Nieuw onderzoek laat zien dat de glycemische index van een voedingsmiddel - de snelheid waarmee het onze bloedsuikerspiegel verhoogt - geen vaststaand gegeven is. Afhankelijk van het eetgerei dat we gebruiken, de hoeveelheid die we in onze mond nemen en hoe vaak we er op kauwen stijgt of daalt de GI van wat we eten. Dat ontdekten onderzoekers van de National University van Singapore toen zij gezonde vrijwilligers witte rijst voorzetten.
Stokjes, vingers of lepel
In Singapore wonen Chinezen, Maleisiërs en Indiërs. Ieder van die ethnische groepen eet zijn rijst op een andere manier. De Chinezen gebruiken stokjes, de Maleisiërs en Indiërs hun vingers. Alle drie de groeperingen maken ook gebruik van een lepel.
Voor het experiment van de National University kregen de (11) proefpersonen bij verschillende sessies steeds een afgepaste hoeveelheid witte rijst te eten - met stokjes, hun vingers, of een lepel. Tijdens het eten werd het kauwen gemeten en gedurende twee uur na de maaltijd de glycemische response. Als controle-voedsel werd (ook in drie afzonderlijke sessies) een glucose-oplossing gegeven.
De resultaten waren opvallend. De glycemische index van rijst die met stokjes gegeten werd, lag met 68 beduidend lager dan de GI van rijst die met een lepel gegeten werd en op 81 uitkwam. Aten de proefpersonen de rijst met hun vingers, dan scheelde dat nauwelijks voor de GI van de rijst.
Hapgrootte en kauwfrequentie
Wat daarbij waarschijnlijk een rol speelde was de hoeveelheid rijst per mondvol en snelheid van eten bij het verschillende gerei. Aten de proefpersonen met stokjes, dan namen ze meer happen, kauwden ze beter en deden ze langer over het consumeren van de hele portie dan wanneer ze met een lepel aten. Hun glycemische respons bleek een significante relatie te hebben met hun eetgerei. Bij het gebruik van hun vingers werd er geen vergelijkbaar verband aangetoond.
De onderzoekers suggereren dat het eten met verschillend gerei de eter dwingt tot meer of minder kauwen en grotere of kleinere happen, en dat dat van invloed is op de glycemische index van witte rijst. Het onderzoek is verschenen in Physiology and Behavior.
Het onderzoek is een nieuwe aanwijzing dat de glycemische index - vaak vertaald als 'goede' of 'slechte' koolhydraten - wel eens minder van belang zou kunnen zijn dan hoe of wat we eten.
Fotocredits: 'riced out', Scott J. Waldron
Dit artikel afdrukken
Stokjes, vingers of lepel
In Singapore wonen Chinezen, Maleisiërs en Indiërs. Ieder van die ethnische groepen eet zijn rijst op een andere manier. De Chinezen gebruiken stokjes, de Maleisiërs en Indiërs hun vingers. Alle drie de groeperingen maken ook gebruik van een lepel.
Voor het experiment van de National University kregen de (11) proefpersonen bij verschillende sessies steeds een afgepaste hoeveelheid witte rijst te eten - met stokjes, hun vingers, of een lepel. Tijdens het eten werd het kauwen gemeten en gedurende twee uur na de maaltijd de glycemische response. Als controle-voedsel werd (ook in drie afzonderlijke sessies) een glucose-oplossing gegeven.
De resultaten waren opvallend. De glycemische index van rijst die met stokjes gegeten werd, lag met 68 beduidend lager dan de GI van rijst die met een lepel gegeten werd en op 81 uitkwam. Aten de proefpersonen de rijst met hun vingers, dan scheelde dat nauwelijks voor de GI van de rijst.
Hapgrootte en kauwfrequentie
Wat daarbij waarschijnlijk een rol speelde was de hoeveelheid rijst per mondvol en snelheid van eten bij het verschillende gerei. Aten de proefpersonen met stokjes, dan namen ze meer happen, kauwden ze beter en deden ze langer over het consumeren van de hele portie dan wanneer ze met een lepel aten. Hun glycemische respons bleek een significante relatie te hebben met hun eetgerei. Bij het gebruik van hun vingers werd er geen vergelijkbaar verband aangetoond.
De onderzoekers suggereren dat het eten met verschillend gerei de eter dwingt tot meer of minder kauwen en grotere of kleinere happen, en dat dat van invloed is op de glycemische index van witte rijst. Het onderzoek is verschenen in Physiology and Behavior.
Het onderzoek is een nieuwe aanwijzing dat de glycemische index - vaak vertaald als 'goede' of 'slechte' koolhydraten - wel eens minder van belang zou kunnen zijn dan hoe of wat we eten.
Fotocredits: 'riced out', Scott J. Waldron
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 8 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 8 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Unprocessed en je komt overal mee weg. Ook met ongeraffineerde suiker.
Uiteraard, minder koolhydraten ;-)
Peter, wat je zegt is dat GI en GL theoretische modellen zijn, die in de praktijk van het eten, alle omstandigheden bij elkaar (portiegrootte, menusamenstelling, timing en tijdstip, duur v/d maaltijd etc.) hun betekenis verliezen.
Wat mij op de volgende vraag brengt: heeft het dan helemaal geen zin (of is het misschien zelfs onmogelijk) om je dieet zo aan te passen dat zich geen grote glucosepieken en daardoor pieken in de insulinesecretie voordoen? Maw is het wel mogelijk om de schommelingen in glucose/insuline te matigen? Op die opvatting is zowat elke aanbeveling voor gezond eten gebaseerd.
Helemaal Dick. Bewijst niets maar als de ene JAMA studie laat zien dat lagere GI 'geassocieetd' met lager risico op 'Diabetes type 2' en de volgende JAMA studie dat het eigenlijk minimale effecten geeft? Verder zijn de publicaties van bv een Neal Barnard heel positief over vegetarisch (dus groente bv) en diabetes. Ik bedoel dus te zeggen dat de ene associatie niet verklarend is en dat er meerdere zijn, dus inderdaad zoals Dennis gestart is met zijn stuk......de manier van eten is er ook 1, wanneer, waar, hoe, met wie, tijdstip op de dag etc etc etc.
Peter, over groenten moeten eten. Wat bewijst dat dat moet? Volgens Martijn Katan helpen ze niet tegen kanker en zijn ze misschien wel alleen maar goed vanwege de afwezigheid van iets anders. Hoe moeten we met zo'n stelling omgaan in het licht van de discussie die Dennis Zeilstra hier gisteren startte?
Het verlaten van GI als relevante notie is - in jouw optiek - alleen maar een andere variant van de gedachte dat stofjesonderzoek 'bust' is en de aandacht op voedingsmiddelen en - kennelijk - manieren van die eten moet komen te liggen.