Zijn Nederlandse jagers betere schutters en minder op de sport? Vermoedelijk niet. Er is wel een ander verschil. Nederland is tegen de jacht. Frankrijk niet. De vraag die rest is wie de betere schutter is. De jager die wekelijks jaagt of de 'professional' die zelden of nooit schiet. Menige politieman en soldaat schijnt er bedroevend weinig van te bakken. En weten zulke professionals welk dier ze moeten hebben en welk niet? Hebben ze het geduld om dagenlang achter dat zieke beest aan te gaan?
De vraag is waar Dales het over heeft. Er zijn jagers die geen jagers zijn. Het gefokte 'wild' wordt vijf minuten voor hun komst vrijgelaten. De grootste oen met een huurgeweer kan het niet missen. Zulke schutters mag je van mij een klont lood in de billen schieten.
En nou de schutters van dieren waar er wel teveel van zijn. Zou de jachtopziener vriendelijker afschieten dan de 'amateur'? Wat beweegt jachtopzieners en andere professionele schieters trouwens?
Dales werkt op het gemoed. Laten we het hebben over de cijfers en andere feiten: hoe vaak schiet de Nederlandse jager slechts half raak en kan de professional hem verbeteren? Dat laatst waag ik te betwijfelen. Ik kan me vergissen, maar weet één ding zeker: Dales weet het ook niet.
Monique, dat raakt een een beetje van het paadje, maar ik weet het: jij bent er ook eentje. Je punt klopt volledig. Het 'hazenincident' cumuleerde in die paar jaar tot een koeienincident. Het ging om het claimen van rechten. Daarmee zit je weer in het hart van de discussie. Ook Dales claimt rechten, cq. ontzegt die anderen vcanwege een construct van 'de natuur', cq. de wijze waarop die gemanaged moet worden. Het gesprek moet gaan over het construct, over wat we willen en hoe dat kan.