2 min
Om de wereld in 2050 te kunnen voeden, is grofweg een verdubbeling van de huidige voedselproductie nodig. Volgens wetenschappers moet dat bereikt kunnen worden door de opbrengsten van landbouwgewassen te doen stijgen zonder nieuwe landbouwgronden te ontginnen. Een nieuw onderzoek betwijfelt of dat kan.
Wetenschappers van het Institute on the Environment van de Universiteit van Minnesota hebben zich gebogen over een nieuwe database (met zo'n 2,5 miljoen landbouwstatistieken uit 13.500 'politieke eenheden' uit de periode 1961 - 2008) om vast te stellen hoe landbouwopbrengsten zich daadwerkelijk ontwikkelen. Ze keken daarbij naar de vier belangrijkste gewassen: mais, rijst, tarwe en sojabonen. Samen zijn deze gewassen goed voor tweederde van de wereldwijd verbouwde calorieën. Ze publiceerden hun bevindingen afgelopen week in PLOS One.
Tekorten in groei
Uit hun analyse blijkt dat de rendementen van deze vier gewassen met respectievelijk 1,6%, 1,0%, 0,9%, en 1,3% per jaar toenemen. Dat is aanmerkelijk minder dan de 2,4% groei die nodig is om de wereldwijde productie per 2050 te verdubbelen. Met die opbrengststijging zouden de stijgende vleesconsumptie en toenemende teelt van biobrandstofgewassen af te dekken zijn. Met deze uitkomsten blijft mais steken op zo'n 67%, rijst op 42%, tarwe op 38% en sojabonen op 55% van wat nodig is. Volgens vele onderzoekers is het vergroten van de opbrengsten de beste en meest duurzame manier om voedselzekerheid veilig te stellen, vooral omdat het direct bijdraagt aan het terugdringen van armoede en ondervoeding. De grote meerderheid van de bijna een miljard wereldbewoners die daar continu mee te maken hebben, bestaat uit kleine boeren.
Kaarten
Op basis van hun bevindingen hebben de onderzoekers kaarten opgesteld waarop in één oogopslag te zien is waar precies de opbrengstontwikkelingen achterblijven of juist in lijn zijn met de benodigde groei. Globale trends verhullen de vaak significante verschillen tussen wat er in een land gebeurt of tussen buurlanden. Als in een toch al arm land - met een snelle bevolkingsgroei - de opbrengsontwikkeling achterblijft kunnen de gevolgen extra ernstig uitpakken. Die landen zijn het meest aangewezen voor investeringen.
De onderzoekers breken tussen neus en lippen door een lans voor intensivering van de landbouw. Voor sommigen is dat onduurzaam, maar deze onderzoekers wijzen op enkele opvallende projecten in Afrika en elders waar aangetoond is dat duurzame intensivering niet alleen mogelijk is maar ook noodzakelijk om de wereldwijde oogsten te vergroten.
Aanvullende strategieën
Ze eindigen met de volgende conclusie: "De wereld staat duidelijk voor een dreigende en groeiende landbouwcrisis. Opbrengsten verbeteren onvoldoende om aan de verwachte vraag in 2050 te voldoen. Er zijn echter mogelijkheden om opbrengsten te vergroten door een efficiënter gebruik van het huidige landbouwareaal en het wereldwijd delen van best practices om opbrengsvergroting tot stand te brengen en hiaten in de opbrengstontwikkeling onder verschillende beheer-regimes te sluiten. Een deel van het tekort aan producten zou ook door het uitbreiden van landbouwgronden opgevangen kunnen worden maar dat zou een zware aanslag betekenen op biodiversiteit en CO2-uitstoot. Aan de andere kant kunnen aanvullende strategieën, in het bijzonder overstappen op meer plantgebaseerde voeding en terugbrengen van de voedselverspilling, de grote groeiverwachting naar voedsel terugbrengen."
