2 min
Ik zag na alle behulpzame reacties op het varkensdrama zoveel beren (ongecastreerd & onverdoofd) op de weg, dat somberheid me naar de keel vloog, en ik zelf naar de fles. Waarvan je gedachten inzake het varken knap sentimenteel kunnen worden, zodat je alweer ontroerd wordt door ál die dappere slagers die nog (zouden) bestaan die zélf hun varken slachten en die onze klandizie zo hard nodig hebben, zodat we hier de wereld gaan verbeteren door daar een lijstje van te maken. (Maar meer nog hebben ze de klandizie nodig van grand cafés en brasserieën, waar de pretenties Frans zijn, maar waar nimmer een goed varkensworstje met aardappelsalade of gebraden varkensbuik met linzen gesignaleerd wordt, zonder dat dat gemis aan eenvoudig eten de Joep Habetsen of Mac Van Dinthers opvalt.
(Johannes van Dam evenmin, want die probeert zijn laguiolemes exclusief uit op ossehaas en ribeye...) (Ze hebben ook de lokale klandizie nodig van verzorgingstehuizen, bedacht ik ook nog, maar die kiezen om budgettair-logistieke reden voor de Deli XL; het is daarbij onze eigen lieve overheid die lokale levering door een plaatselijke slager onmogelijk maakt: vergunningen worden al ingetrokken bij één muurtegeltje waar een scheurtje in zit.)
Waarna je vervolgens in snikken of in hard lachen uit kunt barsten, want je verandert-verbetert de wereld van Nutreco en Dumeco en hun ontzagwekkende monopolie niet met een lijstje van nog-zelf-slachtende slagers ...
N+D hebben bij mijn weten “de markt in handen” (d.i. zowel van de slachthuizen als het veevoer) en bepalen dus met z’n tweeen de prijs+kwaliteit van het varken, 1 euro per kilo. Voor een biologisch varken ietsje meer, maar weer in het geheel niets als een varken een milimeter spek teveel heeft. (Ook de biologische varkens ‘moeten’ mager zijn, wat ook weer een onderdeel vormt van het probleem.)
Van dat monopolie begrijp ik helemaal niets: net als de literaire vertalers of de garnalenvissers word je als biologische boerin door de Mededingingsautoriteit gearresteerd en beboet als je samen met een paar andere biologische varkensboeren je prijs afspreekt, want verkopers mogen niet samenwerken, maar inkopers (er zijn er écht maar twee, volgens LEI/WUR-rapport Wie voedt Nederland? 2003) mogen dat wel, zolang ze maar doen alsof dat niet zo is. Gaarne uitleg hierover als ik het mis heb en er een econoom beschikbaar is in dit discussiepaleis.
Voor die gangbare prijzen zou ik als varkensboerin mijn zeugen niet op stro kunnen gaan zetten, want de Rabo leent me zonder dat ik een wurgcontract afsluit met een van de twee Hiepers of Supers der “varkensintegraties” het geld niet voor een potstal voor de zeugen en buitenverblijven voor de biggen. Waar de Rabo gelijk in heeft, want voor het aflossen van de hypotheek moet ik toch wel wekelijks zo’n twintig varkens afzetten (of zelf verwerken tot preskop en pâté), en wie neemt die voor een fatsoenlijke prijs van me af? Twintig biggen per week is wel het minste, om een dierentransportauto-Comfort-Class voor te kunnen laten rijden, maar heb ik als ik zoveel dieren te verzorgen heb, nog tijd om ze zelf te verwerken? (En hoeveel geld heb ik nodig om de varkensquota en de AID keurmeesters te betalen, kan meneer Joep, de parttime varkensboer die op 2 augustus reageerde, me daarover inlichten, in ruil voor adressen van de mogelijke nabije kleine slachthuizen die ik weer ken?)
