1 min
De Vlaamse TV-zender Canvas bracht gisteravond een uitzending over Franse topwijnen. Ze behoren tot de duurste ter wereld. Hun luxestatus blijkt ervoor te zorgen dat het technisch gemaakte merkartikelen zijn geworden.
Nog maar 10 tot 20 jaar geleden kostte een 'dure' fles van een van de topchâteaux in de Bordeaux 10 tot 15 maal zoveel als een 'gewone' fles wijn. Wie zich €50 of €75 voor een fles wilde permitteren, kon er af en toe van genieten. Inmiddels is het verschil opgelopen tot honderd maal of zelfs een veelvoud daarvan. Een wijnbouwer in de uitzending spreekt zelfs van 1.000 maal en nog meer voor de meest bijzondere wijnen. Voor het publiek zijn ze ook voor speciale gelegenheden financieel buiten bereik geraakt.
'Verkeerd'
Omdat investeerders op zoek zijn naar buitenkansjes met een waardevast onderpand en een hoog rendement, worden de wereldberoemde wijnchâteaux opgekocht door puissant rijke mensen en grote investeringsmaatschappijen. De vraag naar bijzondere wijnen neemt onder een kleine, maar steeds rijkere groep mensen toe. Het aanbod van illustere topmerken - zoals de Châteaux Latour en Lafite - is beperkt. Daardoor zijn de prijzen van de meest gezochte huizen opgelopen tot €1.000 per fles en meer.
Additieven onvermeld
Deze ontwikkeling heeft tot gevolg dat er alle jaren goede wijn moet worden gemaakt. De hoge investeringen van de grote kopers moeten immers renderen. Bovendien zorgt het ervoor dat wijn moet smaken zoals de nieuwe rijken het gewend zijn. Hun smaak lijkt veel op de smaak die ook het brede publiek lekker vindt. Een beetje banaan en een beetje aardbei, net wat zoeter. Die smaken kunnen en worden naar believen toegevoegd uit 'een potje'. De programmamakers filmden de potjes die ze tegenkwamen bij hun rondgang op de beroemde wijndomeinen. Ze concluderen dat er geheel technisch beheerste fabrieksproducten worden gemaakt die los zijn komen te staan van het beroemde 'terroir' dat ze hun naam en faam hebben gegeven.
Het toevoegen van additieven is toegestaan omdat er geen wetgeving bestaat die wijnmakers verplicht hulpstoffen op het etiket te vermelden.
De uitzending laat zien waarom de duurste wijnen ter wereld inmiddels net zo gemaakt worden als de wijnen van de grote kwaliteitswijnmerken, zoals bijvoorbeeld Rosemount en Gallo's, voor het grote publiek. De consument koopt die merken voor circa €7 à €9 euro.
Fotocredits: 'wijnadditieven', still, Canvas
Dit artikel afdrukken
'Verkeerd'
Omdat investeerders op zoek zijn naar buitenkansjes met een waardevast onderpand en een hoog rendement, worden de wereldberoemde wijnchâteaux opgekocht door puissant rijke mensen en grote investeringsmaatschappijen. De vraag naar bijzondere wijnen neemt onder een kleine, maar steeds rijkere groep mensen toe. Het aanbod van illustere topmerken - zoals de Châteaux Latour en Lafite - is beperkt. Daardoor zijn de prijzen van de meest gezochte huizen opgelopen tot €1.000 per fles en meer.
Hun smaak lijkt veel op de smaak die ook het brede publiek lekker vindt. Een beetje banaan en een beetje aardbei, net wat zoeter.Wijnmakers in de uitzending voelen zich de laatste der Mohikanen. Alle wijngaarden om hen heen zijn opgekocht door rijken en beleggers die er eens per jaar komen lunchen en proeven. Ze vinden de ontwikkelingen verkeerd. Heel open is de eigenaar van een zojuist als premier cru geclassificeerd huis. Zijn wijngaarden blijken opeens per hectare €3 tot €4 miljoen op te kunnen brengen, terwijl de buurman aan de overkant het moet doen met €60.000. Ondanks het prijsverschil zijn ze niet slechter.
