1 min
In de VS is het begrip 'food desert' al helemaal ingeburgerd. Er blijken ook nog 'food swamps' te zijn. De Amerikaanse Beverly Grant bedacht een oplossing.
Beverly Grant is een 'voedselactivist'. Toen ze zich realiseerde dat de buurt van Denver waar zij haar jeugd doorbracht, te boek stond als food desert, was dat voor haar aanleiding om daar wat aan te doen met een aantal initiatieven, van lokale markten tot voedseleducatie.
Food deserts zijn gebieden waar het niet gemakkelijk is aan vers, gezond eten te komen. Dat kunnen stadswijken zijn waar geen supermarkten zijn, maar alleen gemakswinkels en horeca, of afgelegen gebieden waar sowieso weinig winkels zijn.
'Food swamps'
In steden speelt meestal het eerste. Sinds kort maakt nog een term opgang, 'food swamps'. Een 'food swamp' is een gebied waar het barst van de fastfood-eetgelegenheden en drankwinkels, maar waar je voor je dagelijkse boodschappen niet terecht kunt. In onderstaand (animatie)filmpje legt Beverly Grant uit wat het verschil is. Maar nog belangrijker: ze biedt een oplossing, geïnspireerd op haar grootmoeder, die ieder jaar groenten inmaakte en inblikte om de winter door te komen vanuit haar eigen tuin.
Die oplossing heet: stadstuinieren. Want al zijn er in een food desert geen supermarkten, er wonen wel mensen. Er staan huizen, met tuinen. Steek met een aantal mensen de koppen bij elkaar, maak van een paar van die tuinen een moestuin, maak afspraken over verzorging en verdeling van de opbrengst en iedereen gaat er op vooruit. Maak een eind aan de desert, lang leve de stadstuin.
Dit artikel afdrukken
Food deserts zijn gebieden waar het niet gemakkelijk is aan vers, gezond eten te komen. Dat kunnen stadswijken zijn waar geen supermarkten zijn, maar alleen gemakswinkels en horeca, of afgelegen gebieden waar sowieso weinig winkels zijn.
'Food swamps'
In steden speelt meestal het eerste. Sinds kort maakt nog een term opgang, 'food swamps'. Een 'food swamp' is een gebied waar het barst van de fastfood-eetgelegenheden en drankwinkels, maar waar je voor je dagelijkse boodschappen niet terecht kunt. In onderstaand (animatie)filmpje legt Beverly Grant uit wat het verschil is. Maar nog belangrijker: ze biedt een oplossing, geïnspireerd op haar grootmoeder, die ieder jaar groenten inmaakte en inblikte om de winter door te komen vanuit haar eigen tuin.
Game Changer from The Perennial Plate on Vimeo.
Die oplossing heet: stadstuinieren. Want al zijn er in een food desert geen supermarkten, er wonen wel mensen. Er staan huizen, met tuinen. Steek met een aantal mensen de koppen bij elkaar, maak van een paar van die tuinen een moestuin, maak afspraken over verzorging en verdeling van de opbrengst en iedereen gaat er op vooruit. Maak een eind aan de desert, lang leve de stadstuin.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Blijkbaar woon ik dan ook in een "food desert", want hier moet ik ruim 5 km afleggen voor de dichtstbijzijnde winkel.
Volgens haar is er sprake van een "food desert" als inwoners meer dan 1 mijl (1,6 km) af moeten leggen naar een winkel waar ze eten verkopen. Dat lijkt me een beetje overdreven. Een mijl kun je nog gewoon wandelend afleggen, en met een fiets kun je makkelijk nog een stuk verder.
Tuinieren klinkt leuk, maar kost meer tijd dan een paar kilometer fietsen, en als je van de opbrengst wilt leven heb je een hele grote tuin nodig.