1 min
We dachten dat de tong een grote rol speelt bij onze smaakperceptie. Onderzoekers hebben inmiddels bewezen dat smaak zich volledig in de hersenen vormt.
De gangbare opvatting tot nu toe was dat mensen 5 smaken - zoet, zuur, zout, bitter en umami - proeven met hun tong, waarna de smaakpapillen een signaal doorgeven aan de hersenen. Onderzoekers van de Universiteit van Columbia zeggen nu dat onze smaakperceptie gemakkelijk te veranderen is door manipulatie van groepen cellen in de hersenen. “Smaak zit uiteindelijk in de hersenen”, zegt onderzoeksleider Charles Zuker. “Smaakreceptoren in de tong detecteren zoet of bitter, maar het zijn de hersenen die betekenis geven aan deze chemicaliën.”
Zuker en zijn team borduurden voort op eerder onderzoek waaruit bleek dat er speciale receptoren op de tong zitten voor elke smaak en dat elke klasse van receptoren een specifiek signaal naar de hersenen stuurt. Nu bewezen de wetenschappers dat elke smaak wordt waargenomen door unieke groepen van hersencellen en in afzonderlijke locaties van de hersencortex.
De wetenschappers injecteerden middelen in de hersenen van muizen waarmee ze de 'zoete' neuronen konden inactiveren. De muizen proefden vervolgens geen zoet meer, maar nog wel bitter. Zodra de drug uit de hersenen was gespoeld, konden de muizen opnieuw een zoete smaak proeven. Dit werkte precies hetzelfde bij het inactiveren van de 'bittere' neuronen in de hersenen van de muizen. Hierdoor proefden de muizen geen bitter, maar wel zoet.
Smaken aanzetten
De onderzoekers gebruikten vervolgens optogenetica, waarmee ze met laserlicht direct specifieke neuronen konden activeren. Opvallend was dat onderzoekers de muizen konden laten geloven dat ze bitter of zoet proefden bij het drinken van puur water. Zo vertoonden de proefdieren gedrag gelinkt aan zoet, zoals extra veel likken, als de zoete neuronen geactiveerd werden. Bij het stimuleren van de bittere neuronen, proefden de muizen bitter. Dit kwam tot uiting in gedrag als kokhalzen.
Niet aangeleerd
De wetenschappers deden deze optogenetische testen ook op muizen die daarvoor nog nooit zoete of bittere stoffen hadden geproefd. Ook dan toonden de dieren gedrag dat klopte met de geactiveerde neuronen. Dit laat zien dat smaakpercepties onafhankelijk zijn van ervaring en niet zijn aangeleerd. Dit in tegenstelling tot het reuksysteem. Willen geuren betekenis hebben, dan moeten ze gelinkt zijn aan ervaringen.
Uit testen waarbij proefdieren soms echte en soms virtuele -met laserlicht nagemaakte- smaakprikkels kregen, bleek dat de muizen bij beide soorten prikkels hetzelfde gedrag vertoonden. Dit laat zien dat de perceptie van bitter of zoet ook door het laserlicht nagebootst kan worden. "In other words, taste is all in de brain", aldus Zuker.
Het onderzoek is verschenen in Nature.
Fotocredits: ‘Human tongue, taste buds for bitter (sweet) are marked’,Rainer Zenz via Wikimedia
Dit artikel afdrukken
Zuker en zijn team borduurden voort op eerder onderzoek waaruit bleek dat er speciale receptoren op de tong zitten voor elke smaak en dat elke klasse van receptoren een specifiek signaal naar de hersenen stuurt. Nu bewezen de wetenschappers dat elke smaak wordt waargenomen door unieke groepen van hersencellen en in afzonderlijke locaties van de hersencortex.
Elke smaak wordt waargenomen door unieke groepen van hersencellen en in afzonderlijke locaties van de hersencortex.Smaken uitzetten
De wetenschappers injecteerden middelen in de hersenen van muizen waarmee ze de 'zoete' neuronen konden inactiveren. De muizen proefden vervolgens geen zoet meer, maar nog wel bitter. Zodra de drug uit de hersenen was gespoeld, konden de muizen opnieuw een zoete smaak proeven. Dit werkte precies hetzelfde bij het inactiveren van de 'bittere' neuronen in de hersenen van de muizen. Hierdoor proefden de muizen geen bitter, maar wel zoet.
Smaken aanzetten
De onderzoekers gebruikten vervolgens optogenetica, waarmee ze met laserlicht direct specifieke neuronen konden activeren. Opvallend was dat onderzoekers de muizen konden laten geloven dat ze bitter of zoet proefden bij het drinken van puur water. Zo vertoonden de proefdieren gedrag gelinkt aan zoet, zoals extra veel likken, als de zoete neuronen geactiveerd werden. Bij het stimuleren van de bittere neuronen, proefden de muizen bitter. Dit kwam tot uiting in gedrag als kokhalzen.
