1 min
‘Duif’ heet de aflevering van De Wilde Keuken, die vanavond wordt uitgezonden (Nederland twee, 20.55 uur). Maar het gaat in het bijzonder over postduiven.
Een paar jaar geleden vroeg Wouter Klootwijk zich in zijn Wilde Keuken al eens af waar legkippen blijven als ze uitgelegd zijn en worden afgedankt. Dat zijn er elk jaar maar liefst 30 miljoen, twee kippen per Nederlander. Maar soepkippen, want dat zijn het, zijn bijna nergens te koop. De vraag van vandaag is dezelfde. Waar blijven de postduiven? Het zijn er geen 30 miljoen, maar zoveel scheelt het niet eens. Harde cijfers zijn er niet, maar in Nederland wonen op z’n minst 5 miljoen en misschien wel 10 miljoen duiven in de tillen van de melkers. (Duiventil, duivenmelker).
Maar nooit en nergens staat postduif op de kaart. Sterker. Stadsduiven vormen een mengeling van duivenrassen en zeker zitten daartussen verdwaalde postduiven en nakomelingen van postduiven. Mee dankzij de gulle burgers in de stad – je hebt er die speciaal voer kopen voor de duiven in hun straat – gaat het de duiven goed en er komen er telkens meer. De stand wordt min of meer onder controle gehouden door professionele duivenvangers. Nog maar eens de vraag: waar blijven dan de duiven die ze vangen. In elk geval een deel er van gaat naar een poelier, maar nog steeds is zo’n vogeltje niet terug te vinden op een kaart. Zou de chef ‘stadsduif’ op de kaart zetten, geen mens zou hem bestellen want: het is algemeen bekend dat stadsduiven enge ziekten onder de leden hebben.
Dat komt in de uitzending van De Wilde Keuken niet aan de orde. Maar hier wel. Want wat algemeen bekend is, is dat dan ook zo? Foodlog legt het zijn lezers voor.
Is een stadsduif een vuilnisvat vol ziekten? Zo ja, hoe komt het dan dat het ze niet hindert in hun bestaan en ze zich alsmaar kunnen vermeerderen? Of is het gewoon niet waar?
Fotocredits: Bureau Voorlichting. Monument in Brussel voor de (naar beneden) gevallen postduiven in de Eerste Wereldoorlog.
Dit artikel afdrukken
Maar nooit en nergens staat postduif op de kaart. Sterker. Stadsduiven vormen een mengeling van duivenrassen en zeker zitten daartussen verdwaalde postduiven en nakomelingen van postduiven. Mee dankzij de gulle burgers in de stad – je hebt er die speciaal voer kopen voor de duiven in hun straat – gaat het de duiven goed en er komen er telkens meer. De stand wordt min of meer onder controle gehouden door professionele duivenvangers. Nog maar eens de vraag: waar blijven dan de duiven die ze vangen. In elk geval een deel er van gaat naar een poelier, maar nog steeds is zo’n vogeltje niet terug te vinden op een kaart. Zou de chef ‘stadsduif’ op de kaart zetten, geen mens zou hem bestellen want: het is algemeen bekend dat stadsduiven enge ziekten onder de leden hebben.
Dat komt in de uitzending van De Wilde Keuken niet aan de orde. Maar hier wel. Want wat algemeen bekend is, is dat dan ook zo? Foodlog legt het zijn lezers voor.
Is een stadsduif een vuilnisvat vol ziekten? Zo ja, hoe komt het dan dat het ze niet hindert in hun bestaan en ze zich alsmaar kunnen vermeerderen? Of is het gewoon niet waar?
Fotocredits: Bureau Voorlichting. Monument in Brussel voor de (naar beneden) gevallen postduiven in de Eerste Wereldoorlog.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Arend, ik ben geneigd te denken dat Chlamydia vooral via stofdeeltjes uit mest van duiven overgedragen kan worden en heb ook nog niks kunnen vinden wat er op wijst dat je het via het eten van duif op kunt lopen. Ook hier zal wel gelden: mits voldoende verhit.