Additieven onvermeld
Deze ontwikkeling heeft tot gevolg dat er alle jaren goede wijn moet worden gemaakt. De hoge investeringen van de grote kopers moeten immers renderen. Bovendien zorgt het ervoor dat wijn moet smaken zoals de nieuwe rijken het gewend zijn. Hun smaak lijkt veel op de smaak die ook het brede publiek lekker vindt. Een beetje banaan en een beetje aardbei, net wat zoeter. Die smaken kunnen en worden naar believen toegevoegd uit 'een potje'. De programmamakers filmden de potjes die ze tegenkwamen bij hun rondgang op de beroemde wijndomeinen. Ze concluderen dat er geheel technisch beheerste fabrieksproducten worden gemaakt die los zijn komen te staan van het beroemde 'terroir' dat ze hun naam en faam hebben gegeven.
Het toevoegen van additieven is toegestaan omdat er geen wetgeving bestaat die wijnmakers verplicht hulpstoffen op het etiket te vermelden.
De uitzending laat zien waarom de duurste wijnen ter wereld inmiddels net zo gemaakt worden als de wijnen van de grote kwaliteitswijnmerken, zoals bijvoorbeeld Rosemount en Gallo's, voor het grote publiek. De consument koopt die merken voor circa €7 à €9 euro.
Fotocredits: 'wijnadditieven', still, Canvas
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Ouderen, desalcoholiseren (nodig in warme gebieden), vanilleren of juist frisser maken, houdbaar maken zonder sulfiet, smakelijker maken met luchtbelletjes, de smaak op maat maken van dezelfde vloeistof voor bijv. de Engelse en Nederlandse markt (die heel verschillend zijn in hun voorkeuren voor die Australische Chardonnay, die onder hetzelfde etiket in die Amsterdamse wijnbar dan ook heel anders smaakt dan in die Londense): het vergt allemaal VOLUME. Voor weinig geld, zal er nog meer lekker smakende wijn op de markt komen.
En met stukjes van die technieken die ook op kleine schaal toepasbaar zijn, maken de artiesten onder de wijnmakers soms pareltjes. Het merendeel moeten zich echter verkopen op 'het verhaal'.
Het is een bijzondere markt waar de rest van de agrimarkt veel van kan leren. Ook qua organisatie- en ketenstructuur, overigens.
Wijn is een massaproduct. En natuurlijk wordt de elite ook netjes geserviced met spannende terroirs en verhalen. Maar dat laat onverlet dat de 95% van de wijnplas tussen de 5 en 15 euro valt. En in dat segment staat de technologie nog in de kinderschoenen. Er zijn technieken op komst die jonge wijnen in een paar maanden kunnen verouderen. Ook op het gebied van sulfiet zijn enorme ontwikkelingen gaande.
Frank, ik denk zelfs dat we het nu helemaal eens zijn. Ik zie zelfs - ook in Frankrijk - helemaal nieuwe ambachtelijkheid ontstaan. Er zijn inmiddels rode bubbels van 8% die geen suikerwater zijn, van nieuws ambachtslieden. En licht parelende rode en witte wijnen of troebele die een feestje zijn. Je vindt ze niet onder de grote merken of look a likes van de bekende stijlen. Naast de brede markt is immers een groep avontuurlijke drinkers ontstaan, die best groot is en weer eens wat nieuws wil (al noemen de verkopers het bij voorkeur 'natuurlijk' en 'traditioneel').
Die wijnen blijven nog betaalbaar ook, want tussen de €7 en €15 (zeg €20) vind je wat je nog nooit had geproefd. Het is een prachtige trend die er ook alweer is. En het mooie: (om het met een metafoor te zeggen) voor een handgebouwde auto heeft niemand geld, maar juist voor die wijnen wel.
NB: de nuance die je zoekt, gaat zover - dat kan pas na de eerste zet. De wijnwereld zelf is er nogal (te) laat mee. Ben je dat ook met me eens?
