Nog net voor het nieuwe jaar meldde supermarktbedrijf Lidl dat het in 2018 helemaal van het gas is gegaan. De filialen gebruiken vanaf 2019 alleen nog maar stroom. We zijn gewend geraakt dat duurzaam te noemen. Nu dergelijke maatregelen met het komende Klimaatakkoord grootschalig verplicht worden, zwelt zowel de natuurkundige ('het kan niet') als de sociaal gemotiveerde ('het is oneerlijk naar grote groepen burgers') kritiek aan. Jagen we natte beleidsdromen na of is er over nagedacht? En als het een droom is: welke is het dan?