Hans, er zijn ook nogal wat duivenliefhebbers die het gebruik van antibiotica en voedingssupplementen afgezworen hebben. Vroeger de meerderheid (toen het 't renpaard van de kleine man was), tegenwoordig een minderheid waartoe ik ook behoor. Ik zou ze dus met een gerust hart kunnen eten, maar beheers het slachten en klaarmaken niet.
@hendrik: mooi verhaal. Volgens mij is het trouwens verboden om met loden hagel te schieten dus daar ben ik niet bang voor.
@wiebren: weet je ook of deze ziektes gevaarlijk zijn voor mensen als je de duiven eet?
Jullie schieten (laten schieten) er toch niet te veel hè. Om jullie enthousiasme wat in te perken dit verhaal:
Twee eeuwen geleden was de Amerikaanse trekduif de talrijkste vogel op Aarde. De aantallen waren zo groot, dat als de reusachtige zwermen overvlogen , de uitwerpselen als sneeuw naar beneden dwarelden, waardoor ze een witgekleurd landschap achterlieten. In het midden van de negentiende eeuw ontwikkelden de Europeanen methoden om deze bestaansbron op grote schaal te oogsten. Het begin van het einde was de uitvinding van het achterladende geweer rond 1870. Met dit geweer kon een jager vijftig vogels doden voordat zijn kameraad met een voorlader zijn lading gereed had. Rond 1890 was de trekduif serieus in de problemen en in het voorjaar van 1900 werd de laatste wilde vogel in Ohio gedood. Men vond nieuwe soorten zoals plevieren en wulpen. Aan het begin van de twintigste eeuw, nadat ze alle grotere soorten hadden weggeschoten, waren de commerciële jagers gedwongen over te schakelen op zielige ondernemingen zoals het schieten van zwaluwen. Soms werden honderden van deze vogels met één schot gedood. Hun deerniswekkende, muisgrote karkassen werden in ongekende aantallen verkocht op de markten van New York en Philadelphia, omdat de grotere soorten er niet meer waren. (Vrij naar Tim Flannery)
Ik heb het opgestopte beestje laatst nog in het universiteitsmuseum van Göttingen aanschouwd, mooie vogel.
Nog even over dat lood in ons wild. Duits onderzoek toont aan dat er heel wat splinters en splintertjes verspreid achterblijven in het wild en van loodvergiftiging word je niet veel snuggerder.
Als ik die Anjou-duif zo google dan kom ik op dezelfde houderij als wat ik eerder al aangaf als de overzeese Squab.
Het verhaal van Hans doet me denken aan de vee -en wildhandelaar Mintjes waar ik vroeger altijd m'n overtollige duiven naar toe bracht, als ik het goed heb op dinsdagavond. Een klein boerderijtje met vele dieren in kratten klaar voor de rit naar de markt in Barneveld die deze oude man met houten been zelf opstapelde en sorteerde. In de ene hoek wat duiven die tot de dag dat ze naar Barneveld moesten nog wat werden bijgevoerd, ergens anders zaten weer wat kippen, eenden, fazanten en ander kleinvee (foto staat hier. Ook daar kwamen allerlei mensen levende have aanvoeren die ze over hadden, seizoensgebonden vaak. In België gaat dat nog steeds zo, bij ons is het grotendeels uitgestorven.
De stadsduiven zijn zoals ik eerder al aangaf vaak behept met allerlei ziektes zonder dat ze er ogenschijnlijk heel erg onder lijden (voor de leken, als ik ze zo thuis in het hok had zitten schaamde ik me wel dood overigens). Een bekende is Chlamydia psitacci (papegaaienziekte) waar de 'duivenprofessor' Daniël Haag Wackernagel samen met anderen onderzoek naar gedaan heeft. Hier een peer-artikel.
@hans dank voor je mooie en informatieve reactie! Mijn eigen conclusie is dat ik alleen nog duif koop als ik de leverancier echt kan vertrouwen.