Het mechanisme achter dat evolutionair bewaarde beschermingssysteem draait om het receptoreiwit RAGE. Dat stuurt vetcellen aan om hun inhoud prijs te geven om verbrand te worden (voor energie of warmte) of het vet juist vast te houden. Als het lichaam stress ervaart, zoals in tijden van ondervoeding, gaat de rem op de vetstofwisseling.
Tijden van overvloed
“Maar”, zegt Ann Marie Schmidt, endocrinoloog aan de New York University School of Medicine en ontdekker van het mechanisme, “in tijden van overvloed, als er geen tekort is aan voedingsstoffen, is de receptor nog steeds aanwezig en in staat die ongelukkige rol te spelen om energie te hamsteren en niet toe te staan dat het verbruikt wordt.” The Atlantic schrijft over haar onderzoek, dat gepubliceerd werd in het vakblad Cell Reports.
Het ‘anti-verhongeringsmechanisme’ reageert op stress in de cellen ten gevolge van overeten op dezelfde manier als op stress voor verhongering en is daarmee een “vloek geworden in tijden van overvloed”, zegt Schmidt. Ze doet al sinds 1992 onderzoek naar RAGE.
De receptor, die op de wand van vetcellen zit, wordt actief door AGE’s, advanced glycation endproducts, grote moleculen die gevormd worden uit glucose, vet en eiwitten uit voeding in het bloed. Dat gebeurt vooral bij oudere, diabete en/of obese patiënten, maar ook bij gezonde mensen. RAGE reageert niet alleen op AGE’s, maar ook op vetten en eiwitten als die samenklonteren en vervormen tot giftige oligomeren (samengestelde moleculen) in mensen die meer eten dan hun voorouders deden, denkt Schmidt.
Vetbesparing
Vooralsnog is het mechanisme van vetbesparing en -afgifte alleen aangetoond in muizen. Schmidt gebruikte twee soorten, normale muizen en een speciaal gekweekte soort die geen RAGE produceerde. Die laatste kwamen maar liefst 70% minder aan in gewicht dan de normale, op hetzelfde vette dieet. Bovendien hadden de muizen zonder RAGE lagere bloedsuikerniveaus en verbruikten ze meer energie voor dezelfde activiteiten als de gewone muizen.
Schmidts onderzoekgroep heeft een experimentele RAGE-remmer ontwikkeld, die voorkomt dat RAGE actief wordt. Ze wil die in een proef toepassen bij mensen die afgevallen zijn, door een maagoperatie of onder begeleiding, om te bestuderen of zij inderdaad niet of minder aankomen.
De ontdekking biedt meer mogelijkheden dan alleen gewichtscontrole. “Omdat RAGE uit het immuunsysteem voortkomt, kan het blokkeren ervan ook de ontstekingssignalen verminderen die bijdragen aan insulineresistentie en diabetes,” zegt Schmidt tegen ScienceDaily. “Zulke behandelingen kunnen in het hele lichaam de systemische inflammatie verminderen, die een risicofactor is voor atherosclerose, kanker en de ziekte van Alzheimer.”
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Kanker / Alzheimer voorkomen zoals staat in de inleiding, of een vermindering van systemische inflammatie wat weer een risicofacor is (1 vd vele?) voor kanker en Alzheimer wat staat in de laatste alinea. Dat is nogal een verschil in impact!
Meest bepalend zijn vooral de synthetische hulpstoffen in steeds meer voeding- en genotmiddelen. De meest geavanceerde varianten zijn letterlijk niet kapot te krijgen, zoals een vooraanstaand chemicus me uitlegde.
Na het ontdekken ervan was het te laat om deze stoffen nog ter discussie te stellen. Ze waren en zijn teveel drager van de meest lucratieve verdienmodellen om zelfs nog maar ruimte te laten voor debat daarover.
De vermenging van die chemische alleskunners met natuurstoffen als vet, zout en suiker worden ook niet meer (volledig) kapot te krijgen. Ze zijn daarna verantwoordelijk voor meer ontregeling van weefsel en organen dan ons lief is. Mede daardoor keren die tot een eeuw nog onmisbare voedingsstoffen zich tegen de zich met geavanceerd voedsel voedende mens.
Marcel #2: Interessante opmerking! Zou je wat voorbeelden kunnen noemen van die synthetische hulpmiddelen, en wat maakt ze geavanceerd? Zijn er ook niet-geavanceerde hulpmiddelen? Die vooraanstaande chemicus heeft ongetwijfeld wetenschappelijke publicaties waarin die bewering gestaafd wordt, kun je daar wat referenties van geven?
