‘Duif’ heet de aflevering van De Wilde Keuken, die vanavond wordt uitgezonden (Nederland twee, 20.55 uur). Maar het gaat in het bijzonder over postduiven.
Een paar jaar geleden vroeg Wouter Klootwijk zich in zijn Wilde Keuken al eens af waar legkippen blijven als ze uitgelegd zijn en worden afgedankt. Dat zijn er elk jaar maar liefst 30 miljoen, twee kippen per Nederlander. Maar soepkippen, want dat zijn het, zijn bijna nergens te koop. De vraag van vandaag is dezelfde. Waar blijven de postduiven? Het zijn er geen 30 miljoen, maar zoveel scheelt het niet eens. Harde cijfers zijn er niet, maar in Nederland wonen op z’n minst 5 miljoen en misschien wel 10 miljoen duiven in de tillen van de melkers. (Duiventil, duivenmelker).
Maar nooit en nergens staat postduif op de kaart. Sterker. Stadsduiven vormen een mengeling van duivenrassen en zeker zitten daartussen verdwaalde postduiven en nakomelingen van postduiven. Mee dankzij de gulle burgers in de stad – je hebt er die speciaal voer kopen voor de duiven in hun straat – gaat het de duiven goed en er komen er telkens meer. De stand wordt min of meer onder controle gehouden door professionele duivenvangers. Nog maar eens de vraag: waar blijven dan de duiven die ze vangen. In elk geval een deel er van gaat naar een poelier, maar nog steeds is zo’n vogeltje niet terug te vinden op een kaart. Zou de chef ‘stadsduif’ op de kaart zetten, geen mens zou hem bestellen want: het is algemeen bekend dat stadsduiven enge ziekten onder de leden hebben.
Dat komt in de uitzending van De Wilde Keuken niet aan de orde. Maar hier wel. Want wat algemeen bekend is, is dat dan ook zo? Foodlog legt het zijn lezers voor.
Is een stadsduif een vuilnisvat vol ziekten? Zo ja, hoe komt het dan dat het ze niet hindert in hun bestaan en ze zich alsmaar kunnen vermeerderen? Of is het gewoon niet waar?
Fotocredits: Bureau Voorlichting. Monument in Brussel voor de (naar beneden) gevallen postduiven in de Eerste Wereldoorlog.
Dit artikel afdrukken
Maar nooit en nergens staat postduif op de kaart. Sterker. Stadsduiven vormen een mengeling van duivenrassen en zeker zitten daartussen verdwaalde postduiven en nakomelingen van postduiven. Mee dankzij de gulle burgers in de stad – je hebt er die speciaal voer kopen voor de duiven in hun straat – gaat het de duiven goed en er komen er telkens meer. De stand wordt min of meer onder controle gehouden door professionele duivenvangers. Nog maar eens de vraag: waar blijven dan de duiven die ze vangen. In elk geval een deel er van gaat naar een poelier, maar nog steeds is zo’n vogeltje niet terug te vinden op een kaart. Zou de chef ‘stadsduif’ op de kaart zetten, geen mens zou hem bestellen want: het is algemeen bekend dat stadsduiven enge ziekten onder de leden hebben.
Dat komt in de uitzending van De Wilde Keuken niet aan de orde. Maar hier wel. Want wat algemeen bekend is, is dat dan ook zo? Foodlog legt het zijn lezers voor.
Is een stadsduif een vuilnisvat vol ziekten? Zo ja, hoe komt het dan dat het ze niet hindert in hun bestaan en ze zich alsmaar kunnen vermeerderen? Of is het gewoon niet waar?
Fotocredits: Bureau Voorlichting. Monument in Brussel voor de (naar beneden) gevallen postduiven in de Eerste Wereldoorlog.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
De GGD Rotterdam geeft een advies hoe om te gaan met stadsduiven. In het kort komt het e rop neer, dat je contact vermijdt. Dat wordt natuurlijk moeilijk als je ze op wilt eten. Ik hoef ze niet, maar zou adviseren ze te slachten en als je ze niet stroopt, te plukken met de bekende blauwe handschoentjes uit ze zorg, en ze vervolgens eerst in te vriezen, en pas na een week klaar te maken. Ook tamme postduiven, bosduiven en houtduiven behandel ik op de zelfde manier. Ben je allergisch voor duivenstof/veertjes, doe een mondkapje voor. Tijdens het plukken kun je er last van krijgen. Met postduiven, smaak is prima, uitkijken dat je de afgekeurde (op vlieganatomie) jongen uit het nest neemt. Veel duivenmelkers knoeien met stimulerende middelen om betere vliegresultaten te forceren. Ik moet geen oude postduiven. Twee manieren om te bereiden; fileer half ontdooid de borsten er uit, 1,5 minut weerszijden, trancheren en een portsausje er over; karkas en pootjes voor een duivenbouillion. Of in z’n geheel in boter met een kluitje margarine aanbraden, laten sudderen met een fijngesneden sjalotje, wat peperkorels en een scheut port. Hoe je ze doodt mag inmiddels als bekend worden beschouwd. Dat kan maar op één manier. En ik adviseer u zeker aan tafel met onbekenden of zakenrelaties dat maar niet uit de doeken te doen, want afschuw is uw deel.