Zodat, dit alles overtobbende zonder uitzicht, Wouter van der Land's hautaine voorstel “zorg dat boeren aan dierenwelzijnsregels kunnen voldoen”, me nogal van slag bracht, want wie zorgt daar dan voor? Die fijne slager die nog zelf zijn varkens slacht, heeft er aan een stuk of vijf per week meer dan genoeg, en dan moet je nog weer hopen dat het een goede worsten- en hammenmaker is, wat weer een heel ander ambacht is dat tijd en investeringen vereist. Wat weer de reden is dat veel ‘biologische’ slagers het worstmaken uit handen hebben gegeven aan Dumeco, wat ze weer niet tot aantrekkelijke cq ‘ambachtelijke’ of goede
slagers maakt ...
Dus kom op Lizet, maak HIER een Slow Food studieclub van, buig je over het verschijnsel dat de hedendaagse eetcultuur uit rivierkreefteschuim-ellende bestaat in plaats van een gebraden
varkensbuik. Ik ben alleen bang dat het onderwerp te complex is om het ook nog op een ‘gezellig genieten’ te gaan zetten ...
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Ik kom net terug uit Frankrijk en... het vlees is daar een stuk duurder dan hier, eigenlijk is alles wel een stuk duurder daar maar oh mijn god, wat een heerlijkheden... als consument en amateur kok zou ik veel liever ietsjes meer betalen voor zulke smakelijke vleeschjes en groentes...
Ik koop het goedkoop omdat mij geen andere keus word geboden. (Als u het beter weet, graag adres van de zaak vermelden in of rond Amsterdam!)
Mijn repliek hier.
'Klootwijk, dit klinkt slap en krom. Natuurlijk wil de consument zo goedkoop mogelijk vlees. Bewijs: hij koopt het.'
Wat een smerig soort bewijs. Daarmee kun je ook bewijzen dat de man een hoerenloper is want hij loopt hoer.
Goedkoop vlees wordt ons aangeboden. De wedloop om een steeds goedkoper product is niet uitgelokt door consumenten. Men kwam eenvoudig niet op het idee dat je (1968) cola ook per liter zou kunnen kopen, maar opeens was het er en zo'n grote fles kostte maar ietsje meer dan een kleintje.
Als je mij, slap en krom, leert dat een kip twee euro kost, dan kan ik er moeilijk vier voor betalen. Maar toen ik klein was leerde ik dat zoiets als een kip een godsgeschenk was voor VVD-ers op zondag. Veel later kwam bij ons een kip in huis, wat een genot, wat een opwinding, en wat een geld had ie gekost, vanzelfsprekend, maar gefinancierd door een rijke oom.
Dat is niet meer. De internationale agrarische industrie verkoopt ons kippen die minder kosten dan de servetten waarmee je je mond af veegt. En niet omdat we er slap en krom om vroegen.
Nu, zoveel jaar later, ontwaakt belangstelling voor iets beters.
Niet iets wat per se meer kost, maar wat mogelijk wat lekkerder is of iets anders plezierigs heeft. Er zijn nogal wat consumenten die er geld voor over hebben, voor iets beters (in welke zin dan ook) en het zouden er meer kunnen worden. Zeik ze niet af alsjeblieft, elitairen.
Het lijkt me terecht hier een nieuw hoofdstuk van te maken. Het gaat over een ander hoofdstuk in het onderwerp voedingseconomie: de trade off tussen winst en waarde. De laatste is, ik geloof dat Klootwijk daar ook op doelt, vlgs mij volledig uit ons eten verdwenen.
Die discussie graag verder op de voorpagina. Uiteraard niet die over Diny's posting. Die horen hier.
@Klootwijk,
Het lijkt mij ook arrogant om de consumenten neer te zetten als pavlovhondjes, zoals je nu doet. "Schuldig" is misschien een te zwaar begrip, maar medeverantwoordelijk zijn ze/we zeker. Er zijn aan de andere kant heel veel mensen die bij Fair Trade-winkels kopen, en daarmee dus hun verantwoordelijkheidsgevoel actief tonen. Mensen hebben ook een zwarte kant; als het even kan zetten we ons verantwoordelijkheidsgevoel tussen twee haakjes bij een kiloknaller. Maar wat is de oplossing om een betere wereld te krijgen? Meer regels om menselijke fouten te corrigeren of mensen stimuleren om zich verantwoordelijker te gedragen? Het laatste heet beschaving en is wmb de koninklijke weg, met maximale bewegingingsvrijheid voor iedereen.