In een ver verleden hadden wetenschappers een positie in de samenleving die vergelijkbaar is met die van rechters. Ze hielden afstand van het publieke debat en het maatschappelijk gekrakeel. Dit om hun geloofwaardigheid als waarheidszoekers niet te ondermijnen. Ze hadden in de samenleving hetzelfde aanzien en genoten hetzelfde vertrouwen als rechters. Daar is op dit moment niets meer van over. Grote groepen in de samenleving hebben geen vertrouwen meer in de wetenschap. Dit komt tot uiting in het klimaatdebat, de Coronacrisis en is merkbaar onder boeren in de stikstofdiscussie.

Milieuorganisaties hebben hier in hoge mate aan bijgedragen met hun activistische, wetenschappelijke onderzoeksbureaus die geen waarheid zoeken maar slechts een rechtvaardiging proberen te creëren voor gewenste conclusies. Ze doen alsof ze wetenschap bedrijven. Tegelijk zien wij mensen in de wetenschap die zich laten verleiden tot activistische uitingen. Het is de bijl aan de wortel van het vertrouwen in de wetenschap.

Ik verwachtte dat Agrifacts de wetenschap zou zuiveren van activistische zwijnerij. Geleidelijk gleed Agrifacts echter af naar het evenbeeld van de activistische onderzoeksbureaus van milieuorganisaties, alleen in tegenovergestelde richting. Ook Agrifacts probeert rechtvaardiging te creëren voor gewenste conclusies in plaats van waarheid te zoeken. Dat kwam vooral tot uiting in de publicatie over stikstof die uit de natuur vrij zou komen. Ik wil een onderzoeksbureau dat zuiver waarheid zoekt en geen boeren-activistisch onderzoeksbureau, tegenovergesteld aan die van de milieuorganisaties. In het publieke debat ondermijnt het de geloofwaardigheid van het boerenstandpunt en radicale boeren worden bevestigd in onrealistische standpunten die het boerenfront in stukken uiteen laat vallen.

Deze tekst is een licht aangepaste versie van Bennie Stevelinks column die afgelopen week verscheen in de printeditie van Nieuwe Oogst
Dit artikel afdrukken