De Europarlementariers hopen nu nóg beter tegemoet te komen aan de wens van consumenten te weten waar hun vlees vandaan komt. Het is echter maar de vraag of ze daar in slagen. Wat consumenten willen weten is niet zozeer uit welk land hun vlees komt, maar wél hoe de dieren leefden. Want zeg nou zelf, wat eet u liever? Een pootje van een plofkip die leefde op haar eigen uitwerpselen in onze eigen Nederlandse vee-industrie? Of toch maar een stukje vlees van een kip die buiten kon scharrelen in, bijvoorbeeld, Frankrijk?
Het is belangrijker de productiemethode op het etiket te vermelden dan het land van herkomst. Dit geldt nu al voor eieren. Naast de cijfercode op het ei staat in vast voorgeschreven bewoordingen op de verpakking hoe de kip leeft: daar lezen we of zij haar hele leven in een kooi zat, of ze vrij in de stal kon bewegen of zelfs naar buiten mocht.
Fotocredits: Compassion in World Farming
Eigenlijk een grote discussie voor een relatief klein ding. Vlees krijgt al een etiket mee, nu zou het ook voor vleeswaar gelden, voor vlees begrijp ik het en is het ook goed. Maar vleeswaren of produkten waar vlees in is verwerkt? Meestal zijn het gekookte producten. Voor vlees is het logisch, Het EU merk is te makkelijk, alleen de uitsnijderij vermelden is verwarrend. De Russen maken ondanks 1 EU gewoon onderscheid Polen-Lithauen hebben een andere status, dan Ierland-Engeland. Ik begrijp dat wel. Veel europees rundvlees gaat 3-4 weken mee, pools vlees soms maar 10 dagen, dat is een wezenlijk verschil. De landen kunnen nu op basis van hun verplichte etiketering ook hun marketing doen, dan komt het van eigen bodem (label rouge-red tractor) en blijft het op eigen bodem. Dat is toch juist een pre ? De snack industrie moppert dat het duurder wordt om te vermelden dat wat er toch niet inzit. Die nemen dat kroket -light wel heel letterlijk. Hadden we niet zo heel lang geleden hier een draad over de kwaliteit van de kroket ?