De PvdA bepleit boetes voor supermarkten als blijkt dat hun leveranciers zich schuldig maken aan voedselfraude. Volgens directeur Marc Jansen van het Centraal Bureau voor de Levensmiddelenhandel (CBL) speelt zij daarmee de supers in de kaart en jaagt ze de A-merken het land uit.
De PvdA zet de wereld op zijn kop. Kamerlid Sjoera Dikkers pleit in de media voor boetes voor supermarkten als hun leveranciers frauderen en haalt daar oneigenlijke argumenten voor aan. Wij kunnen het niet vaak genoeg herhalen: er is geen enkel excuus te bedenken voor fraude. Scherp onderhandelen en lage prijzen zijn het eerste excuus dat eraan moet geloven. Iedereen die dat excuus aanvoert, vergoelijkt de fraudeur. Terwijl juist de fraudeur keihard moet worden aangepakt. Als je de redenering van de PvdA doortrekt moet als eerste de consument een boete krijgen omdat hij producten koopt waarmee is gefraudeerd. Dat is natuurlijk de wereld op zijn kop.
Als oplossing zegt het Kamerlid Dikkers dat supermarkten openheid moeten eisen van producenten over de samenstelling van hun producten. Voor huismerken is dat geen enkel probleem. Sterker nog, supermarkten stellen de specificaties op en stemmen af hoe producten worden geproduceerd met welke ingrediënten. A-merken zullen deze informatie nooit delen met hun afnemers (en ook niet met hun concurrenten trouwens). Dikkers wil dat supermarkten de recepten van CocaCola, Heineken, Lays, Becel en alle andere A-merken gaan kennen. Het vermoeden is toch heel sterk dat A-merk fabrikanten deze informatie niet gaan prijsgeven. En als ze daartoe gedwongen worden is het niet uitgesloten dat ze Nederland de rug toekeren. Dat zal even slikken zijn voor de consument, maar het biedt volop kansen voor de huismerken van de supermarkten.
Fotocredits: Rotterdam, uitsnede, Meritis
Dit artikel afdrukken
Als oplossing zegt het Kamerlid Dikkers dat supermarkten openheid moeten eisen van producenten over de samenstelling van hun producten. Voor huismerken is dat geen enkel probleem. Sterker nog, supermarkten stellen de specificaties op en stemmen af hoe producten worden geproduceerd met welke ingrediënten. A-merken zullen deze informatie nooit delen met hun afnemers (en ook niet met hun concurrenten trouwens). Dikkers wil dat supermarkten de recepten van CocaCola, Heineken, Lays, Becel en alle andere A-merken gaan kennen. Het vermoeden is toch heel sterk dat A-merk fabrikanten deze informatie niet gaan prijsgeven. En als ze daartoe gedwongen worden is het niet uitgesloten dat ze Nederland de rug toekeren. Dat zal even slikken zijn voor de consument, maar het biedt volop kansen voor de huismerken van de supermarkten.
Fotocredits: Rotterdam, uitsnede, Meritis
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Als je je leverancier gaat zitten uitknijpen kun je schade verwachten. De leverancier heeft weinig keuze.
Aan de andere kant heeft de leverancier ook een machtspositie. AH kan niet zomaar stoppen met de verkoop van producten die een trouw publiek kennen.
De verwevenheid van multinationale leveranciers met de 'tweede economie' (de aandelen en speculatiemarkt) maakt alles nog complexer, omdat een deel van het geld daarheen moet vloeien, en dividend de prijsstijgingen bepaalt. Dat geldt ook voor supermarkten trouwens, zoals AH die haar uitbreidingen moet financieren uit prijsverhogingen en afknijpen van leveranciers. Een makkie als de concurrentie zoals de C 1000 uitgekocht wordt of dezelfde investeringen moet doen... zoals de Lidl die ook steeds duurder wordt omdat ze haar formule deels losgelaten heeft. De retailer moet niet te schijnheilig doen.
Dat neemt niet weg dat de PvdA een fundamenteel onjuiste positie hier in neemt. De systeemanalisten zijn niet bij deze partij te vinden.
Waarom toch steeds die slachtoffer- en underdogrol, Marc?
Er valt toch niet te ontkennen dat opgevoerde prijsdruk ergens in de aanvoerketen teruggehaald moet worden, met het risico van fraude?
Als je je leverancier verplicht vrijwillig 2 of 3% minder kunt betalen zegt dat ook voldoende over de machtsverhoudingen, lijkt me.
Met die motivatie: "financiering van groei, en daardoor grotere toekomstige leveranciersafzet" weet ik er nog wel eentje: misschien kunnen verse moeders dan óók korting krijgen op hun Nutrilon, wegens grotere afname in de toekomst?
Ik zie maar één "slachtoffer" in dit fraudeverhaal. En dat is de consument, die in goed vertrouwen producten kocht bij supers die misschien, net als de NVWA, wél op papier, maar onvoldoende in de praktijk op kwaliteit testten. Want let's face it:
Die eindverantwoordelijkheid hebben de supers niet waargemaakt.
Leuk hoor, al die eisen: GFSI, BRC, IFS, GlobalGap, HACCP, BRIQ, IKB, IFS, QS.
Wat koop ik daarvoor?
Intussen aten we wél 2 jaar lang paardenvlees van duistere afkomst ipv. rund.
Waar ik in dit kader graag meer van zou weten: hoe komt het dat Spa zo lang uit de schappen weg was? Kwam dat soms ook door de PvdA?