#Tiny #3 Het is inmiddels al tien jaar geleden, nadat hulpstoffen in zeven narcose en verdovingen in tijdsbestek van drie jaar onherstelbare neurologische schade hadden aangericht. Toen ik hem - als voormalig hoofd van een researchlaboratorium - ontmoette, bracht ik dit ter sprake. Daarop reageerde met het accent van "de letterlijk niet kapot te krijgen meest geavanceerde stoffen". Vooral stoffen die aan benzeen ontleend zijn, duidde hij als meest gevaarlijk. Hij verzuchtte dat deze kennis in het algemeen strikt gemeden wordt.
De behandelend neuroloog verwees naar de dragende hulpstoffen in narcose en verdovingen, waarvan de stapeling hersencellen van het werkgeheugen heeft vernietigd, zoals de MRI zichtbaar maakte. Uit het zeer uitgebreide onderzoek kwam vast te staan dat mijn IQ in doetaken gehalveerd was ten opzichte van denktaken. Het uitzonderlijke was dat ik dit kon hanteren in tegenstelling tot de standaard diagnose van langdurige opname of hoogstens dagelijkse zorg aan huis.
Het kunnen hanteren van de beperkingen werden na de reeks onderzoeken toegeschreven aan mijn gebruik van pure tabak. Met ingehouden opwinding had men mijn aandoening als 34e aangemeld in de reeks van aandoeningen, waarbij tabaksgebruik een gunstige uitwerking heeft. Maar ook die kennis houdt men vertrouwelijk en dient men (vooral) voor tabaksgebruik te waarschuwen.
Recent had een kennis eenzelfde wonderlijke ervaring met een internist, die de kennismaking voor de evaluatie van haar darmonderzoek opende met "U bent recent gestopt met roken!". Haar darmontstekingen blijken door tabaksgebruik te worden onderdrukt, waarbij hij een ruim veertigtal helende uitwerkingen van tabak noemde.
Bij de uitwerkingen van chemie blijkt veel buiten de publieke kennis te blijven. Voor de interacties en stapelingen van conserveermiddelen is dat bijzonder kwalijk. Indringend voorbeeld zijn die in bak-, braad- en broodsmeermiddelen met die in bewerkt vlees en vleeswaren.
E200 SORBINEZUUR Natuurlijk of chemisch conserveermiddel dat een wisselwerking kan aangaan met andere toevoegingen, in het bijzonder met nitraten. Onderzoek heeft vastgesteld dat deze toevoeging enzymatische systemen in het lichaam kan verstoren wat veel schadelijke aandoeningen kan veroorzaken.
E201 NATRIUMSORBAAT Veelgebruikt chemisch conserveermiddel dat mogelijk een interactie aangaat met nitraten en geboorteafwijkingen veroorzaakt. Overige risico's: astma, netelroos, neusverkoudheid en darmstoornissen.
Het dagelijks moeten leven met de gevolgen van de chemie zet me aan deze zaken intensief te volgen. Meest verwonderlijk en ook veelzeggend is dat het na de indringende duiding in de afwijzing van vervolging van de tabaksindustrie door het Haags Gerechtshof op 6 december vorig jaar stil is gebleven. Ook ondanks dat vooral artsenorganisaties vele tienduizenden euro's voor het proces bijeen brachten.
De meest betrokken longartsen zijn als te activistisch weggezet en hen werd voor hun inzet toegang tot het budget van de kankerbestrijdingsorganisaties ontnomen.
Het lijkt eenzelfde verloop als wat dokter Meinsma overkwam na zijn "Roken is levensgevaarlijk GEWORDEN!". Hij noemde de toename van de jaarlijkse kankergevallen eind jaren '50 tot zo'n 9.000 schrikbarend, terwijl dit inmiddels in 2018 tot boven de 116.000 is gestegen. Het achtvoudige naar inwoners gerekend in 60 jaar!
Daarop kreeg hij de ruimte voor de opzet van de kankerbestrijding. Ook hij werd te activistisch beschouwd en hij haakte teleurgesteld af. Beschuldigende informatie voor de leidende sectoren betekent voor experts onacceptabele reputatieschade.
Dank voor je reactie, Marcel#4, maar daar kan ik helaas niet zoveel mee. Ik begrijp dat je het nu hebt over effecten van stoffen in narcose middelen, niet over levensmiddelen. Wat de dragende hulpmiddelen zijn maak je ook niet duidelijk. Het lijkt me vooralsnog voorbarig om dat allemaal door te trekken naar levensmiddelen omdat naar ik aanneem de concentraties totaal anders zullen zijn. Uiteraard gaan additieven reacties aan met andere stoffen, daar is niks geheimzinnigs aan, afhankelijk van hun functie worden ze ook geacht dat te doen. Ik herhaal mijn vraag om je claim om ‘onderzoek heeft vastgesteld’ te onderbouwen met wetenschappelijke referenties, zodat ik kan checken wat er precies is onderzocht. Ik geloof niet zo in jouw stelling dat veel buiten de publieke kennis wordt gehouden. In ieder geval kun jij dat tegen gaan door je bronnen openbaar te maken t.b.v. de publieke kennis.