1 min
Wij hier zijn consumenten. Wij weten dus wat we willen en waar we meer voor willen betalen. Kunnen we dat verzinnen? Wat ontbreekt er aan een paprika? Of een aardappel? Of een aardbei? Een komkommer? Een biefstuk? Een schaaltje achterham?
Waar zitten wij - ja WIJ, wij consumenten dus - toch op te wachten zonder het te weten? Want het moet van de bank. Die zei nl. van de week tegen de tuinders in het Westland dat het geen zin meer heeft om de boel steeds goedkoper te maken. Daar hebben boeren sinds 1945 hard aan gewerkt. En nou moet het anders, want anders wil de bank hen straks geen geld meer lenen om te doen wat ze moeten doen. Ons eten maken.
Ik loop er al dagen over te piekeren, maar zelfs ik kan
Hopelijk heeft hier iemand een beter idee.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
_480_289_84_s_c1.jpg)
Meuketing 2.0 dus: we communiceren twee kanten op. Van consument (via tussenhandel) naar producent en vice versa. Dat kan heden ten dage en dat moeten we gaan doen. Massaal. Iedere producent die daarvoor doof wil zijn doet zichzelf tekort. Iedere consument die niets zegt en niet luistert ook.
@Dick Je schrijft: 'Florine, er is nog een mooi voorbeeld van geschreven aanbod dat echt aanbod, = vraag, schiep. Wijn. Albert Heijn hielp o.m. via de Allerhande Nederland steeds beter aan de wijn. Dat oerbekende voorbeeld laat zien dat zelfs jouw voorbeeld een vorm van aanbodgedreven vraaggeneratie is.'
Dat kan wel zijn Dick. Maar wijn was echt geen onbekende in Nederland en was al vele vele jaren geliefd bij een bepaald koopkrachtig segment van de markt. De supermarkten hebben wijn naar het 'volk' gebracht.
Met rucola was het iets anders. Die 'wilde' slasoort was totaal nieuw in Nederland en werd oorspronkelijk alleen gegeten in Zuid-Italië waar het rughetta wordt genoemd. Eerst moest het de tocht van Zuid naar Noord-Italië maken (al een hele opgave voor wie bekend is met de culinaire gap tussen Noord- en Zuid-Italië) en vervolgens schoorvoetend Europa veroveren.
In de Provence werd deze wilde slasoort (roquette) echter nooit op zichzelf gegeten of gebruikt als garnering maar traditioneel geserveerd in een mengsel van een achttal wilde slasoorten, de zogenoemde salade mesclun. Franse roquette is inmiddels ook een gekweekte variëteit die heel anders is dan de eveneens inmiddels gekweekte Zuid- Italiaanse rughetta (nu in het Noorden rucola genoemd), die scherper smaakt en minder vlezig blad heeft. Na de kookrubrieken van dagbladen, restaurants, culie-glossies en primeur groentewinkels, hebben de supermarkten de rucola pas opgepakt en zonder enig risico (inmiddels). Zoals met die lekkere kip - weet je nog wel?
Ze kijken de kat uit de boom, en als het goed zit met de markt dan zetten ze vol in met ondersteuning van hun gratis verkoopbevorderende receptenfoldertjes.
Mijns inziens steken supermarkten hun nek nooit uit met ongewisse nieuwe producten. Ze laten anderen eventueel hun vingers branden en gaan er vervolgens met de buit vandoor (als die te halen is).
kletsen en claimen: ik ben niet de enige die erover aarzelt.
http://www.evmi.nl/nieuws/marketing-sales/8669/'product-met-claim-minder-natuurlijk'.html
Merci Paul, interessant stuk. Ook de notitie van Tom Lines.
Mijn conclusie: We wachten tot de sector omvalt en de overheid ingrijpt en de boel overneemt, net zoals in de financiele sector om dat het een 'systeem' sector blijkt te zijn.
Of we maken een congsi, de onverwachte coalitie, tussen boeren en burgers/consumenten en gaan vandaaruit aan het werk. Lekker dwars, langs alle gevestigde orde instituties heen. Je snapt dat dit me aanspreekt ;-)
Overigens herinnert dit stuk me aan Verburg die ons vertelde dat 15% van het eten wordt weggegooid. Maar dan heeft ze het nog niet eens gehad over die 40% die via het lichaam wordt verspild. Misschien een aardig draasdje, Dick.
Interessante bijdrage over het landbouwbeleid:
http://www.vredeseilanden.be/files/docs/varia/2010/dossier-GLB_LR.pdf