Ps. Er bestaat geen harde zwarte lijst. Want zodra het prijsniveau weer is, waar de inkoper het wil hebben ben je weer van die zogenaamde lijst af en kun je leveren. Ook weer een druk middel om de prijs lager te krijgen. Als inkoper voor een supermarkt is alles geoorloofd.
Interessante discussie hier op een kort stukje van mij dat enigszins prikkelend was neergezet. Dat helpt misschien beter dan een dood-genuanceerde reactie op een uitlating van Sjoera Dikkers. Hopelijk mengt zij zich ook nog in deze discussie. Ik reageer graag op een aantal opmerkingen.
Ja, het gaat hier over verantwoordelijkheden. Blijkbaar is er weinig zicht op hoe supermarkten eisen stellen aan hun directe leveranciers van huismerken. Al ruim 10 jaar moeten producenten voldoen aan een van de door de Global Food Safety Initiative (GFSI) goedgekeurde standaarden. De bekendsten zijn BRC, IFS en GlobalGap. Een HACCP analyse ligt aan de basis van al deze voedselveiligheidsstandaarden. Zonder een van deze certificaten kun je niet leveren aan de Nederlandse retail. Helaas sluit dat fraude niet uit maar daar zijn deze systemen ook niet voor opgericht. Naar aanleiding van de paardenvleesaffaire wordt er nu werk van gemaakt om productauthenticiteit ook te borgen via de GFSI-erkende standaarden. Weer een klus erbij voor de leveranciers en helaas moeten de goeden (de meesten) onder de kwaden (enkelen) lijden. Supermarkten stellen eisen aan hun directe leveranciers van huismerkproducten (BRC, IFS) en aan primaire producenten (GlobalGap, IKB, QS). Er is denk ik te weinig zich op de tussenhandel. Deze tussenhandel (als ze al waarde toevoegt, anders zouden ze uit de keten moeten) zouden we beter in beeld moeten hebben en strenger aanpakken.
Dan de vraag wie waarvoor verantwoordelijk is. Volgens ons is degene waarvan de naam op de verpakking staat, verantwoordelijk voor de inhoud en de juiste labeling. Voor huismerkproducten is dat de supermarktorganisatie, voor fabrikantenmerken is dat de fabrikant. Merkartikelfabrikanten zullen deze verantwoordelijkheden niet willen overdragen aan de supermarkt. Zij laten supermarkten niet in hun keuken kijken. Dat sommigen in deze discussie vinden dat supermarkten een morele verantwoordelijkheid hebben voor de CocaCola’s, Heinekens en Becels van deze wereld, is dan meer een gevoel dan dat bedrijven daar iets mee kunnen. Dat gevoel meen ik ook te bespeuren bij Kamerleden. Wat mij betreft een prima gedachtenexperiment wat er zou gebeuren als een supermarktorganisatie verantwoordelijk wordt gehouden voor producten van Unilever, Kraft, Procter&Gamble; ect. Begin dan svp te denken vanuit het concept ‘marktmacht’.
En tenslotte de rolverdeling dader/slachtoffer. Als je als supermarktorganisatie onderhandelt met een van je 1000 leveranciers (of een van de duizenden potentiele leveranciers) dan praat je over zeer veel condities. Waaronder de productsamenstelling en de kwaliteit van de grondstoffen. En over de prijs. Als je alle productspecificaties (inclusief certificering en borging) bent overeengekomen en je bent een bijbehorende prijs overeen gekomen, dan moeten beide partijen ervan op aan kunnen dat er geleverd wordt zoals afgesproken. Als dan achteraf blijkt dat er geen rundvlees maar paardenvlees (goedkoper) is geleverd, of geen olijfolie maar walnootolie (goedkoper), dan is dat een ernstig vergrijp. Ook als het een 100% veilig product was. Van de betreffende leverancier wordt afscheid genomen, noem het een zwarte lijst. Het is denk ik wel duidelijk wie de dader is in geval van voedselfraude en wat de consequenties zijn van voedselfraude als je gepakt wordt. Supermarkten kunnen slechts enige economische macht uitoefenen. Het is aan de overheid of fraudeurs ook strafrechtelijk moeten worden aangepakt zoals we recentelijk hebben gezien. Ik hoop dat Sjoera Dikkers ook daarop reageert.
Vreemd artikel van Marc Jansen.
Lijkt wel een LTO artkel gemaakt door een LTO bestuurder, dat altijd reactief klaagt.
Lees ik iets van,
-Supermarkten hebben ook een verantwoordelijkheid?
-of Supermarkten nemen een gedeelde verantwoordelijkheid, zeg maar in een keten van verantwoordelijkheid?
Ik zou zeggen, geef een NGO 3 miljoen budget.
-ze kunnen steekproeven in de winkels nemen van producten.
-deze bij 2 of 3 onafhankelijke labs laten testen op alle mogelijke controles.
-als er problemen gevonden worden, dat is de supermarkt idd aansprakelijk, immers zij verkoot het aan de consument in hun winkels.
-als vb geef de supermarkt 3 ton euro boete, terug naar de NGO voor controles.
-en laat de supermarkt maar 4 ton gaanr verhalen op de leverancier.
-zo wordt de leverancier secuur, en de supermarkt scherp, en blijft de verantwoordelijkheid in de keten.
Het is maar een vb, maar ik schrik wel als ik van een CBL bestuurder geen enkele vorm van verantwoordelijkheid lees als supermarkt voor de producten die een consument koopt in hun winkels.