Dick ik snap je punt en ben het met je analyse voor een groot deel ook eens. Maar deze documentaire blijft voor mij enkel suggestief.
Je conclusie dat terroir werken niet meer bestaat en in feite misbruikt wordt als marketingmiddel vind ik overdreven. Wellicht waar voor sommige merken. Maar dat ligt allemaal veel genuanceerder. Die boeren in het filmpje van Canvas zijn alles behalve de laatste der Mohikanen. En dat weten ze zelf ook.
En er zijn nog veel meer technieken die gebruikt (Kunnen) worden voor het maken van "kwaliteitswijnen". Dat de techniek er is bewijst niet dat iedere boer dit ook doet.
Het probleem zit h'm in de enorme gevraagde volumes voor de grote ketens en retail. En de zogenaamde constante kwaliteit die er geleverd moet worden. Dat lukt je alleen maar met kunst en vliegwerk. Veel grote en massa merken hebben dit dus nodig. Kleine tot middgrote wijnbedrijven accepteren veel meer variaties door de jaren heen. En dat vind ik in tegenstelling tot jouw betoog ook kwaliteit.
Als jij zegt dat de ontwikkelde techniek een goede ontwikkeling is voor
De wijnboeren, ben ik het niet met je eens. Wijn hoeft geen massaproduct te zijn. Beter niet zelfs. En oude vinificatiemethoden werken nog altijd prima.
Wij zijn op dit moment betrokken bij een terroir project in Duitse Wijngaarden. Waar de opbrengst enorm is gereduceerd om een kwaliteitslag te maken qua concentratie, balans, terroirexpressie. Logisch als je de opbrengst uit een wijngaard (meer dan) halveert de prijs per liter ook stijgt...
Terroir werken bestaat dus echt wel!
Frank #10, met je eerste zin zeg je precies waar het over gaat en waarom wat voor jou oud nieuws is voor het publiek juist heel nieuw nieuws is.
De kwaliteit van de wijn is de laatste 3 decennia geweldig vooruitgegaan juist daar middelen- en techniekgebruik. Overal. Bij ambachtelijke wijnmakers, bij coöperatie- en handelarenwijnen, bij de op het brede publiek gerichte kwaliteitsmerken en bij topwijnen.
Maar het publiek krijgt nog altijd de droom voorgeschoteld van mannen (en een paar vrouwen) die alles doen om hun terroir tot expressie te brengen. Degenen die dat het beste kunnen verdienen de hoofdprijs, wordt daarbij gesuggereerd.
Het is één groot ouderwets promotieverhaal (ook, en misschien wel juist, van wijnjournalisten) van iets waar een veel mooier verhaal onder schuilgaat: in de wijnbouw heeft een stille revolutie plaatsgevonden die zorgvuldig geheim wordt gehouden. Wijnmakers hebben een zeer gediversifieerde productie op gang weten te brengen van grotendeels planbare en fabrieksmatig ingerichte processen. Daarmee hebben ze een grote variëteit aan onderscheiden smaken kunnen ontwikkelen. Naast elkaar. Kom daar eens om in de rest van de levensmiddelen- of drankenindustrie.
En net zoals een tas van Gucci niet slechter, maar wel veel duurder is dan een prima Hematas, zo is het ook in wijn. Met dit verschil (en dat is qua marketing heel bijzonder): aan de top, in het midden en aan de onderkant van de wijnmarkt zijn een grote diversiteit en creativiteit aanwezig.
Dat is wat Michel Rolland in de uitzending met zoveel woorden zei, voor degene die - inderdaad - een beetje van wijn weet.
Heel vele jaren geleden alweer suggereerde ondergetekende ooit een wijnjournalist eens te duiken in het middelengebruik in de sector. Het is beter als dat vanuit dan van buiten het milieu gebeurt. Nu de droom van buiten en meteen aan de bovenkant van de markt wordt doorgeprikt, is het even schrikken. Maar feitelijk is het een marketingcase die dringend onder de ogen van de noodlijdende EU-boerenstand had moeten worden gebracht. Hun collegewijnboeren hebben iets geflikt, waar ze veel van kunnen leren.