En nu vanavond kijken op de Grote Meester en ik op één lijn zitten…..
Na vanavond ligt er weer een mogelijk voedselschandaal op straat. Is er dan niemand die er meer over kan zeggen?
Een paar jaar geleden schreef ik er een stukje over. Ik sprak de vogelvanger, die me een aantal adressen gaf waar ze zijn stadsduiven verkochten. Alle poeliers die ik vervolgens belde ontkenden hardnekkig. Zij verkochten alleen wilde duiven, door eerlijke jagers geschoten.
In mijn vrije tijd ben ik ook duivenliefhebber, van de levende post -of reisduif welteverstaan, eten doe ik ze zelf niet.
Eerder verscheen er al eens een column van Wouter in de Leeuwarder Courant (vast ook elders) waar ik op reageerde omdat er nogal wat onwaarheden of gebrekkige informatie in gebruikt waren. Iets wat hij overigens in een reactie ook wel toegaf.
In een verder verleden aten veel duivenliefhebbers de duiven zelf en werd er via poeliers heel wat aangevoerd op de markt in Barneveld. Nu is de slachtketen helemaal dichtgeregeld en is er niet veel aanbod meer.
Er is in het verleden een poging gedaan om overcomplete postduiven in te zamelen via zogenaamde Centrale Hokken (opvangcentra) en die via één centraal kanaal af te leveren naar het slachthuis. Dat heeft de Nederlandse duivenliefhebbers collectief veel geld gekost omdat degene die dit opzette de boel heeft belazerd.
Of 983000 een reëel getal is voor afgedankte postduiven vraag ik me af. Ook in de uitzending wordt het ook niet duidelijk. De vanger heeft er eentje tussen op circa 50, een paar procent dus. dan zitten er ook nogal wat stadsduiven tussen die bij de slachter komen. De meeste postduiven die verdwalen zijn jonge duiven, de ouderen komen bijna allemaal weer thuis. Aan het eind van het jaar, rond deze tijd, is er wel aanbod bij poeliers en slachthuizen, verder alleen vanuit die Centrale Hokken. Daarnaast worden er veel duiven opgegeten door roofvogels en sneuvelen er duiven in de alom aanwezige hoogspanningskabels, windmolens en langs snelwegen.
Het sommetje is niet zo simpel als uitgegeven ringen - overgebleven aan het eind van het jaar = duif als gevogelte in de pan.
De bewering van Hans dat er veel met verboden middelen wordt geknoeid is ook nogal dubieus.
Wiebren#4
Je zal ze de kost geven. Duiven en melkers. Het wordt echt niet beperkt tot weduwschap. Misschien woon ik te dicht bij de Belgische grens.
Uitzending
1. Verwerking van jonge, oude en andere duiven die gevangen (en afgedankt) worden verwerkt als gevogelte. Tja.. Ik weet niet niet hoe men met virussen geinfecteerde dieren er uit selecteert. Of ook een doorvriesproces ? K’weet het nie, En daarna onherkenbaar in pizza’s of cup-a-soup ?
2. Slachtmethode blijft onbekend, maar dat moet Klootwijk weten; vergassen en dan machinaal plukken ?
3. Oude vliegmachines van 8 jaar oud zijn niet te vreten; dus niet naar restaurants, vermoed ik, maar wel ‘gevogelte’ ?
4. Jonge postduiven zijn een lekkernij; en jonge bos/houtduiven op het nest verankeren is verboden….
Er blijven heel wat vragen over. Dat sommigen zullen gruwen, zal wel. Ik gruwde een uur later bij unieke beelden over Iraanse inmenging in Syrië op Nieuwsuur.. Daar wordt vredesduiven wel erg gevaarlijk gegrild.