Fotocredits: Figure 2. Maps of observed rates of percent yield changes per year. uitsnede mais, uit artikel
Dit artikel afdrukken
Tekorten in groei
Uit hun analyse blijkt dat de rendementen van deze vier gewassen met respectievelijk 1,6%, 1,0%, 0,9%, en 1,3% per jaar toenemen. Dat is aanmerkelijk minder dan de 2,4% groei die nodig is om de wereldwijde productie per 2050 te verdubbelen. Met die opbrengststijging zouden de stijgende vleesconsumptie en toenemende teelt van biobrandstofgewassen af te dekken zijn. Met deze uitkomsten blijft mais steken op zo'n 67%, rijst op 42%, tarwe op 38% en sojabonen op 55% van wat nodig is. Volgens vele onderzoekers is het vergroten van de opbrengsten de beste en meest duurzame manier om voedselzekerheid veilig te stellen, vooral omdat het direct bijdraagt aan het terugdringen van armoede en ondervoeding. De grote meerderheid van de bijna een miljard wereldbewoners die daar continu mee te maken hebben, bestaat uit kleine boeren.
Kaarten
Op basis van hun bevindingen hebben de onderzoekers kaarten opgesteld waarop in één oogopslag te zien is waar precies de opbrengstontwikkelingen achterblijven of juist in lijn zijn met de benodigde groei. Globale trends verhullen de vaak significante verschillen tussen wat er in een land gebeurt of tussen buurlanden. Als in een toch al arm land - met een snelle bevolkingsgroei - de opbrengsontwikkeling achterblijft kunnen de gevolgen extra ernstig uitpakken. Die landen zijn het meest aangewezen voor investeringen.
De onderzoekers breken tussen neus en lippen door een lans voor intensivering van de landbouw. Voor sommigen is dat onduurzaam, maar deze onderzoekers wijzen op enkele opvallende projecten in Afrika en elders waar aangetoond is dat duurzame intensivering niet alleen mogelijk is maar ook noodzakelijk om de wereldwijde oogsten te vergroten.
Aanvullende strategieën
Ze eindigen met de volgende conclusie: "De wereld staat duidelijk voor een dreigende en groeiende landbouwcrisis. Opbrengsten verbeteren onvoldoende om aan de verwachte vraag in 2050 te voldoen. Er zijn echter mogelijkheden om opbrengsten te vergroten door een efficiënter gebruik van het huidige landbouwareaal en het wereldwijd delen van best practices om opbrengsvergroting tot stand te brengen en hiaten in de opbrengstontwikkeling onder verschillende beheer-regimes te sluiten. Een deel van het tekort aan producten zou ook door het uitbreiden van landbouwgronden opgevangen kunnen worden maar dat zou een zware aanslag betekenen op biodiversiteit en CO2-uitstoot. Aan de andere kant kunnen aanvullende strategieën, in het bijzonder overstappen op meer plantgebaseerde voeding en terugbrengen van de voedselverspilling, de grote groeiverwachting naar voedsel terugbrengen."
Fotocredits: Figure 2. Maps of observed rates of percent yield changes per year. uitsnede mais, uit artikel
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Eerlijk gezegd word ik een beetje naar van het dogma 2050 en 9 miljard mensen dat de voedselindustrie hanteert om haar - vaan gentech gerelateerde - strategie te justificeren. De focus is steevast mais, soja, rijst, tarwe. Onlangs is gebleken dat moderne rijstsoorten juist honger en onheil brengen, omdat ze niet zouttolerant zijn, dus niet bestand tegen overstromingen vanuit zee. Los van de mislukte oogst, is de grond van de boeren verzilt. Bangladesh valt terug op 100 jaar oude rassen.
En verbreed de blik eens: het is de westerse wereld die er een mais en soja-cultuur van heeft gemaakt. Er zijn meer voedzame planten. (Eendenkroos of gedroogd brandnetel bevatten veel meer eiwit dan soja, om maar eens wat te noemen.) Kijk naar planten die nu niet in cultuur zijn gebracht omdat ze gewoon vergeten zijn of onhandig (waren) voor industriële verwerking.
Zolang ik kratten biologisch geteelde courgettes, die enige misvorming hebben dan wel een krasje, krijg om aan de varkens te voeren, is er heel wat mis in de voedselketen.