De site baseert zich op een artikel in Nutrition and Cancer dat de vraagstukken signaleert: de (over)macht van de media die graag met een eenvoudige boodschap 'de' oplossing presenteren en daarbij voorbijgaan aan de complexiteit of juist beperktheid van bepaalde bevindingen: er is een 'miracle food' ontdekt. Daarbij wordt dan voor het gemak maar volstrekt voorbij gegaan aan het feit dat mensen nooit één geïsoleerd voedingsmiddel of nutriënt eten. Ze nemen dat wel graag en snel aan, maar eten in de praktijk altijd een combinatie van allerlei voedingsmiddelen, waarvan veel minder goed bekend is wat dat doet voor hun risico op kanker, hun lichaamsgewicht of algehele gezondheid: "In de dagelijkse werkelijkheid leven we niet op een enkel voedingsmiddel. We eten meerdere keren per dag maaltijden die uit een aanzienlijke hoeveelheid voedingsmiddelen bestaan".
Als voorbeeld voeren de onderzoekers een studie aan waarin bewezen wordt dat de flavonoïden in rode ui het risico op eierstokkanker verlagen. Deze studie werd als een 'feit' op de Amerikaanse televisie gepresenteerd. Maar de onderzoekers weten zonder al te veel moeite meerdere studies te vinden die de resultaten van dit onderzoek in twijfel trekken: "Een verminderd risico op eierstokkanker in relatie tot een verhoogde inname van ui werd in één case-control onderzoek gevonden. Maar drie prospectieve studies vonden geen associatie tussen ui-consumptie en eierstokkanker." Overigens blijken in diverse soorten witte en gele uien nog meer flavonoïden te zitten dan in rode.
De experts onderstrepen het belang van betere publieksinformatie en over de mogelijke effecten van iemands totale dieet op zijn of haar kankerrisico. "Als we de potentieel gunstige preventieve werking van wat we eten evalueren, moeten we ook alles wat we eten in overweging nemen, net als andere leefstijlfactoren zoals lichamelijke activiteit en de mogelijke invloed van genetische en epigenetische factoren." Sommige voedingsmiddelen kunnen elkaars effect op iemands gezondheid versterken of juist opheffen. Iemands genetische opmaak kan van invloed zijn op hoe hij of zij op bepaalde voeding reageert. Helaas. De simpelste waarheid blijft: eet heel gevarieerd.
Fotocredits: Red Onion, uitsnede, Peter Adermark
het is zo complex:
de lezer wil het in hapklare brokken en hij leest niet zorgvuldig of alles. De volledige interesse en tijd ontbreken.
De boodschapper daarentegen wil het bericht zo heftig mogelijk verkopen. Het liefst in telegraafletters, met schade- en schandeverhalen opgeleukt. De nuance moet plaats maken voor een wild verhaal in marketingtaal.
Er zijn weinig loslopende consumenten die de tijd nemen om een heel artikel te lezen en zich erin te verdiepen. Zichzelf vragen te stellen enz.
Ik ben dietist, ik ben intrinsiek geinteresseerd.
Als ik iets lees over voeding of gezondheid wat nog nieuw is voor me, raadpleeg ik ook de theorie erbij: hoe zat het ook alweer? van wie is het bericht afkomstig? enz.
De massa wil gewoon geinformeerd worden.
Ik ben een vrouw van de praktijk, ik denk al snel : hoe vertaalt zich dat in de praktijk?
is het relevant in ons dagelijks leven? wat heeft de doelgroep er aan? What's in it for me?
De meeste voedingsberichten zijn van de categorie: dat microgrammen van een stofje de kans op beenkanker met 6 % verlaagt, dat is leuk.
Als dat betekent dat je elke dag een pond biefstuk moet eten om dat te halen gaat de lol er snel vanaf. En als de inspanningen met je voeding in 1 klap teniet wordt gedaan door bv. te roken moet dat de lezer ook verteld worden. Maar ja.. die zijpaden passen niet in de snelle wereld.
Zie de legendarische combi: roken en superfoods slikken.
En: gezondheid en de KANS op ziekte in getallen is voor veel consumenten ongrijpbaar en ver van hun bed.
Complex dus: hoe bereik je de lezer goed zonder afbreuk te doen aan het ware verhaal?
Ik heb er geen antwoord op, maar ik zie wel hoe consumenten zich laten leiden en leefstijlkeuzes maken.