Columnist Jay Rainer bekent in The Guardian dat hij ooit heel boos werd omdat koks met producten uit de hele wereld kookten en hij van duurzaamheidsgoeroe Tim Lang had geleerd dat je op Foodmiles moest letten. Toen hij hoorde dat New Zeeland veel beter geschikt is voor de teelt van appels en lamsvleeswas hij voorgoed genezen. Nu weet hij dat dat Foodmiles een vals concept is. In een slachthuis leert hij de realiteit kennen. De dieren komen van dichtbij, maar hij moet moeite doen om niet onderuit te gaan. Enfin, het blijft een columnist.
Mark, even het stuk nageslagen. Ben het met je eens. Volgens Jay Rayner is Carbon Footprint de juiste maat, moet je er naar kijken over hele productiecyclus, en dan doen food miles het niet. Hij vervang dus de 1-dimenionale maat Foodmiles door een andere, Carbon Foodprint. Kan ik me voorstellen. Maar dan voor alle producten de Carbon Footprint uitzoeken. Overigens meen ik me te herinneren dat er in adviezen voor off-season producten ook al eens een dergelijke analyse is gemaakt, over het onderscheid tussen west- en oost afrikaans sperziebonen, ACP vs. caribische bananen.