Niet aangeleerd
De wetenschappers deden deze optogenetische testen ook op muizen die daarvoor nog nooit zoete of bittere stoffen hadden geproefd. Ook dan toonden de dieren gedrag dat klopte met de geactiveerde neuronen. Dit laat zien dat smaakpercepties onafhankelijk zijn van ervaring en niet zijn aangeleerd. Dit in tegenstelling tot het reuksysteem. Willen geuren betekenis hebben, dan moeten ze gelinkt zijn aan ervaringen.
Uit testen waarbij proefdieren soms echte en soms virtuele -met laserlicht nagemaakte- smaakprikkels kregen, bleek dat de muizen bij beide soorten prikkels hetzelfde gedrag vertoonden. Dit laat zien dat de perceptie van bitter of zoet ook door het laserlicht nagebootst kan worden. "In other words, taste is all in de brain", aldus Zuker.
Het onderzoek is verschenen in Nature.
Fotocredits: ‘Human tongue, taste buds for bitter (sweet) are marked’,Rainer Zenz via Wikimedia
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Dirk, mocht je geen sterretjes meer zien, maar lichtflitsen. Ga met spoed naar de oogarts. Die zijn hartstikke goed om dat door een lastige operatie te repareren. Neem dat serieus!!
#6 Dirk, jij ziet wel eens sterretjes. Dat is niet best, want die sterretjes die jij ziet die zijn er niet. Ik ben geen medicus, maar zoals je weet, is de oplossing dat je met gezwinde spoed iedere ochtend 60 minuten gaat snelwandelen zodat de slagadertjes in je hersenen eens lekker doorgespoeld worden. De aanbeveling om minimaal 30 min per dag moet sporten, geldt zeker voor jou en maak er maar rustig 60 van. Je zult zien, die sterretjes verdwijnen.
Ik heb bijzondere ogen. Het beeld waar ik dagelijks naar kijk. En het geldt ook op zondag, staat op mijn netvlies volledig op zijn kop!! En toch zie ik het in mijn hersenen dat het weer rechtop staat.
Er is een behandelingstechniek waarbij een stukje uit het netvlies 180 graden wordt gedraaid. Na de operatie ziet de patiënt dat stukje van het beeld in zijn hersenen 180 graden gedraaid, dus op zijn kop. En na de gewenning gaat het vanzelf weer rechtop staan.
Sommige mensen die een licht hersen infarct hebben gehad, hebben beeld uitval. Een gedeelte van het beeld zien ze niet meer, nooit meer.
In de praktijk blijkt dat deze verschijnselen zich weinig voordoen bij diegenen die de voedingsadviezen van Klazien uit Zalk hebben gevolgd. En jij begrijpt nu waarom.
Dick #2,
Onderaan de streep komt het er op neer dat de signalen van alle sensoren in ons lichaam via elektrische pulsen via onze zenuwbanen aankomen bij specifieke zenuwcellen in de hersenen. Van daaruit worden andere cellen gestimuleerd, maar in dat geval via neurotransmitters. Voor zover mij bekend is, komt een "ervaring" tot stand als bepaalde groepen zenuwcellen op een specifieke manier geprikkeld worden.
Volgens mij hebben deze onderzoekers de gebieden gelokaliseerd die tezamen een ervaring van een smaak geven. Door die groep te prikkelen ontstaat de ervaring. Die prikkeling kan zijn oorsprong hebben in de sensorische cellen in de tong, maar ook als de tussenliggende zenuwbaan geprikkeld wordt, of de juiste hersencellen.
Als je de juiste groepen hersencellen kent, zou dit in principe voor elk zintuig moeten kunnen. Zo worden bij hersenoperaties in hersendelen die vlak bij sensorische (of andere) gebieden liggen, met een klein stroompje de gebieden eromheen afgetast om vast te stellen waar de grenzen liggen waar nog veilig te snijden is. Die stimulans kan een ervaring geven (die de patiënt continue aan de opererende arts moet vertellen) of bijvoorbeeld spraak beïnvloeden.
Een tweede voorbeeld is stimulans met externe elektroden of met magnetische velden. Ook dat kan ervaringen opwekken (zoals het gevoel dat er iemand achter je staat, schijnt doodeng te zijn).
Kortom, Wicher heeft gelijk. Elke ervaring vindt in de hersenen plaats. Vreemd dat de smaaksensatie nu ineens neer wordt gezet als een uitzondering.
Ik zie wel eens sterretjes, waar andere mensen niets zien, dus, idd, de hersenpan speelt ook grote rol.
Goh, wat ingewikkeld! Kan het ook eenvoudiger zodat blijkt dat Fresco gewoon dubbelblind uit haar nek kletst?