie zou ik zeggen. Geen vlees eten, maar wel koffie drinken op de Ramblas, liefst vijf keer per jaar. Wel elektrisch rijden, maar dan naar je tweede huis in Verweggistan. Een warmtepomp en zonnepanelen voor 30K, maar wel even naar de wintersport tijdens het carnavalsweekend "omdat het dan in Amsterdam zo druk is". We eten lokale sla uit plastic zakjes van 75 gram, water uit een plastic flesje, avocado's uit Mexico en verse boontjes uit Egypte omdat we die vooral ook in de winter willen eten. De duurzame gedaante is nog nergens te bespeuren, zal er ook in 2019 niet zijn. De ciris is over idd, het feest kan weer doorgaan, duurzaam doen is vooral trendy. Er gebeurt niet echt iets. De trend voor de wat langere termijn wordt dan vanzelf dat er minder keuzes komen, dat hoor je nooit van trendwatchers. Logisch, dat is niet sexy en verkoopt niet.
Aangezien voorspellingen meestal niet uitkomen kijk ik vaak naar mezelf. Wat ga ik zelf veranderen. Hhhhmmmm...., als ik er over nadenk heel weinig. Okay, ik moet een paar kilo kwijt, maar dat moest ik vorig jaar ook al. Ik vind nog steeds lekker wat ik vorig jaar ook al lekker vond met een of twee nieuwigheden. En een paar afvallers. Maar dat mag geen naam hebben. Ik denk dat het merendeel van de consumenten er ook zo over denkt, alleen the incrowd zoekt naar de duurzame gedaante. (Nick, voor jou met een minimum aan aanhalingstekens... :-))